"Αυτοσχέδιος Χωρισμός" του Μάνου Σφυράκη

Εντάξει, δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα σε μια σχέση, εσύ να μην αισθάνεσαι πλέον όπως πριν και να θες την ελευθερία σου ενώ η άλλη πλευρά να κάνει σχέδια μιας ολόκληρης ζωής! Δεν αντέχεται όλο αυτό, πνίγεσαι με τόση πίεση που σου ασκείται!

Βέβαια όχι πως είμαι κι ο πιο εύκολος άνθρωπος για να κάνει κάποια σχέση αλλά τουλάχιστον δεν ζητάω παράλογα πράγματα, θέλω πολύ απλά να μπορώ να βγω και να πιω ένα ποτό με του φίλους μου χωρίς να έχω κανένα πάνω από το κεφάλι μου που να με ελέγχει! Δεν ψάχνω για σοβαρή δέσμευση, τουλάχιστον όχι ακόμα! Μια απλή σχέση ψάχνω και το σίγουρο είναι πως η μακροχρόνια σχέση μου αυτή με την Εύα, δεν είναι καθόλου αυτό που μου ταιριάζει…

Κι έτσι, μετά από σχεδόν 4,5 χρόνια σχέσης αποφάσισα πως οι δρόμοι μας έπρεπε να χωρίσουν όσο πιο ανώδυνα γινόταν!

Της είπα να βρεθούμε σ’ ένα εστιατόριο κάπου στην Ν. Σμύρνη, έτσι κι αλλιώς πεινούσα οπότε ήταν ευκαιρία ενώ θα τρώγαμε να της το φέρω με το μαλακό.

Τελικά τίποτα δεν είναι εύκολο σε ετούτη την ζωή!

Φυσικά όταν της είπα πως θέλω να μιλήσουμε για ένα σοβαρό ζήτημα, είμαι σίγουρος πως το μυαλό της πήγε παντού εκτός στο ότι θέλω να χωρίσουμε…

Εγώ έφθασα πρώτος κι εκείνη ήρθε μετά από κανένα μισάωρο! Γυναίκες βρε παιδί μου, ακόμα και στον χωρισμό φοράνε την πούδρα τους και τα καλά τους- βέβαια αν το γνώριζε είμαι σίγουρος πως θα έβαζε μαύρα και θα τραγουδούσε το «Άνοιξε πέτρα» μαζί με την Μαρινέλλα!

Η καρδιά μου χτυπούσε τόσο δυνατά και ασυγχρόνιστα, από το άγχος μου, που νόμιζα πως θα μου βγει από το στόμα!

Ήρθε και κάθισε στην απέναντι καρέκλα και μου χαμογέλασε γλυκά, δηλώνοντας μου έτσι πως γνώριζε ότι κάτι καλό θα ακούσει! Αμ δε όμως…!

Αχ! Παναγιά μου αλλιώς τα είχα σκεφτεί στο μυαλό μου, άντε τώρα να δω πως θα τα κάνω πράξη!

«Λοιπόν, τι είναι το τόσο σημαντικό που θέλεις να συζητήσουμε αγαπούλα μου;»

Μάλιστα, άρχισε και τα αγαπούλα μου τώρα, πιο δύσκολο δεν μπορεί να μου το κάνει δηλαδή; Η αλήθεια είναι πως ήμουν έτοιμος να σκάσω…

«Ε, κάτσε βρε… Εύα μου να τσιμπήσουμε πρώτα κάτι και έπειτα τα λέμε, δεν βιαζόμαστε κιόλας!»

«Όχι δεν βιαζόμαστε αλλά εμένα με τρώει η αγωνία βρε αγάπη μου!»

Όχι, μη ρε παιδί μου, μην το χοντραίνεις άλλο, φτάνει! Πως μπορώ τώρα εγώ να της πω, ότι θέλω να χωρίσουμε;

«Υπομονή, θα μάθεις…»

«Ναι αλλά δεν σε βλέπω και πολύ ορεξάτο, συμβαίνει τίποτα;»

«Όχι, μια χαρά είμαι… απλά είμαι λίγο κουρασμένος, όλη μέρα ήμουν στο πόδι!»

