"Ονειρεμένα ταξίδια" της Ελένης Μπλιούμη, μέρος β

Συνέχεια από το προηγούμενο. 

Το βλέπαμε κι εμείς και τα άλλα παιδιά του Πράσινου Πλανήτη από τη μεγάλη οθόνη, να πλησιάζει στον πρώτο πλανήτη μετά τον ήλιο, στον Ερμή.

- Τρέξτε παιδιά, τρέξτε να δείτε ακόμη μία μπάλα. Πολύ πολύ μικρή. Πόσο μικρή είναι!

Ο Φουφούλης τώρα ανεβασμένος ο μισός πάνω σε σωλήνες και ο άλλος μισός στον αέρα, φώναζε και αιωρούνταν πέρα  δώθε από τη χαρά του που είδε ακόμη μία μπάλα.

- Κατέβα αμέσως κάτω γιατί θα πω τα καμώματά σου στον Τσιπ και θα σε στείλει πίσω με το βοηθητικό λεωφορειάκι, τον απείλησε η Κλίπη.

- Ελάτε να δείτε τον πλανήτη Ερμή, περνάμε από δίπλα του, τους προέτρεψε ο Τσιπ.

- Ο Ερμής, σύμφωνα με τους ανθρώπους που κατοικούν στον πλανήτη Γη, πήρε το όνομά του από τον Θεό Ερμή, τον αγγελιοφόρο των θεών και των ανθρώπων, που ήταν γιος του Δία και της Μαίας.

Είναι ο μοναδικός πλανήτης που βρίσκεται κοντά στον ήλιο και επειδή δεν έχει ατμόσφαιρα,  η μισή του πλευρά καίγεται, φτάνει έως τους τετρακόσιους βαθμούς το μεσημέρι και η άλλη μισή πλευρά ξεπαγιάζει και φτάνει στους μ ε ί ο ν εκατόν εβδομήντα βαθμούς. Η επιφάνειά του είναι καλυμμένη από κρατήρες που άνοιξαν οι μετεωρίτες που έπεσαν πάνω του, τους ενημέρωσε ο Τζίνη.

- Και τι είναι μετεωρίτης; Eύλογα ρώτησε ο Φουφούλης.

- Είναι ουράνια σώματα που έλκονται από την βαρύτητα του πλανήτη και πέφτουν πάνω του, συμπλήρωσε ο Σιούμφη.

- Και αυτή η μπάλα που φαίνεται στο μηχάνημα και όχι ακόμη από το παράθυρο, τι είναι;

- Τους πλανήτες δεν τους λέμε ¨μπάλα¨, τους λέμε πλανήτες και αυτός ο πλανήτης που φαίνεται από την οθόνη και όχι από το ¨μηχάνημα¨, είναι η Αφροδίτη, απαντά με λίγο ανεβασμένο τον τόνο της φωνής του ο Σιούμφη.

- Τι όμορφη που είναι! Τι φωτεινή! Μπορούμε εδώ να σταματήσουμε για μια πορτοκαλάδα;

ξαναρωτά ο Φουφούλης.

- OΧΙ, απαντά φανερά ενοχλημένος από τις πολλές ερωτήσεις του, ο Σιούμφη.

- Δεν μπορούμε να κατέβουμε στην Αφροδίτη γιατί είναι γεμάτη με σύννεφα και ηφαίστεια. Μπορεί να φαίνεται από μακριά όμορφη, και γι΄αυτό άλλωστε να πήρε και το όνομά της από τη Θεά της ομορφιάς Αφροδίτη, είναι όμως γεμάτη με αέρια που μυρίζουν πολύ. Έχει και άλλα ονόματα η Αφροδίτη, όπως Αυγερινός, Έσπερο,  Άστρο της Αυγής, Αποσπερίτης, θυμωμένη θεά, δίδυμη αδερφή της Γης, συμπλήρωσε η Κλίπη κοιτώντας πάντοτε τον μέντορά της, ¨το βιβλίο του διαστήματος¨.

Φριούγ!!! κάνει μία απότομη κίνηση το διαστημικό λεωφορείο των παιδιών και φτάνει στον επόμενο πλανήτη.

