“Αναζητώντας τον Ελύτη” της Ευαγγελίας Θεοδωρίδου

''ΕΛΥΤΗ, Μ΄ΑΚΟΥΣ; Χάθηκες και εσύ. Χάθηκες προτού να σε γνωρίσω. Προτού προλάβω να σε συναντήσω. Προτού προλάβω να πάρω απαντήσεις στα ερωτήματά μου. Και είχα τόσα να σου πω!!! Σε μια χώρα που ρημάζει επειδή την πρόδωσαν όλοι, εγώ στέκομαι εδώ, σαν την καλαμιά στον κάμπο, και σε αναζητώ.

ΕΛΥΤΗ Μ΄ΑΚΟΥΣ; Απόψε σε χρειάζομαι. Απόψε σε έχω ανάγκη. Και αυτή η ανάγκη γίνεται κραυγή που βγαίνει από τα χείλη μου και σχίζει τη σιωπή του δειλινού. Τα νυχτολούλουδα στην αυλή της κυρά Μαρίας ανοίγουν τα μπουμπούκια τους αλλά εγώ δεν τα μυρίζω. Το μοιρολόι του γκιώνη, που αναζητάει μέχρι σήμερα τον Αντώνη, ταξιδεύει σε μένα με το θρόισμα του ανέμου, αλλά εγώ δεν το ακούω. Η θάλασσα προσπαθεί να με πλανέψει με την αλμύρα που χαϊδεύει το πρόσωπό μου αλλά εγώ δεν τη νιώθω. 

ΕΛΥΤΗ Μ΄ΑΚΟΥΣ; Φοβάμαι!!! Δεν ακούω τίποτα. Δε μυρίζω τίποτα. Δεν αισθάνομαι τίποτα. Μόνο κοιτάζω. Μάρτυρας μέσα στη σιωπή αυτού του δειλινού, έχοντας βρει καταφύγιο πίσω από τις κολώνες του ναού του Ποσειδώνα, κοιτάζω χωρίς μιλιά τον Ήλιο τον Ηλιάτορα που έρχεται να σμίξει με τη θάλασσα. Η μέρα φεύγει. Η νύχτα έρχεται. Την ώρα αυτή όλα τελειώνουν και όλα αρχίζουν ξανά. Για μια ακόμη φορά.

ΕΛΥΤΗ Μ΄ΑΚΟΥΣ; Ο Ήλιος ο Ηλιάτοράς σου πνίγεται στην αγκαλιά της θάλασσας και αυτή μεθάει από τον έρωτά του και πλημμυρίζει με χρώματα. Χάνεται το υγρό της στοιχείο και μετατρέπεται σε μια θάλασσα φωτιάς που νομίζεις ότι θα σε κάψει αν έχεις την ατυχία να βρεθείς μέσα της εκείνη τη στιγμή. Ο ορίζοντας πλημμυρίζει από μια πανδαισία χρωμάτων που κανένας ζωγράφος δε θα μπορέσει ποτέ να παραστήσει, όσους συνδυασμούς και αναμείξεις και αν κάνει στην παλέτα του. Αυτή η συνεύρεση του αρσενικού με το θηλυκό, του φωτός με το νερό, του Ήλιου με τη Θάλασσα είναι ό,τι έχει απομείνει σε αυτή τη χώρα που χάνεται. Πριν εκατομμύρια χρόνια από αυτό το σμίξιμο γεννήθηκε η ζωή. Αυτό εύχομαι να γίνει και τώρα.

ΕΛΥΤΗ Μ΄ΑΚΟΥΣ; Αυτή την ώρα το αστέρι μας χαμηλώνει το φως του και δε με καίει. Είναι η στιγμή που μπορώ να το κοιτάξω απευθείας στα μάτια και να το δω να φλέγεται στον ορίζοντα σαν μπάλα γεμάτη με φως λίγο προτού εκραγεί. Το κορμί μου ζεσταίνεται και το μυαλό μου ηρεμεί. Βρίσκω τη γαλήνη. Οι ακτίνες του συνεχίζουν το ταξίδι τους στο χώρο και στο χρόνο και έρχονται και εδώ που βρίσκομαι. Αγγίζουν τρυφερά τους κίονες του ναού και μοιάζει σαν κάτι να τους ψιθυρίζουν, και αυτοί από ντροπή κοκκινίζουν, παίρνοντας μέρος σε αυτήν την τελετή που λαμβάνει χώρα κάθε ηλιοβασίλεμα.

ΕΛΥΤΗ Μ΄ΑΚΟΥΣ; Ο ουρανός σου που ύμνησες στα ποιήματά σου μου χαμογελάει και μου κλείνει παιχνιδιάρικα το μάτι, πίσω από τα σύννεφα που έχοντας εγκαταλείψει το χρώμα της αθωότητας και της αγνότητας, έχουν επιλέξει χρώματα από την παλέτα του ουράνιου τόξου που έχουν αναμειχθεί μεταξύ τους. Όπως ο χαμαιλέοντας μεταμορφώνεται για να εναρμονιστεί με το περιβάλλον του, έτσι και αυτά. Αλλάζουν, μεταμορφώνονται, αποχρωματίζονται και χρωματίζονται εκ νέου ώστε να εναρμονιστούν με τη θάλασσα του πυρός στην οποία καθρεφτίζονται αυτή τη στιγμή. Θέλω να μείνω εδώ. Να μη γυρίσω ποτέ πίσω.

ΕΛΥΤΗ Μ΄ΑΚΟΥΣ; Τί μπορώ να κάνω; Έχω παγιδευτεί στο σκοτάδι των καιρών και έχω κλείσει έξω το φως. Ο Ήλιος βασιλεύει, χάνεται βαθιά μέσα στη θάλασσα, σε σημείο που δε θα μπορέσω ποτέ να τον φτάσω, παίρνοντας μαζί του αυτόν τον κόσμο που απλώνεται μπροστά μου. Το ξέρω ότι σε λίγο το σκοτάδι θα καλύψει στο διάβα του, ακριβώς όπως η παλίρροια, τα πάντα γύρω μου και εμένα μαζί.

ΕΛΥΤΗ Μ΄ΑΚΟΥΣ; Ο ήλιος σκάει μέσα μας κι εμείς κρατάμε την παλάμη στο στόμα με τρόμο. Πόσο ακόμα θα αντέχουμε να βλέπουμε και να μη συμμετέχουμε; Πόσο ακόμα θα κρυβόμαστε από το φως και θα ζούμε στο σκοτάδι; Αποφασίζω να βγω από τις σκιές και να κοινωνήσω και εγώ το φως του ήλιου που βασιλεύει. Δε με νοιάζει αν καώ στη θάλασσα που ανοίγεται μπροστά μου. Πετάω τα ρούχα μου και βουτάω στα νερά του Αιγαίου. Είναι ζεστά. Φρόντισε το αστέρι μας για αυτό. Κολυμπάω όσο πιο γρήγορα μπορώ. Θέλω και εγώ να λουστώ στα χρώματα αυτού του ηλιοβασιλέματος. Να μεταμορφωθώ, να ξαναγεννηθώ.

ΕΛΥΤΗ Μ΄ΑΚΟΥΣ; Τα κατάφερα. Μεταμορφώθηκα. Στα χέρια μου κρατάω μια ηλιαχτίδα του ήλιου σου, του Ήλιου του Ηλιάτορα. Αυτή θα είναι ο βιγλάτοράς μου από εδώ και πέρα.''

Συγγραφέας: Ευαγγελία Θεοδωρίδου - Φοιτήτρια Tabula Rasa