«Το ξέρω μωρό μου, απ’ έξω γνωρίζω το καθημερινό σου πρόγραμμα! Αχ, μωρέ γιατί τότε δεν ήθελες να πάμε σπίτι μου να σου μαγειρέψω και να σου κάνω μασάζ που σου αρέσει;»

Τώρα μεταξύ μας, πιο πολύ υπέφερα στα χέρια της από το μασάζ που μου έκανε παρά από την ίδια την σχέση μας! Ειδικά όταν ξεκινούσε αυτά τα σπέσιαλ τα καρατερίστικα του Μπρους Λη, που νόμιζε πως μου έκανε σιάτσου, εκεί να δεις για πότε γινόμουνα καλά! Περδίκι γινόμουν!!! Σηκωνόμουν επιτόπου όρθιος και προσποιούμουν ότι είχα ξεπιαστεί με το πρώτο της άγγιγμα!

«Δεν ήθελα να σε βάλω σε κόπο!»

Για πρώτη φορά στην ζωή μου ήθελα να βρω μια θηλιά και να την δέσω στον λαιμό μου! Άρχισα να αισθάνομαι πολύ άσχημα… Η καημένη δεν είχε καταλάβει τίποτα απολύτως και προσπαθούσε απεγνωσμένα να μου φτιάξει το κέφι!

Ο σερβιτόρος ήρθε για να παραγγείλουμε, μα ούτε που θυμάμαι τι του παράγγειλα… Η Εύα με κοίταζε σαν χάνος, λες και με γνώριζε για πρώτη φορά! Για ένα διάστημα δεν μιλούσε παρά μόνο έπινε κρασί και με κοιτούσε μες τα μάτια με ένα ύφος απόγνωσης! Μάλλον εκείνη την στιγμή είχε αρχίσει να συνειδητοποιεί πως ο λόγος της συνάντησης μας εκεί δεν ήταν για καλό!

«Δεν κρατάς μαζί σου κάποιο μονόπετρο να υποθέσω, ε;»

«Ορίστε;»

«Για ποιο λόγο με φώναξες εδώ λοιπόν, έλα μπορείς να μου πεις.»

Άντε τώρα να της πεις την αλήθεια! Στο μυαλό μου τριγύριζαν ένα σωρό δικαιολογίες, μέχρι και κρυφός γκέι σκέφτηκα να της πω πως ήμουν, όμως δεν μου πήγαινε γιατί με ήξερε πολύ καλά θα έλεγα…!

Και τότε μου ήρθε αναλαμπή!!!

«Κοίταξε Εύα, αυτό που πρόκειται να σου πω, δεν μου είναι και πολύ εύκολο να το ξεστομίσω γιατί κι εγώ πρόσφατα το έμαθα…»

«Μάνο μου με τρομάζεις, τι συμβαίνει…;»

«Μην ανησυχείς καλά είμαι… Απλώς έχω ένα χρέος!»

«Χρέος; Τι χρέος;;; Χρωστάς σε κάποια τράπεζα κι εγώ δεν το γνωρίζω;!»

«Όχι βρε, ποια τράπεζα;»

«Χριστέ μου, μη μου πεις! Έμπλεξες με τα ναρκωτικά;;;»

«Εύα τι λες, σύνελθε! Δεν είναι τέτοιου είδους χρέος που σκέφτεσαι…»

«Τότε τι χρέος είναι και που το έχεις…;»

«…Στην Παναγιά!!!»

«Στην Παναγιά;;; Τι χρέος; Τι θες να πεις;»

«Χρέος αφοσίωσης!»

«Άλλο πάλι και τούτο… Εντάξει δεν λέω, ξέρω πόσο καλός χριστιανός είσαι μα αυτό που μου λες είναι παράλογο!»

«Το ξέρω… Βασικά είναι λίγο μπερδεμένη η κατάσταση…!»

«Πόσο μπερδεμένη δηλαδή; Να τρομάξω;»

«Εδώ τρόμαξα εγώ…!!! Άκου να δεις τι συνέβη… Η γιαγιά μου πριν γεννηθώ, επειδή η μάνα μου είχε κάποιες επιπλοκές στην γέννα, με έταξε στην Παναγιά!»

«Ε, ωραία και το περίεργο που είναι…;»

«Με έταξε στην Παναγιά πως αν έβγαινα σώος, θα γινόμουν μοναχός στο Άγιο Όρος μόλις ενηλικιωνόμουν…»

«Ώπα, περίμενε… τι θέλεις να μου πεις ακριβώς;»

«Ότι έπρεπε να ήμουν ήδη στο Άγιο Όρος και να μονάζω!»

«Κι όλα αυτά επειδή σε έταξε η γιαγιά σου στην Παναγιά;»

«Ναι η γιαγιά μου η συγχωρεμένη… η οποία ήρθε στον ύπνο της μάνας μου πρόσφατα και την προειδοποίησε για την αθέτηση του ταξίματος! Είδες που τώρα τελευταία δεν είμαι πολύ καλά και συνέχεια αρρωσταίνω; Μάλλον κάτι κακό πρόκειται να συμβεί!»

