"Ήρωας μόνος ψάχνει θέση σε βιβλίο" του Μπόρις Καρατσόλη

     Ο κύριος Γιώργος καθόταν συνήθως στο πεζούλι μπροστά από την Ιατρική Σχολή. Δεν ξέρω αν αυτό ήταν το όνομά του, ίσως ποτέ να μην το μάθω, μα στο μυαλό μου και στις ιστορίες που έπλασα για αυτόν, θα είναι πάντα ο κύριος Γιώργος...

     Τον συναντούσα σχεδόν κάθε μέρα τις μεσημεριανές ώρες, σκεπτικό και απόμακρο, να κρατάει ένα τετράδιο και να μουρμουρίζει. Τα μαλλιά του ήταν γκρίζα και μακριά, ατημέλητα μα όχι βρώμικα. Τα μάτια του, βουρκωμένα και χαμηλωμένα, ακολουθώντας την σκυθρωπή στάση του κεφαλιού του. Με ρούχα σε κακή κατάσταση και ένα βλέμμα κουρασμένο συνήθιζε να σημειώνει μανιασμένα στο τετράδιο του. Ένα τετράδιο μαύρο, σχολικό, που το τραβούσε απότομα προς το μέρος του όποτε κάποιος τον πλησίαζε.

     Μες στο μυαλό μου, εκτός από το όνομά του, είχαν γεννηθεί ιστορίες για το ποιός μπορεί να ήταν. Έτσι, συχνά έπιανα τον εαυτό μου να τον φαντάζεται ως κάποιον δολοφόνο που σχεδίαζε προσεκτικά το επόμενό του χτύπημα, κάποιον τρελό ζωγράφο που σκίτσαρε τα βλέμματα των περαστικών ή κάποιον συγγραφέα που έγραφε στο δρόμο καθότι οι τοίχοι του σπιτιού του τον έπνιγαν. Είχα παρατηρήσει τους περαστικούς να τον κοιτούν με αποστροφή και κάποιες φορές να τον χλευάζουν, μα εκείνος πάντοτε αγέλαστος, σταματούσε να γράφει και κατέβαζε το βλέμμα. Πολλές φορές σκέφτηκα να του μιλήσω, να του πω ένα αμήχανο ''καλημέρα'', μα πάντα κάτι μέσα μου δείλιαζε την τελευταία στιγμή.

     Ένα μεσημέρι, περνώντας από το σημείο που καθόταν, το είδα άδειο και αναρωτήθηκα τι να είχε συμβεί. Σκέφτηκα πως το βιβλίο που έγραφε μάλλον έφτασε στο τέλος του ή πως τα σκίτσα που είχε συλλέξει ήταν αρκετά για την περίεργη συλλογή του. Τις επόμενες ημέρες και για αρκετό καιρό στο πεζούλι έξω από την ιατρική εξακολουθούσα να μην έχω σημάδια του προηγούμενου θαμώνα του.

     Ώσπου μια μέρα, περνώντας από το μέρος εκείνο έτυχε να παρατηρήσω ένα αντικείμενο εκεί που συνήθιζε να κάθεται ο κύριος Γιώργος. Ένα τετράδιο γνωστό ήταν ακουμπισμένο στο πεζούλι. Ένα τετράδιο μαύρο, σχολικό. Πλησίασα και έκανα να το σηκώσω, ενώ για έναν άγνωστο λόγο, ένα αίσθημα αγωνίας με κατέκλυζε. Το άνοιξα και πήρα να το ξεφυλλίζω ώσπου συνειδητοποίησα πως μόνο η τελευταία σελίδα είχε κάτι γραμμένο. Σε αυτήν, με μεγάλα γράμματα έστεκε ένας τίτλος: «ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΗ ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΣΕ ΕΧΑΣΑ».

     Ο χαρακτήρας του κύριου Γιώργου είναι αυτός του αντιήρωα. Με μια πρώτη ματιά φαντάζει ανίκανος να αποτελέσει χαρακτήρα ενός βιβλίου. Θα μπορούσε να είναι απλά ένας ακόμα μοναχικός άνθρωπος που έγραψε μία πρόταση σε ένα τετράδιο. Θα μπορούσε όμως να είναι και κάποιος που προσπαθούσε να πείσει τον εαυτό του να συνεχίσει τη ζωή του μετά το χαμό της αγαπημένης του. Μην μπορώντας να παλέψει τον εαυτό του που τα παρατούσε, διάλεγε ένα πολυσύχναστο μέρος, ώστε να αποδείξει πως γέμιζε το ημερολόγιό του. Μα γνωρίζοντας κατά βάθος πως δεν είχε τίποτα να πει πλέον, όποτε κάποιος τον πλησίαζε, το τραβούσε προς το μέρος του για να μην δει κανείς τις κενές του σελίδες. Ίσως ο κύριος Γιώργος να μην βρήκε ποτέ τον λόγο για να γράψει την ιστορία του. Ίσως όμως κάποιος άλλος να το κάνει αντί για αυτόν.

Συγγραφέας: Μπόρις Καρατσόλης - φοιτητής Tabula Rasa