"Λαβύρινθος ψυχής" της Αθηνάς Ντόκα

Ονομάζομαι Ίρις, είμαι σαράντα χρονών, παντρεμένη με τον Άρη και με μια κόρη δέκα χρονών, την Ανδριάνα. Κάθομαι μόνη, οκλαδόν, στον αγαπημένο μου μπλε σκούρο καναπέ. Κρατώ μια κούπα ζεστό, αχνιστό καφέ και η αγαπημένη μου Παριζιάνικη τζαζ μουσική που ακούγεται από το ραδιόφωνο πλημμυρίζει το σαλόνι. Σκέφτομαι την μέχρι τώρα πορεία της ζωής μου. 

Αισθάνομαι τόσο γεμάτη σε εμπειρίες, που κάποιος άλλος στην θέση μου, αν την περιέγραφα, ίσως και να ζήλευε. Πολλά ταξίδια στο εξωτερικό, πολλές στιγμές χαράς, περιτριγυρισμένη από ανθρώπους που αγαπώ και με αγαπούν. Με ένα σύζυγο που μου προσφέρει πολλά και μια κόρη που κάθε μέρα με κάνει τόσο υπερήφανη και τόσο μα τόσο ευτυχισμένη. Μέσα μου όμως κουβαλώ έναν φόβο, που χρόνο με τον χρόνο αισθάνομαι ότι σαν σουβλιά τρυπάει όλο και πιο πολύ τα σωθικά μου. Εγκατάλειψη! Και στο άκουσμα αυτής της λέξης αισθάνομαι τον πανικό να με κυριεύει. Τα βάζω με τον εαυτό μου κάθε φορά. Πόσο αυτοκαταστροφική με έχει κάνει αυτή μου η φοβία. Πόσο καταστρέφω τον άνθρωπό μου! Η εγκατάλειψη που ένιωσα, με έχει αγκιστρώσει στον Άρη. Ακόμα και εγώ η ίδια αντιλαμβάνομαι ότι τον διώχνω από δίπλα μου για να πάρει «ανάσες».

Κλείνω τα μάτια και πολύ εύκολα εμφανίζεται μπροστά μου ο άνθρωπος που το δημιούργησε όλο αυτό. Φοιτήτρια στην Φιλοσοφική Σχολή, τον γνώρισα. Από την πρώτη ματιά, από την πρώτη στιγμή τον ερωτεύτηκα. Με κυρίευσε ολοκληρωτικά. Η έκφραση των συναισθημάτων του απέναντί μου κάθε μέρα μου επιβεβαίωνε ότι με ήθελε. Και με ήθελε πραγματικά. Ήταν στοργικός, εκδηλωτικός, συναισθηματικός και παράλληλα το αρσενικό που ήθελα να στέκεται δίπλα μου. Αποφασιστικός, σοβαρός, μου έμαθε να βλέπω τα πράγματα από μια άλλη οπτική. Με απεγκλώβισε από την ασφάλεια της οικογενειακής θαλπωρής. 

Ώσπου μια ημέρα, μετά από τρία χρόνια, έτσι ξαφνικά έβαλε τέλος σε αυτή τη σχέση. Ακόμα και τότε, παρόλο το νεαρό της ηλικίας του, ήταν τόσο ειλικρινής απέναντί μου. Τα λόγια του ακόμα ηχούν στα αυτιά μου: «Είμαι πολύ μικρός για το επόμενο βήμα. Θέλω και άλλες εμπειρίες στη ζωή μου. Το θεωρώ άδικο για σένα να σε κρατώ».  Έχασα την γη κάτω από τα πόδια. Έχασα τον πρώτο άνθρωπο που αγάπησα με όλη μου την ψυχή και δεν ήταν αίμα μου. Έφτασα στο σπίτι κλαίγοντας και το μόνο που είπα ήταν: «Δεν με ενδιαφέρει πια αν θα βρω κάποιον στη ζωή μου. Τουλάχιστον αισθάνομαι μέσα στον πόνο μου τυχερή που πρόλαβα να αγαπήσω ολοκληρωτικά και να αγαπηθώ. Δεν με νοιάζει τίποτα πια!».

Μετά από αυτά τα λόγια, μετά από αυτή τη σχέση και άλλες πολλές αποτυχημένες, και μετά από 2 χρόνια, γνώρισα τον Άρη, τον άντρα μου. Δεν θα έλεγα ότι ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά, αλλά σίγουρα ήταν έρωτας και σίγουρα είναι αγάπη. Από τη μεριά μου αγάπη σε τέτοιο βαθμό, που ακόμα και εγώ η ίδια καταλαβαίνω ότι τον πνίγω. Φοβάμαι μην τον χάσω. Φοβάμαι μην με εγκαταλείψει!

 Συγγραφέας: Αθηνά Ντόκα – Φοιτήτρια Tabula Rasa