"Γιατί" της Έβης Χαλκίδου

Το πιο χαρακτηριστικό σύμβολο στη αυλή του παραθεριστικού σπιτιού στα Νέα Βρασνά του Θείου Γιάννη, του μεγάλου αδελφού της Μαμάς Καίτης ήταν η ονομαζόμενη «τουλούμπα», βαθύ πράσινο κυπαρισσί, με κάποια ξεφλουδισμένα σημεία στο λαιμό που πρόβαλαν άτσαλα πορτοκαλιά χρώματα  και σκουριασμένες επιφάνειες.
Με την τσιμεντένια γούρνα να φτάνει στο ύψος λίγο πιο πάνω από τα γόνατα μου ήταν το σημείο αναφοράς του παιχνιδιού κάτω από τον γαλάζιο ουρανό και τον λαμπερό ήλιο που έκαιγε χωρίς έλεος. Από εκεί έφευγα ταξίδια με το πλοίο με το αυτοκίνητο με το φορτηγό με το αεροπλάνο με όλα τα μέσα που θα μπορούσαν να με πάνε σε άλλους παιδικούς τόπους με διαφορετικά παιδιά και περιπέτειες. Τα μεγάλα εμπόδια στο παιχνίδι στα μικρά μου μάτια τότε ήταν οι τριανταφυλλιές που κοσμούσαν στην αυλή συμμετρικά φυτεμένες σε τσιμεντένια  χτισμένα τετράγωνα κατά μήκος του χώρου. Έπρεπε να τρέχεις προσεχτικά ανάμεσά τους χωρίς να τις χαλάσεις, χωρίς να τσιμπηθείς, αλλά μάθαινες και να τις ποτίζεις, να τις περιποιείσαι, από μικρό παιδί να εκπαιδεύεσαι στο σλάλομ και στη μαεστρία της αποφυγής του να πάθεις κακό. Το υπόλοιπο σκηνικό του παιχνιδιού  συμπλήρωναν οι ελιές γύρω γύρο φυτεμένες,  με σωστές αποστάσεις μεταξύ τους. Ήταν τα σπίτια στους διάφορους κόσμους που έφτανα: των πειρατών, των άλλων παιδιών που μας φιλοξενούσαν μέχρι να βρούμε τον θησαυρό, τα σπίτια σε δάση, ίσως καμία φορά και κανονικά δέντρα ίσως. Όπως στεκόμουν με πλάτη στο σπίτι και κοιτούσα την είσοδο μια πόρτα με κάγκελα πορτοκαλί το ένα καλοκαίρι, πράσινη το άλλο έβλεπα με θαυμασμό την κλαίουσα ιτιά, στεκόταν μόνη της στο δικό της παρτέρι και φύλαγε όλο το σπίτι. Εκείνο ήταν το παρατηρητήριο για όλα που συνέβαιναν για το παιχνίδι, υπήρξε κρυψώνα από τον μεσημεριανό ύπνο ή από το μπάνιο μετά το θαλασσινό παιχνίδι. Από εκεί κουτσομπόλευα και εγώ με την σειρά μου κάθε θείο και θεία που έμπαινε και έβγαινε.

Τα παιδιά στις διακοπές ξυπνάνε νωρίς για να προλάβουν να παίξουν πολύ, θέλουν να γευτούν στιγμές παιχνιδιού μόνα τους, χωρίς μη και πρόσεχε… Έτσι και εγώ αποφάσισα να αδράξω την ημέρα μου από πολύ πρωί να προλάβω όλα τα παραπάνω και να παρατηρήσω με τον δικό μου τρόπο το καινούριο κόσμο που είχα αποφασίσει να επισκεφτώ. Έτρεξα λοιπόν όπως κάθε φορά χωρίς καμία σκέψη προς την κλαίουσα ιτιά και ξεκίνησα την προσπάθεια της αναρρίχησης στην προσπάθεια της ανάβασης έσπασε το ένα από τα κλαδιά της στο μπροστινό μέρος. Στο τσάφ προσγειώθηκα ανάμεσα στο παρτέρι και στο άγριο τσιμέντο της αυλής, δεν υπήρξε σωματικός τραυματισμός όμως με είδε ο θείος από το μπαλκόνι του σπιτιού και έτρεξε αμέσως προς το μέρος μου. Βλέπετε αυτόν δεν τον υπολόγισα ότι θα ξυπνούσε.