– Εδώ μάλιστα! Εδώ είναι τόπος για να πιούμε την πορτοκαλάδα μας.  Είναι ο μοναδικός πλανήτης στο οποίο υπάρχει ζωή, γιατί καλύπτεται από ένα παχύ στρώμα που λέγεται ατμόσφαιρα, και εμποδίζει αέριες μάζες να εισχωρήσουν στο εσωτερικό του και να κάνουν ζημιά, λέει η Κλίπη.

- Θα σε διορθώσω αγαπητή μου Κλίπη, της συμπληρώνει ο Τζίνη. Από ότι βλέπω στην οθόνη για τις πληροφορίες που μου δίνει για τον πλανήτη Γη, εδώ και αρκετά χρόνια παρατηρούμε αύξηση της θερμοκρασίας και μεγαλύτερα από τα επιτρεπτά όρια διάφορα αέρια που σιγά σιγά καταστρέφουν τον γαλάζιο αυτόν πλανήτη.

- Τι όμορφος που είναι! Κοιτάξτε παντού έχει αυτό το όμορφο χρώμα σα να σου λέει: «Έλα για μια πορτοκαλάδα, έλα για μια πορτοκαλάδα», συμπλήρωσε ο Φουφούλης ζαρώνοντας και πάλι πίσω από τη Κλίπη.

-Δίκαια ο Θεός του πολέμου έδωσε το όνομά του σε αυτόν τον πλανήτη, είπε ο Τσιπ κοιτάζοντας έξω από το σκάφος. Είναι ο Άρης με τις απέραντες κόκκινες ερήμους του. Ένα γιγάντιο απολίθωμα. Οι αέρηδες σηκώνουν ανεμοθύελλες και ο ουρανός κοκκινίζει. Εδώ το κρύο πιρουνιάζει. Μοιάζει με το Θεό που συνέχεια βρίσκει αφορμές για διαμάχες!

Δεν πρόλαβε ο Τσιπ να τελειώσει τη φράση του και η βραχνή φωνή του υπολογιστή ακούστηκε και πάλι και αυτή τη φορά πιο αγωνιώδης:

«Τσιπ, φύγετε αμέσως από την τροχιά της Γης, πλησιάζει κομήτης! », ακούστηκε από βαθιά η φωνή του Κλίκοπ.

Με γρήγορες κινήσεις ο Τσιπ τράβηξε τους μοχλούς, άνοιξε τους κινητήρες άμεσης δράσης και άλλαξαν κατεύθυνση. Ο κομήτης πέρασε και δεν άγγιξε το διαστημικό όχημα των μικρών μας φίλων, όχι όμως και η ουρά του. Η σύγκρουση ευτυχώς δεν ήταν σφοδρή και οι συνέπειες όχι δυσάρεστες για τα παιδιά. Τραντάχτηκαν λιγάκι όλοι μέσα στο σκάφος και ο Φουφούλης που άλλοτε ανέβαινε στους σωλήνες με τη θέλησή του, τώρα ανέβηκε παρά τη θέλησή του. Τα υπόλοιπα παιδιά προσπάθησαν να προφυλαχτούν και να αποφύγουν άσχημα χτυπήματα. Και τα κατάφεραν!

«Όλα καλά; Πώς είστε παιδιά;…», ζητούσε απαιτητικά μία απάντηση η φωνή στον υπολογιστή. Στην άλλη γραμμή τα παιδιά του Πράσινου Πλανήτη αγωνιούσαν.

- Όλα εντάξει, απάντησε ο Τζίνη εάν εξαιρέσουμε ότι έπαθε βλάβη το ντεπόζιτο με τα καύσιμα. Στείλτε μας κατεπειγόντως άλλο όχημα με καύσιμα. Ο ανεφοδιασμός θα γίνει στο κενό. Σας περιμένουμε!

Μετά από αυτό το συμβάν η Τρελομπαλίτσα δεν ήταν δυνατόν να συνεχίσει το ταξίδι της μέσα στο σύμπαν. Επειδή όμως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία οι επιβάτες συγκεντρώθηκαν γύρω από την οθόνη και αποφάσισαν να ταξιδέψουν και στους άλλους πλανήτες του ηλιακού συστήματος, μέσω του υπολογιστή.

