"Αλφάβητο" της Έβης Χαλκίδου

Άκρη – άκρη περπατήσαμε την παραλία εκεί που σκάει το κύμα, κάτω από τον καυτό ήλιο.

Βρήκαμε κοχύλια και πολύχρωμες πέτρες.

Γυρίσαμε όλη την ακτή.

Δοκάρια από παλιές βάρκες εδώ και εκεί πεταμένα.

Εύρισκες ότι ήθελες, σκουπίδια, παλιά αντίσκηνα σκισμένα.

Ζαγρέ επιφάνειες αντικειμένων από την αλμύρα της θάλασσας.

Η βρωμιά στη παραλία ατελείωτη.

Θύμιζε χωματερή.

Ιμάτια ξεβαμμένα πεταμένα εδώ και εκεί.

Καπέλα, κορδόνια.

Λάδια από μια παλιά βάρκα επέπλεαν στην επιφάνεια της θάλασσας.

Μακριά απέναντι στην προβλήτα ένα σπασμένο παγκάκι, σκουριασμένο φιλοξενούσε δυο γλάρους.

Ναρκοπέδιο την χαρακτήριζες την ακτή.

Ξερά καλάμια στεκόντουσαν κατά μήκος της άμμου στο επάνω μέρος της ακτής.

Ομορφιά δεν αντίκριζες καθόλου.

Περπατούσαμε σιωπηλοί.

Ροδιές από μια γουρούνα που πέρασε κάνοντας τσαλίμια άφησε ίχνη έντασης και σκόνης.

Στεναχωρηθήκαμε με το τοπίο.

Τσαντιστήκαμε για την ασέβεια που συναντήσαμε απέναντι στη φύση.

Υπήρχε περίπτωση να κάνουμε κάτι για να βελτιώσουμε την κατάσταση; Aναρωτηθήκαμε.

Φως στο τούνελ πάντα υπάρχει.

Χωρίς θέληση και πίστη

Ωραία πράγματα δεν έρχονται ποτέ.

Συγγραφέας: Έβη Χαλκίδου - Σπουδάστρια Tabula Rasa