"Η κάθαρσις" της Ναταλίας Dalheimer - α' μέρος

Έτος 2113

Η σχολή «Κονδύλιον» ήταν σχολή για νέους συγγραφείς. Είχε ανοίξει το 2010 και είχε μεγάλη επιτυχία για 6 περίπου χρόνια. Μετά, λέγεται, πώς το ενδιαφέρον για τη σχολή άρχισε να μειώνεται γιατί οι αίθουσες για τους μαθητές άρχισαν να φαίνονται αποπνικτικές.

Αναφέρονται πως άκουγαν περίεργους ήχους που δεν ήταν απ' έξω αλλά προέρχονταν από το εσωτερικό της σχολής. Με τα χρόνια οι μαθητές, αλλά ακόμα και οι καθηγητές, φοβούνταν να μπουν στις αίθουσες και άφηναν τις πόρτες ανοιχτές. Παρόλα αυτά αυτές έκλειναν μόνες τους και μάλιστα με δυνατό χτύπο. Αυτά συνέβαιναν ήδη το 2070 και ο διευθυντής της σχολής αποφάσισε να καλέσει παπά να τη φωτίσει. Το αποτέλεσμα ήταν να κλείσει η σχολή οριστικά.

Λένε, πως κατά την τελετή, οι πόρτες άρχισαν να ανοιγοκλείνουν και τα φώτα να αναβοσβήνουν μέχρι που είδαν κάποιες σκιές να περνάνε μπροστά τους. Οι παρόντες - ο παπάς, ο διευθυντής, η γραμματέας της σχολής και κάποιοι εναπομείναντες μαθητές - έφυγαν τρέχοντας χωρίς ποτέ να γυρίσουν. Έως σήμερα λένε πως η σχολή έχει μέσα τους υπολογιστές, όλα τα έγγραφα και αρχεία των μαθητών και των γραπτών τους. Ο διευθυντής και οι μαθητές δεν ήθελαν να μιλήσουν, είπαν μόνο πως ο χώρος δεν ήταν κατάλληλος για χρήση.  Όσο αφορά τον παπά, χάθηκε από προσώπου γης και δεν τον ξαναείδαν. Έμεινε μυστήριο τελικά για το τι έγινε, αν και πάντα υπήρχε η υποψία πως κάτι έκρυψαν οι παρόντες του συμβάντος. Καμία ψυχή δεν τόλμησε να πατήσει ξανά στη σχολή που μένει σφραγισμένη εδώ και 43 χρόνια. Το περίεργο είναι πως ούτε ο διευθυντής που ήταν θεατρικός συγγραφέας ούτε οι μαθητές ασχολήθηκαν ξανά με τη γραφή.

Η πόρτα της σχολής «Κονδύλιον» ήταν τελείως σκουριασμένη, έπρεπε να τη σπρώξω πολύ για να καταφέρω να την ανοίξω. Ήταν πολύ σκοτεινά μέσα και τότε άναψα το φακό που είχα πάρει μαζί μου. Δεξιά βρήκα τη θέση της γραμματέως, η σκόνη ήταν τόση και αραχνοΰφαντα που με το ζόρι κατάφερα να ξεχωρίσω τι ήταν τι. Ένας υπολογιστής, πολύ παλιάς τεχνολογίας, πολλοί φάκελοι, ένα κάθισμα. Στα αριστερά μου είδα μια αίθουσα, η πόρτα της ήταν ανοιχτή. Κοίταξα μέσα φωτίζοντας τη με το φακό, όλα φυσιολογικά, παλιές καρέκλες και τραπέζια. Μια μεγάλη τηλεόραση ήταν μέσα σε ένα ντουλάπι.  Την ίδια πορεία έκανα και στις υπόλοιπες τέσσερις αίθουσες και το γραφείο του διευθυντή. Παρατήρησα πως οι τρεις αίθουσες είχαν από μια τουαλέτα και μια ακόμα υπήρχε κοντά στην υποδοχή. Όλα ήταν πολύ ήσυχα. Άνοιξα ακόμα μια πόρτα και βγήκα σε μια αυλή. Δε μπορούσα να δω γύρω γιατί ήταν καλυμμένη με κισσό. Δεν υπήρχε τίποτα εκεί παρά μόνο φυτά που είχαν φτάσει σχεδόν ένα μέτρο ύψος από το έδαφος. Και τότε άκουσα βήματα πίσω μου.

Γύρισα απότομα και είδα ένα άνδρα να στέκεται. Κρατούσε δύο κέρματα στα χέρια του. Έμεινα άναυδη για κάποια ώρα. Ένιωσα να με τυλίγει ο φόβος. Με τρεμάμενη φωνή τον ρώτησα ποιος ήταν. Με κοιτούσε και δεν απαντούσε. Δίπλα του εμφανίστηκε μια γυναίκα, εκείνη κρατούσε ένα γράμμα στα χέρια. Δε γύριζε η γλώσσα μου και τότε χωρίς να καταλάβω πώς, έτρεξα και μπήκα στο γραφείο του διευθυντή. Έκλεισα την πόρτα και κρύφτηκα πίσω από το γραφείο.

Η πόρτα άνοιξε και είδα τρία ζευγάρια πόδια να προχωράνε προς την κατεύθυνσή μου. Όταν έφτασαν πολύ κοντά, δεν άντεξα και φώναξα για βοήθεια. Έκλεισα τα μάτια μου λέγοντας στον εαυτό μου πως όλα ήταν ψέμα, πως ήταν της φαντασίας μου. Τα άνοιξα, κοίταξα και δεν έβλεπα πια τα πόδια. Τι ηλιθιότητα με έπιασε και ήρθα εδώ; Στα αλήθεια νόμιζα ότι ήταν ένας μύθος; Σηκώθηκα και έτρεξα προς την σκουριασμένη πόρτα. Ήταν κλειστή. Προσπάθησα να την ανοίξω, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Φοβόμουν να κοιτάξω πίσω μου. Ένιωσα ένα χέρι να με αγγίζει.. από τον τρόμο μου αποτραβήχτηκα, σκόνταψα και έπεσα πάνω στους σκονισμένους φακέλους. Η σκόνη με έπνιξε, άρχισα να βήχω. Έψαξα για το φακό μου, που είχε πέσει, και τον βρήκα κάτω από την καρέκλα. Τον άναψα και τους είδα...

Συγγραφέας: Ναταλία Dalheimer - φοιτήτρια Tabula Rasa