«Ναι, τώρα που το λες σαν να έχεις δίκιο, ποτέ άλλοτε δεν σε θυμάμαι να αρρωσταίνεις τόσες πολλές φορές! Μα αφού δεν το γνώριζες…»

«Η γιαγιά όμως το γνώριζε και τώρα υποφέρει κι αυτή εκεί που είναι… Οπότε καταλαβαίνεις πόσο τραγικό είναι αυτό που ήθελα να σου πω;»

«Ναι! Και τι θέλεις να κάνουμε…;»

«Πρώτα απ’ όλα θέλω να συνεχίσεις την ζωή σου…!»

«Χωρίς εσένα; Πως θα γίνει αυτό;»

«Θα γίνει, ξέρω πως μπορείς… πρέπει να το κάνεις για μένα, σε παρακαλώ! Η ψυχή μου θα είναι πιο ήρεμη εκεί που θα βρίσκομαι και θα προσεύχομαι για σένα… Υποσχέσου το!»

«Δεν ξέρω αν μπορώ…»

«Εύα μπορείς! Μην το κάνεις πιο δύσκολο απ’ όσο είναι…»

«Μα θα κάναμε οικογένεια…!!!»

«Δεν θα κάναμε Εύα! Δεν ήμουν απόλυτα δίκαιος μαζί σου… Ξέρεις δεν μπορώ να κάνω παιδιά όμως ευελπιστούσα σε ένα θαύμα…!!!»

«Εννοείς πως είσαι… τζούφιος;!»

«Ναι, δυστυχώς! Συγχώρεσε με που σου το έκρυψα αυτό, ήταν λάθος μου!»

«Δεν έχει σημασία αυτό! Σημασία έχει η αγάπη που είχαμε ο ένας για τον άλλο!»

Θα της έλεγα τώρα τι είχαμε αλλά ευτυχώς που μπόρεσα και συγκρατήθηκα. Το αναπάντεχο σχέδιο μου πήγαινε τόσο καλά που αδυνατούσα να πιστέψω πως αντί να θυμώσει μαζί μου, είχε αρχίσει να λυπάται για την κατάσταση μου! Δεν ήταν ότι καλύτερο όμως τουλάχιστον είχα αρχίσει να αισθάνομαι πως επιτέλους αποδεσμευόμουν από μια σχέση-εφιάλτη!

«Έχεις δίκιο…»

«Και τώρα τι λες να κάνεις;»

«Θα πάω να μαζέψω σιγά σιγά τα πράγματα μου, θα αποχαιρετήσω τους δικούς μου και θα φύγω αύριο το απόγευμα για το Άγιο Όρος!»

«Αχ! Βρε Μάνο μου μακάρι να μπορούσα να κάνω κάτι όμως κανένας δεν μπορεί να τα βάλει με την Παναγία! Οπότε σου εύχομαι καλή υπομονή και να μας σκέφτεσαι που και που…»

«Σ’ ευχαριστώ Εύα! Για μένα σημαίνει πολλά το ότι με στηρίζεις σ’ αυτή την δύσκολη στιγμή!»

Αρπάζοντας λοιπόν την ευκαιρία, ζήτησα ευθύς τον λογαριασμό, πλήρωσα τα “σπασμένα” και με έναν απλό εναγκαλισμό οι δρόμοι μας χωρίστηκαν έτσι απλά! Δεν περίμενα ποτέ πως η Εύα θα αποδεικνυόταν τόσο κατανοήσιμη και υποστηρικτική! Βρε μήπως έκανα λάθος που την χώρισα και το μετάνιωνα την επομένη; Μπα μωρέ…!!!

Όπως και να έχει στο Άγιο Όρος πήγα πραγματικά για μερικές βδομάδες για να ηρεμίσω, αφού εκεί μονάζει ο πρώτος μου ξάδερφος στον οποίο ανήκει και η ιστορία αυτή που δανείστηκα για να ξεφύγω από την Εύα!

Ξέρω, θα καώ στην κόλαση για το ψέμα μου αυτό, όμως έως τότε θα προσπαθήσω με άπειρες μετάνοιες να πείσω την Παναγιά να με συγχωρέσει! Το μόνο σίγουρο είναι ότι με βοήθησε, ευτυχώς!

Συγγραφέας: Μάνος Σφυράκης - Φοιτητής Tabula Rasa