"Η κληρονομιά" της Φώφης Ζαχαριουδάκη

Ξεκλειδώνω την πόρτα με βαριά καρδιά. Ο θείος Κώστας ήταν ο μοναδικός συγγενής που είχα! Τα καλοκαίρια των παιδικών μας χρόνων τα περνούσαμε ξέγνοιαστα στην έπαυλή του. Ο θείος μου ήταν μια ψιλόλιγνη φιγούρα, με ευγενές παρουσιαστικό και ένα μοναδικό πάθος για τα βιβλία και τις αντίκες. Αυτό όμως που έχει μείνει χαραγμένο στη μνήμη μου είναι η αγάπη που έτρεφε για τη μικρή μαργαρίτα του! Έτσι με αποκαλούσε!
Ο θείος πέθανε ξαφνικά και βρέθηκα μοναδική κληρονόμος της έπαυλης. Η αδελφή μου η Ιοκάστη πήρε τα κτήματα. Το είχα πολύ ανάγκη! Είμαι άνεργη 6 μήνες τώρα και πρόσφατα ο ιδιοκτήτης της γκαρσονιέρας μου έκανε έξωση. Η κληρονομιά ήταν το μοναδικό καλό που μου συνέβη τον τελευταίο καιρό.

Ανοίγω τα φώτα. Το σπίτι είναι όπως το θυμάμαι. Πεντακάθαρο με φινέτσα και χαρακτήρα. Γυρίζω από δωμάτιο σε δωμάτιο και οι αναμνήσεις με λούζουν σαν φθινοπωρινή βροχή.

-Ζεστά κουλουράκια για την μαργαρίτα μου... σαν να ακούω τη φωνή του...

Ξάφνου η ματιά μου πέφτει σε μια κόκκινη σιδερένια πόρτα.

-Πού βρέθηκε αυτή; Ρώτησα τον εαυτό μου. Γεμάτη περιέργεια πιάνω το χρυσό αντικέ πόμολο.

-Τι κρύβει αυτή η μυστηριώδης πόρτα; Η έξαψη της ανακάλυψης με κυριεύει. Αυτόματα μούρχεται στο μυαλό ότι η πόρτα δεν υπήρχε παλαιότερα και ότι ο θείος έχει πεθάνει μόλις λίγες μέρες πριν. Ανατρίχιασα!

Κι αν κρύβει κάτι κακό; Kάτι σατανικό; Το χτίσιμο του τρόμου άρχιζε σιγά-σιγα. Κι αυτό το κόκκινο χρώμα! Αιματί! Ξαφνικά νιώθω το κακό να πλανάται και να μου ροκανίζει το μυαλό! Ιδρώνω! Μου έρχονται εικόνες του θείου με αποκρουστικό πρόσωπο σαν το έπλασε κάποιος με ξεραμένο πηλό. Παίρνω βαθιά ανάσα και ψάχνω στη φαρέτρα της λογικής μου όπλα να διαχειριστώ το φόβο μου.

-Ισμήνη σύνελθε! είπα στον εαυτό μου γνωρίζοντας ότι όλες αυτές οι σκέψεις είναι το "υλικό" που πήρα από τις ιστορίες των παππούδων μου.

Κι όμως νιώθω μια αφύσικη απειλή να αιωρείται και εγώ ακόμη κρατώ την κόκκινη πόρτα.

Το νιώθω το κακό. Έρχεται πίσω από την πόρτα σκιαχτικό, έτοιμο να με ρουφήξει σε παράλληλα σύμπαντα. Βαριανασαίνω!

Καλοσόρισες στη γιορτή της τρέλας μονολογώ. Μαζεύω όση δύναμη μου έχει απομείνει και τραβώ το χέρι μου από την αναθεματισμένη, κόκκινη, σιδερένια πόρτα! Κάνω αδέξιες δρασκελιές προσπαθώντας να απομακρυνθώ. Ο φόβος μου έχει ανθίσει πια. Ψιθυριστές κουβέντες βουίζουν σαν μελίσσι στα αυτιά μου.

-Ο θειος! Σκέφτηκα έντρομη. Νιώθω τα χέρια του να βγαίνουν από τη πόρτα για να με παγιδεύσουν στο αιώνιο σκοτάδι.

Ηθελα να φύγω από το σωμα μου που ήταν βαρύ και αδέξιο και δεν με βοηθούσε να απομακρυνθώ. Σέρνομαι σαν φίδι στο κάτασπρο πλακάκι προσπαθώντας να μαζέψω τα λιγοστά αποφάγια του μυαλού μου, πριν τα χάσω κι αυτά.

-Ισμήνη! ακούστηκε μια φωνή. Με μια αρρωστημένη φινέτσα γυρίζω το κεφάλι να κοιτάξω κατάματα το φόβο μου ώστε να έχω τουλάχιστον ένα εκλεπτυσμένο τέλος.

Μπροστά μου στέκεται η αδελφή μου έτοιμη να πεθάνει από τα γέλια!.

-Τι έπαθες μωρέ; Το ‘χασες; Δεν θυμάσαι την κόκκινη πόρτα; Ήταν το δωμάτιο που παίζαμε! Ναι, είσαι σε δύσκολη φάση και πέρασες πολλά αλλά όχι και στοιχειό ο καημένος ο θείος. Το ξέρω ότι η φαντασία μας πολλές φορές ερεθίζει καταχωνιασμένους φόβους αλλά εσύ αδερφή ξεπέρασες και την ίδια την φαντασία.

Συγγραφέας: Φώφη Ζαχαριουδάκη - Σπουδάστρια Tabula Rasa