- Πέμπτος στη σειρά πλανήτης ακολουθεί ο εντυπωσιακός Δίας, ο βασιλιάς όπως τον λένε, άρχισε την αφήγησή του ο Τζίνη. Είναι ο μεγαλύτερος από όλους τους πλανήτες και δεν έχει στερεή επιφάνεια. Αποτελείτε μόνο από αέρια και είναι τόσο κρύος όσο και το παγωτό που τρώμε. Εδώ και τριακόσια πενήντα χρόνια τον ταλαιπωρεί μία καταιγίδα, που ονομάστηκε ¨κόκκινη κηλίδα¨ και έδειξε την κηλίδα του Δία στην φωτογραφία έτσι όπως την παρουσίαζε ο υπολογιστής.

- Κοιτάξτε μία μπάλα με στεφάνια! Τι ωραίο στέμμα! Πω, πω τι μεγάλη!, τους διέκοψε και πάλι ο Φουφούλης. Και τι ωραία που γυρίζει! Α! Αυτό τι είναι; Kάνει και πατάει το κουμπί με το κόκκινο  βελάκι.

Ξαφνικά όλο το σκάφος γέμισε με έναν μονότονο ήχο σαν κάποιος να τσίριζε δυνατά και πολύ ενοχλητικά. Όλοι έπιασαν τα αυτιά τους και ο Τζίνη με γρήγορες κινήσεις απενεργοποίησε το κουμπί.

Ο Φουφούλης έτρεξε και κρύφτηκε πίσω από τη Κλίπη και εκείνη με τη σειρά της έδειξε τη δυσαρέσκειά της για τις πράξεις του.

 - Ο πλανήτης με τα δαχτυλίδια είναι ο Κρόνος είπε μέσα από τα δόντια ο Σιούμφο που κοίταξε με άγριο βλέμμα το μικρό ταραξία και ο θόρυβος που ακούστηκε είναι ο θόρυβος που κάνουν τα θραύσματα πάγου, η σκόνη, τα βράχια, τα διάφορα αέρια και τα άλλα υλικά που κινούνται γύρω από αυτόν και αποτελούν τα δαχτυλίδια του Κρόνου!

- Τον λέμε και ¨Άρχοντα των Δαχτυλιδιών¨, είναι λίγο πιο μικρός από τον Δία, όμως το ίδιο παγωμένος με αυτόν, πρόσθεσε ο Τσιπ.

- Ξέρουμε πόσα είναι τα δαχτυλίδια του; έκανε με απορία η Κλίπη.

- Φοράει  δέκα χιλιάδες όμορφα δαχτυλίδια. Τύφλα να έχουν τα διαμάντια, είπε ο Τσιπ.

- Και αυτός ο πλανήτης που μοιάζει σα να έχει ξαπλώσει, ποιος είναι;

- Α! Είναι ο πλανήτης Ουρανός. Είναι έβδομος στη σειρά και τρίτος σε μέγεθος πλανήτης. Γίγαντας πλανήτης! Είναι και αυτός μία αέρια μάζα, που σα να κρυώνει είναι καλά κουκουλωμένος κάτω από βαριά πρασινογάλαζα σύννεφα και πάχνη,.

Έχει κι αυτός δαχτυλίδια, αλλά είναι σκοτεινά και δεν διακρίνονται.

Ο Ουρανός είναι από τους πιο ιδιότροπους πλανήτες. Όπως είπες κι εσύ Κλίπη είναι ξαπλωμένος και έτσι ξαπλωμένος γυρίζει γύρω από τον ήλιο και μάλιστα από την αντίθετη φορά, όπως και η Αφροδίτη.

- Είναι τεμπέλης πλανήτης ή χάλασε και έπεσε; πετάχτηκε και πάλι ο Φουφούλης.

- Ναι ακριβώς, είναι λίγο τεμπελούλης, απάντησε ο Τσιπ.

- Θα ήθελα όμως να σας πω ακόμη ότι και εδώ υπάρχουν άνεμοι που τρέχουν με απίστευτη ταχύτητα. Και φυσικά και εδώ κάνει πάρα πολύ κρύο.

-Ουφ ! Κουράστηκα, πότε θα έρθουν; αναρωτήθηκε και πάλι ο μικρός ζαβολιάρης.

-Σε λίγο. Άλλωστε μας έμειναν ακόμη δύο πλανήτες να δούμε! Θέλεις να τους δούμε από την τρισδιάστατη οθόνη; τον ρώτησε ο Τζίνη.

