"Η τόλμη της απόστασης" της Χριστίνας Αλεξίου

Πρέπει να τολμήσεις την απόσταση. Πρέπει να μείνεις για λίγο ήσυχος παρατηρητής. Όλων των πραγμάτων, αυτών που σε καίνε, αυτών που είναι σημαντικά, αυτών που είναι “εσύ”. Να μην φοβηθείς να απομακρυνθείς. Να μην φοβηθείς να κρατήσεις απόσταση απο την συνήθεια. Μεγάλη καταστροφή αυτή η συνήθεια. Συνηθίζεις να μένεις ήσυχος στην αδικία, συνηθίζεις να ακούς τις απειλές και να σιωπάς, συνηθίζεις να παρακολουθείς τραμπούκους και να φεύγεις. Συνηθίζεις  να γίνεσαι ταπεινός φυγάς της πραγματικότητας. Μένεις κοντά στην αθλιότητα απο συνήθεια. 

Μένεις σιωπηρά δίπλα σ' αυτόν που κυνηγάει την δόξα, τον εγωισμό και την πάρτη του. Είναι ανθρώπινο νομίζει να υπάρχει μόνο για να τον εκτιμούν. Βρίσκει πίστη στο “χάσιμο”, στην “μαγκιά” της παραπλάνησης του μυαλού. Στην φρίκη του λάθους. Κυνηγάει το ρίσκο, το ρίσκο της σιγουριάς. Αυτό που ξέρει την συνέχεια, αυτό που γνωρίζει το μονοπάτι, πάντα το ίδιο, αυτό της μέθης. Αυτό της καταστροφής και της καταστροφολογίας. Αυτό τρέφει την ψυχή του. Η αγωνία του τέλους, ο φόβος του θανάτου, ο φόβος μην μείνει χωρίς φαί, χωρίς χρήμα. Κι εσύ συνηθίζεις να κατανοείς.   

Συνηθίζεις να υπάρχεις στον κύκλο των πολλών για το μονοπάτι της καταστροφής. Εκεί συνηθίζουν οι πολλοί. Όχι, το γλυκό, το άνγωστο μονοπάτι της περιπέτειας της αληθινής ζωής. Της απλής, αληθινής ζωής. Αυτής που μεθάς με την γνώση, με το καινούριο, με την γλυκιά επαφή του δέρματος, με την φιλία και την αθωότητα του μικρού παιδιού. Αυτής που μεθάς με τα παιχνίδια των παιδιών και τα χαμόγελα των περαστικών, με την καλημέρα του γείτονα, με το “δεν πειράζει” του γονιού. Αυτής της ζωής που χαμογελάει στην ταπεινότητα, που κερδίζει όταν αγωνίζεσαι για την απλότητα, αυτής της ζωής που δεν κυνηγάει το χρήμα. Που είναι το δύσκολο να καταλάβεις οτι αν φερθείς άτιμα, θα σου φερθούν το ίδιο. Αν κοροϊδέψεις, θα σε κοροϊδέψουν, αν κοιτάς την πάρτη σου, δεν θα νοιαστεί κανείς και θα κοιτάει την δική του. Πόσο δύσκολο να κατανοήσει ο νούς, οτι είναι κύκλος η συμπεριφορά και ό,τι δίνεις, παίρνεις!!! Πόσο όμως;  Αν βοηθήσεις κάποιον, θα σε βοηθήσει κάποιος άλλος, αν κάνεις καλό σε κάποιον, θα σου κάνει καλό κάποιος άλλος. Απλώνεται το καλό. 

Ρομαντικό και ονειροπόλο για τους πολλούς αλλά προσπάθησε μια φορά και θα δείς οτι το παραμύθι συνεχίζεται. Απλώνει και χαρίζει φώς. Το φώς το λαμπερό της γνώσης της στιγμής. Της στιγμής της τωρινής. Γιατί αυτή υπάρχει μόνο. Τώρα μπορείς να πάρεις απόσταση απο την αθλιότητα, να ξεσυνηθίσεις την αδικία, να πετάξεις απο το πετσί σου την απειλητική καταστροφική ύπαρξη αυτών που ακολουθούν το τέλος, που δεν πιστεύουν στην Αρχή, στην γέννηση, στην αλλαγή. Που δεν πιστεύουν στον Εαυτό, στον Θεϊκό εαυτό που υπάρχει και γνωρίζει όλη την αλήθεια. Πρέπει να τολμήσεις να πάρεις απόσταση φίλη μου!!! Ο μικρόκοσμος είναι δικός σου και τον  πλάθεις μόνο εσύ!!!

Συγγραφέας: Χριστίνα Αλεξίου - Φοιτήτρια Tabula Rasa