"Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου" της Αναστασίας Παπά

Ποτέ δεν θα ξεχάσω εκείνη την χειμωνιάτικη μέρα του Δεκέμβρη. Μπήκες σα σίφουνας μέσα στο κατάστημα κρατώντας πέντε κόκκινες σακούλες, ζητώντας από τον υπάλληλο να σου δείξει που είναι η τουαλέτα. Σου είχε φύγει ο φακός επαφής, σου πρότεινε εμένα και εσύ αμέσως με λάτρεψες ενώ εγώ απλά σε αγάπησα. Ζούμε μαζί τεσσεράμισι χρόνια τώρα, κι όμως όσο κι αν λες ότι νιώθεις σαν εξήντα χρόνων μπορώ μόνο να σου πω ότι ακόμα λάμπεις και διατηρείς την φρεσκάδα της νιότης σου. 

Αποφάσισες να αλλάξεις το χρώμα των μαλλιών σου, με την δικαιολογία ότι κάτι θα αλλάξει μέσα σου δεν άλλαξε όμως τίποτα. Εγώ  σε στήριξα σε αυτή σου την επιλογή - η ομορφιά του φυσικού σου χρώματος ακόμα αποπνέει  στον αέρα του δωματίου κι ας μην σου άρεσε όπως είπες. Ξέρω ότι το ‘χεις μετανιώσει, από μένα δεν μπορείς να κρυφτείς, δεν μπόρεσες να κρυφτείς ούτε προχθές που ενώ καθόσουν μόνη, πάνω στο διπλό κρεβάτι  βούρκωσες και έβαλες τα κλάματα χωρίς να μου πεις ποτέ τον λόγο. Εμένα όμως δεν με ξεγελάς, παρατηρώ την κάθε κίνησή σου. Όταν δεν σε βλέπω μπορώ και αντιλαμβάνομαι από τις συνομιλίες σου και τους ήχους τι σου συμβαίνει. Κι όταν δεν μιλάς, μπορώ απλά να σε ακροάζομαι, δεν διαφέρει και πολύ από την αντίληψη για κάποιον σαν κι έμενα. 

Ξέρω ότι έχεις κουραστεί τα τελευταία χρόνια αρκετά. Πολλά αγαπημένα σου πρόσωπα που μέχρι χθες δεν είχες καταλάβει πόσο σημαντικά ήταν για σένα, σε άφησαν άθελά τους – και συ κατάλαβες πόσο πολύ σε στήριζαν και ας μην το καταλάβαινες τότε. Πολλές φορές τα σκέφτεσαι και είναι η κύρια πηγή της στεναχώριας σου. Μακάρι να μπορούσα να σου πω ότι τα βλέπω! Μακάρι να μπορούσα να σου πω ότι όταν κλαις, κλαίνε και αυτά μαζί σου. Μακάρι να μπορούσα να σου πω ότι όταν γελάς εσύ γελάνε κι αυτά. Μακάρι να μπορούσα να σου πω ότι δεν λείπουν ποτέ από το πλευρό σου, ούτε όταν κοιμάσαι. Είναι πάντα δίπλα σου σε προστατεύουν,  ενώ ζουν μέσα από τις σκιές παίρνουν ζωή από την δική σου χαρά. Καμιά φορά η ζωή αλλά και ο τρόπος που μεγαλώνεις σε κάνει να στέκεσαι σκληρός και κρύος απέναντι στα άτομα που αγαπάς περισσότερο. Πιστεύουν ότι έτσι δεν θα κάνεις τα ίδια λάθη με αυτούς, δεν πρόλαβαν να στο πουν στην προηγούμενη ζωή τους. Μακάρι να σε έβλεπαν πάλι να γελάς, μακάρι να μπορούσαν να σου πουν πόσο σε αγαπούν. Ίσως κάποια στιγμή καταφέρεις να δεις μέσα μου και τότε ίσως σταματήσεις να στενοχωριέσαι .Τότε ίσως ανθήσει και το χαμόγελο στα χείλη σου ξανά.

Συγγραφέας: Αναστασία Παπά - Φοιτήτρια Tabula Rasa