"Αν δεις στον ύπνο σου..." της Μαίρης Βλαχογιάννη

Εγκλωβισμένη.

Ένα σκοτάδι, ζωντανό που σαλεύει γεμάτο υγρασία.

Η ησυχία γνώριμη, κάπου την έχω ξανακούσει.

Ποδοβολητά  πίσω μου. Θα με σκοτώσει με κάποιον φριχτό τρόπο.

Να τρέξω.

Ο τρόμος, σαν άλλο πύρινο σώμα μέσα μου με κρατάει ακίνητη.

Πηδάω στον αέρα και πετάω για λίγο.

Άλλος δρόμος, πέτρες, λακκούβες.

Περπατάω.

Τα βήματά μου βαριά και το έδαφος αλλάζει διαρκώς.

Τα πόδια μου σφηνώνουν στις ρωγμές που ανοίγουν κάτω από κάθε μου βήμα. Τα τραβάω με τα χέρια για να μπορέσω να συνεχίσω.

Μπαίνω σ' ένα παλιό ασανσέρ. Ένα ξύλινο κουβούκλιο με κουμπιά άσπρα που πετάγονται σαν γυμνά μάτια.

0, 1, 2. 

Πατάω το 2.

Τα σύρματα κάνουν θόρυβο.

Ένα εκκωφαντικό γρατζούνισμα από πίσω, από δίπλα, παντού.

Αυτός με ακολουθεί, το ξέρω.

Ένα υπόγειο τούνελ, σκοτεινό με μονοπάτια που οδηγούν σε χωμάτινες σπηλιές.

Βυσσινί κουρτίνες, χωρίς αρχή και τέλος, αιωρούνται, περιστρέφονται στο μαύρο. 

Οι πτυχές σφίγγουν και μετά ανοίγουν διάπλατα.

Το γρατζούνισμα από τα σύρματα συνεχίζει ακόμα πιο δυνατά από πριν.

Κρύβομαι σ' ένα χωμάτινο βαθούλωμα και τον περιμένω να με προσπεράσει.

Κι αν με δει;

Δεν μπορώ ν' αναπνεύσω, ο αέρας τελειώνει.

Δεν έρχεται κανείς.

Παντοδύναμη.

Γίνομαι τεράστια.

Οι σπηλιές είναι μόνο μερικές τρύπες στο χώμα.

Γιγάντια ασανσέρ ανεβοκατεβαίνουν στο κενό.

Μπαίνω σε ένα.

Κατεβαίνω με ιλιγγιώδη ταχύτητα.

Τα τοιχώματα εξαφανίζονται και μένει το τετράγωνο πάτωμα.

Καταβαραθρώνομαι στην άβυσσο. 

Ένα παιδάκι στο ασανσέρ ουρλιάζει "Μαμά; Μαμά μου!"

Εγώ είμαι;

Πλησιάζει η συντριβή. Το τέλος.

Αποδοχή. Γαλήνη.

Σταματάει να κατεβαίνει.

Φως.

Δεν πονάει ο θάνατος;

Συγγραφέας: Μαίρη Βλαχογιάννη - φοιτήτρια Tabula Rasa