-Ναιαιαιαι!!!

- Ο Ποσειδώνας είναι ο επόμενος στη σειρά πλανήτης, ο ανεμοδαρμένος. Αυτός κι αν είναι ανεμοδαρμένος!

Τον κυκλώνουν γαλάζια σύννεφα αερίων. Οι άνεμοι εδώ τρέχουν εξωφρενικά γρήγορα, με δύο χιλιάδες χιλιόμετρα την ώρα. Εδώ είναι όλα διπλοπαγωμένα. Μπρρρρρ! Κάνει πολύ κρύο. Πάμε να φύγουμε γρήγορα.

- Είναι πολύ όμορφος και αυτός ο πλανήτης. Με την τρισδιάστατη οθόνη είναι σα να βρισκόμαστε κοντά του! Είναι φοβερός και επιβλητικός, είπε η Κλίπη.

- Και ο τελευταίος πλανήτης γιατί είναι τόσο αργός; Ποιος είναι; απόρησε ο Φουφούλης.

- Αυτός είναι ο Πλούτωνας, ο Αργοκίνητος. Είναι ο πιο μικρός πλανήτης του ηλιακού συστήματος, ο πιο μακρινός σε απόσταση από τον ήλιο και ο τελευταίος που ανακαλύφθηκε.

Είναι σαν μία μικρή μπαλίτσα αερίων που γυρίζει με τη ησυχία της γύρω από το ήλιο. Δε βιάζεται. Έχει το δικό της ρυθμό και δε ζορίζεται να βλέπει τους άλλους πλανήτες να τον περνούν σε περιστροφές.

Φοράει ένα άσπρο σκουφάκι πάγου και είναι διλποτριπλοπαγωμένος….

Ανακαλύφθηκε τελευταίος όπως σας είπα και είναι ο πιο σκοτεινός από όλους τους πλανήτες. Δεν παύει όμως κι αυτός να έχει τη γοητεία του, ολοκλήρωσε ο Τζίνη.

-Το σύμπαν είναι γεμάτο αντιφάσεις και έχει πολλά ακόμη καλά κρυμμένα μυστικά που εμείς και άλλοι κάτοικοι πλανητών, ίσως να μη μάθουμε ποτέ, είπε με βεβαιότητα ο Τσιπ.

«Μας ακούτε; Φτάσαμε! Βρισκόμαστε πολύ κοντά σας!»  η φωνή του Κλίκοπ ακούστηκε σαν όαση!...

Τα παιδιά του Πράσινου πλανήτη συνέχισαν να ταξιδεύουν άλλα με την Τρελομπαλίτσα και άλλα από τις γιγαντοοθόνες. Τα τελευταία χαίρονταν με τη χαρά και αγωνιούσαν με την αγωνία των φίλων τους που βρίσκονταν μέσα στο σκάφος. Οι πληροφορίες που αποκόμιζαν πολλές, εντυπωσιακές και χρήσιμες. Για άλλη μια φορά το βιβλίο της φύσης άνοιγε διάπλατα τις σελίδες του, τους καλωσόριζε και τους έδειχνε δρόμους για νέες συζητήσεις και νέα μονοπάτια προς τη γνώση. Η εξερεύνηση των πέντε μικρών μας φίλων συνεχίστηκε ομαλά. Ακολουθούσαν σιγά σιγά το δρόμο της επιστροφής, ώσπου ο κυβερνήτης του σκάφους είχε μία μικρή έκπληξη για τους συνταξιδιώτες του. Σε αυτό βέβαια βοήθησαν και οι πολύτιμες γνώσεις του Τζίνη και φυσικά η τεχνολογία.

-Πού πάμε; Γιατί γυρίζουμε τόσο γρήγορα; Γιατί κατεβαίνουμε; Ζαλίζομαι…συνέχισε επίμονα τις ερωτήσεις ο μικρότερος από τους ταξιδιώτες.

- Δεν έλεγες κάτι για πορτοκαλάδα; Ε, λοιπόν ήρθε η ώρα! του απάντησε ο Τσιπ.