Ο θείος Γιάννης ήταν η αγαπημένη μου φαλακρίτσα, συναντιόμασταν τα καλοκαίρια και τις γιορτές στο χωριό στο Νέο Πετρίτσι Σερρών. Εμείς μέναμε στη Θεσσαλονίκη. Η χαρά μου ήταν μεγάλη στο χωριό είχε το μανάβικο και εκεί γινόμουν το αφεντικό στις γιορτές, εξυπηρετούσα τους πελάτες και έδινα τα ρέστα. Καθόμουν στην ξύλινη καρέκλα δίπλα του, στα τεφτέρια και στην ζυγαριά με τα ζύγια. Το καλοκαίρι στο εξοχικό ήταν όλοι μαζεμένοι, ξαδέλφια, γιαγιά, θείες, όλοι μαζί στη θάλασσα, φαγητό, καρπούζι και μεσημεριανό ύπνο με Μίκη Μάους.

Καθώς προσπαθώ να σηκωθώ και να ξαναπροσπαθήσω να κατακτήσω το παρατηρητήριο ο θείος Γιάννης βρίσκεται δίπλα μου και ακούω να με φωνάζει έντονα, μέχρι να καταλάβω με έχει χαστουκίσει και απομακρύνεται από κοντά μου χωρίς να μουρμουρίζει απλά θυμωμένος. Εκείνη τη στιγμή τρόμαξα γιατί ένιωσα να ξεριζώνεται κάτι από μέσα μου τόσο έντονα, με έπιασε το παράπονο και το κλάμα με αναφιλητά που κράτησε ώρα στην αγκαλιά της Μαμάς Καίτης. Τότε κάτι ράγισε μέσα μου και η αγαπημένη φαλακρίτσα απομακρύνθηκε από μέσα μου, αποτραβήχτηκα από αυτόν και μεταφορικά και κυριολεκτικά, δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί τόσο βαρβαρότητα; Ένα παιδί ήμουν, εξάλλου το κλαδί μπορούσε να διορθωθεί και όπως έγινε. Δεν ήμουν συνηθισμένη σε τέτοιες συμπεριφορές από τους γονείς μου ούτε όμως και από τον ευρύτερο συγγενικό  κύκλο και για αυτό με πλήγωσε πιο πολύ. Ένιωσα ξένη και όχι καλοδεχούμενη σε εκείνο το σπίτι με εκείνους τους ανθρώπους. Το επόμενο καλοκαίρι πήγαμε οικογενειακές διακοπές στην Ολυμπιακή ακτή Κατερίνης. Εκεί ξαναδημιουργήθηκε από την αρχή ένας κόσμος παιχνιδιού με νέα δεδομένα και καινούρια πρόσωπα.

Όσα χρόνια και να περάσουν εκείνη η συμπεριφορά που αντιμετώπισα από ένα τόσο αγαπημένο πρόσωπο δεν πρόκειται να ξεχαστεί από την πλευρά μου, ίσως γιατί ήταν δυνατό το χαστούκι  ίσως γιατί αυτό δεν θα το έπραττε ποτέ  στο δικό του παιδί άρα γιατί να το πράξει στης αδελφής του; Ίσως γιατί κατάφερε να γκρεμίσει ένα παιδικό όνειρο χτισμένο πάνω σε αυτόν, με την συμπεριφορά του. Η ζωή στη πορεία μου εξήγησε πολλά, μέσα από τα πολλά κατάλαβα ίσως γιατί τελικά φέρθηκε έτσι, άλλα πάντα θα με πληγώνει. Ο θείος δεν ζει πια,  δεν το έμαθε ποτέ ο ίδιος,  το εξομολογήθηκα μετά από πολλά χρόνια στον αδελφό του. Το γεγονός δεν άλλαξε,  τα σημάδια  μένουν τα χρόνια φεύγουν.

Συγγραφέας: Έβη Χαλκίδου- Σπουδάστρια Tabula Rasa