"Φιλοδοξίες" της Έφης Γονίδη

 Φτωχό μου ανθρωπάριο συγχαρητήρια που έγινες υποδιευθυντής. Βέβαια η λέξη το λέει από μόνη της, πάλι υπό θα είσαι. Μάλλον κάποιες από τις φιλοδοξίες σου ικανοποιήθηκαν. Είναι αλλιώς να συστήνεσαι σαν στέλεχος. Καμαρώνεις σαν γύφτικο σκεπάρνι και προσπαθείς να ξεχάσεις ότι η μάνα σου φίλησε κατουρημένες ποδιές για να εξελιχθείς. Ξανά μπράβο. Ήρθε η ώρα να βγάλεις όλες τις διαστροφικές σου ορέξεις στον συνάδελφο. Α δεν σου είπα, όλοι υπάλληλοι είμαστε. Όμως καταλαβαίνω πως πρέπει να βρεις έναν τρόπο να ικανοποιήσεις το αίσθημα κατωτερότητας που νιώθεις. Οπότε πρέπει να στοχεύσεις στο επόμενο θύμα σου. Μάλλον αυτό θα είναι κανένα παιδαρέλι που ήρθε να κάνει την πρακτική του, εύκολος στόχος.

  Και κάπως έτσι περνά ο καιρός. Και νιώθεις πιεσμένος, οι απαιτήσεις και οι ευθύνες μεγαλώνουν βλέπεις όσο ανεβαίνεις θέση. Τι; Η διαφορά στον μισθό σου είναι κάτι λίγα ψωροευρώ; Δεν πειράζει μην απογοητεύεσαι, ο τίτλος έχει σημασία. Λυπάμαι που νιώθεις ότι σε έχουν ρουφήξει, νιώθεις εξαντλημένος πια. Σε μαλώνουν σαν ανήλικο. Μην κλαις θα τα καταφέρεις και θα ανέβεις ακόμα πιο ψηλά. Φυσικά θα ξεσπάσεις στους υφιστάμενους σου που δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους. Μάλλον δεν έχουν πειστεί ακόμα να πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Εσένα πως σε έπεισαν;

  Και τα χρόνια περνούν. Σου υπόσχονται προαγωγή. Εσύ δεν βλέπεις κανένα σημάδι. Και τότε είναι που απογοητεύεσαι ακόμα περισσότερο. Τα έχεις δώσει όλα. Έχεις απαρνηθεί την προσωπική σου ζωή και κάποιες από τις αγαπημένες σου ενασχολήσεις. Κάποτε περνούσες καλά, θυμάσαι; Έβγαινες για καφέ με τους φίλους σου, έπαιζες μπάσκετ και τεμπέλιαζες στον καναπέ βλέποντας ταινίες. Που χρόνος για τέτοια τώρα; Πρέπει να δουλέψεις σκληρά για να τα καταφέρεις.

   Κι έφτασε η ώρα. Έγινες διευθυντής. Η ικανοποίηση που νιώθεις δεν περιγράφεται με λόγια. Θα είσαι η κεφαλή πια. Όλοι θα υπακούν στις εντολές σου. Τώρα θα είσαι περισσότερο ευτελής και χυδαίος. Σταμάτησες να επιτρέπεις στους συναδέλφους να περνούν την πόρτα του γραφείου σου. Πρέπει να  τηρούν την ιεραρχία. Κανείς δεν θα φτάνει στο βασίλειο σου δίχως να περάσει από τους φρουρούς. Το στέμμα σου λείπει. Μα πριν προλάβεις να κλείσεις μήνα στον θρόνο ,καταλαβαίνεις ότι πάλι σε μαλώνουν σαν δεκάχρονο οι ανώτεροι σου. Κι όση περισσότερο διαστροφή βγάζουν εκείνοι απέναντί σου, τόσο χειρότερος γίνεσαι κι εσύ. Και τότε αρχίζεις να προσπαθείς για ακόμα περισσότερη εξέλιξη. Θα πεθάνεις με την προσδοκία να γίνεις πρώτος. Να μην υπάρχει κανείς πάνω από εσένα. Μα όσο πλησιάζεις, καταλαβαίνεις ότι δεν υπάρχει πιθανότητα γι’ αυτό. Όμως θα προσπαθήσεις για το καλύτερο.