Με γρήγορες κινήσεις η διαστημική μπάλα γάζωσε το σκοτάδι και χώθηκε μέσα σε ένα παχύ στρώμα, σε ένα αεριώδες περίβλημα ενός πλανήτη πολύ γνωστού για τα παιδιά από τα βιβλία τους, διαπέρασε το πυκνό αυτό αέρινο στρώμα και έφτασε σε έναν καταγάλανο ουρανό με λίγα ¨βαμβάκια¨ στο βάθος που χαλούσαν την αρμονία του.

- Τι είναι εδώ; Πού βρισκόμαστε;… Πόσο όμορφα είναι; είπε όλο έκπληξη η Κλίπη.

- Είναι ο πλανήτης Γη. Ο μοναδικός από τους πλανήτες στον οποίο υπάρχει ζωή, εξηγεί ο Τσιπ και συνεχίζει.

- Λέγεται και γαλάζιος πλανήτης γατί όπως βλέπετε το μεγαλύτερο μέρος του καλύπτεται από νερό. Υπάρχουν πολλές ομορφιές εδώ και πολλές από αυτές είναι δημιουργήματα των κατοίκων του πλανήτη.

Ο πλανήτης Γη υπάρχει εδώ και τεσσεράμισι δισεκατομμύρια χρόνια. Πολλά χρόνια!

Κοιτάξτε τα απόκρημνα βράχια, κοιτάξτε τα πανύψηλα και καταπράσινα βουνά. Και αυτή η άμμος που βλέπετε λέγεται έρημος.

- Τι ¨γλυκούλης¨ που είναι!!! έλεγε και ξανάλεγε ο Φουφούλης  χοροπηδώντας.

«Με ακούτε, με ακούτε… εδώ ο Κλίκοπ σας μιλά, σας χάνω από την οθόνη. Πρέπει να επιστρέψετε. Η μπαλίτσα μας δεν αντέχει την ατμόσφαιρα της Γης. Παρουσιάζει βλάβη στο κεντρικό σύστημα λειτουργίας. Απαντήστε σας παρακαλώ…με ακούτε;…»

Ο Τσιπ και ο Τζίνη αναπήδησαν στις θέσεις τους και έσπευσαν τις διαδικασίες απομάκρυνσής τους από αυτόν τον τόσο ¨γλυκούλη¨, όπως τον αποκάλεσε ο Φουφούλης, πλανήτη.

Ο Σιούμφο, η Κλίπη και ο μικρός Φουφούλης είχαν κολλήσει τα προσωπάκια τους στο παράθυρο, σα να υπόσχονταν ότι γρήγορα θα μπορούσαν να επισκεφθούν τη Γη με μεγαλύτερη ασφάλεια. Όταν έφτασαν και πάλι στο διάστημα, όλοι είχαν κρατήσει στις καρδιές του τις όμορφες εικόνες από τη Γη, που είχαν σκαλώσει στο μυαλό τους και συνέχιζαν να τους ταξιδεύουν νοερά..

Η επιστροφή στον πλανήτη τους, που τώρα τους έμοιαζε πολύ με τη Γη, έγινε με μεγάλους πανηγυρισμούς και γιορτές. Ήταν η πρώτη ομάδα που είχε καταφέρει να φτάσει τόσο μακριά και που τόλμησε να κατέβει σε έναν άγνωστο πλανήτη. Ζητωκραυγές από όλα τα παιδιά, αγκαλιές και φιλιά. Και κάπου μέσα στον κόσμο των παιδιών ένα μικρόσωμο παιδάκι, είχε πάρει μερικούς πόντους ύψος ακόμη από υπερηφάνεια για το κατόρθωμά του και το ίδιο αυτό παιδάκι έψαχνε απεγνωσμένα μία πορτοκαλάδα για να πιει!

Τι απλή που είναι η ευτυχία! Πόσο ευτυχισμένα έδειχναν τα παιδιά αυτού του Πλανήτη, του «Πλανήτη του μέλλοντος», του «Πλανήτη των παιδιών», του «Πράσινου Πλανήτη», ή όπως αλλιώς θα μπορούσε να λέγονταν…

Χρειάζεται να κοιτάξει κανείς με προσοχή και αγάπη μέσα στα μάτια των παιδιών να τη δει να ξεπροβάλλει παιχνιδιάρικα και να αγκαλιάζει όλο το συμπάν!

Συγγραφέας: Ελένη Μπλιούμη - Σπουδάστρια Tabula Rasa