  Κι έπειτα από το πολιτικό μέσο που κατάφερες να βρεις η θέση που ονειρευόσουν από παιδί έφτασε στα χέρια σου. Έγινες περιφερειακός διευθυντής. Να είναι καλά ο μπάρμπας σου από την Κορώνη, που έχει ένα γνωστό που έχει ένα ξάδερφο που έχει έναν συγγενή βουλευτή. Τώρα δεν σε πιάνει κανείς. Μα οι παρατηρήσεις από τη διοίκηση πάνε κι έρχονται. Αυτός ο εφιάλτης δεν σταματά ποτέ. Πάντα κάποιος θα σου δίνει εντολές. Και τώρα έγινες χειρότερος από ποτέ. Αν και η διαφορά στο μισθό σου πλέον είναι αισθητή, έχεις και κουπόνια για εστιατόρια πια, ακόμα και λεφτά για βενζίνη σου δίνουν. Ζεις το όνειρό σου. Μεγαλοστέλεχος πια.  

  Λίγα χρόνια πετυχημένης καριέρας πέρασαν. Έφτασες τα πενήντα πέντε. Ώριμος άνδρας πια. Είχες κάνει και μια απόπειρα γάμου αλλά δεν πέτυχε γιατί δεν είχες χρόνο να αφιερώσεις. Είχες  και κάποια τυχερά στην θέση που ήσουν που τα έμαθε και η γυναίκα σου. Και το παιδί σου δεν κατάλαβες πότε ενηλικιώθηκε. Φοιτητής πια. Τον έστειλες στην Αγγλία ,δεν άξιζε να προσπαθήσει σε αυτήν τη χώρα. Δεν θα είχε προοπτικές πίστευες. Άσε που δεν είχες δεθεί ποτέ μαζί του πραγματικά.

  Κι έφτασε η μαύρη μέρα, αυτή η καταραμένη. Ανακοινώθηκε η νέα εθελουσία. Χαμογέλασες εριστικά, ήταν η περίοδος του χρόνου που πίεζες αυτούς που δεν προσπάθησαν αρκετά να μαζέψουν τα μπογαλάκια τους και να πάνε σπίτι τους, Ακόμα κι αν ήταν πενηντάρηδες που δεν θα ήταν εύκολο να βρουν αλλού δουλειά, ακόμα και γυναίκες με τρία και τέσσερα παιδιά, αυξημένες υποχρεώσεις βλέπεις, δεν μπορούν να αποδώσουν αρκετά. Ένα υπέροχο αίσθημα ευχαρίστησης βλέποντας την απόγνωση και τον φόβο στα μούτρα τους. ‘’Καλά να πάθετε άχρηστα ανθρωπάκια’’, σκεφτόσουν.

  Τρίτη ήταν, το θυμάσαι καλά, όταν γύρισες στο γραφείο σου. Σε φώναξε ο γενικός διευθυντής. Σου ανακοίνωσε ότι η καριέρα σου έφτασε στο τέρμα. Ότι δεν έχεις να δώσεις κάτι άλλο κι ότι κάπου εδώ πρέπει να τερματιστεί η συνεργασία σας. Σε ευχαρίστησε για την συνεργασία και σε ξεπροβόδισε γρήγορα γρήγορα για να υποδεχτεί τον νέο περιφερειακό.

  Θλίψη, θυμός και προδοσία ήταν κάποια από τα συναισθήματα που σε κατέκλυσαν. Ήσουν ένα ράκος. Τα λόγια του γενικού ηχούσαν ξανά και ξανά στο κεφάλι σου. Κατέρρευσες. Μετάνιωσες όμως;

 

Συγγραφέας: Έφη Γονίδη - Σπουδάστρια Tabula Rasa