Αγαπητή Ευτυχία,
Μόλις τελείωσα την ανάγνωση
του νέου βιβλίου σου «Ο μαρτυριάρης καθρέπτης». Μου άρεσε πολύ αλλά με τρόμαξε.
Αναγνώρισα τον εαυτό μου στον ήρωα σου Αλέξη και δεν θέλω να έχει η
σχέση μου με τη Δανάη την ίδια τύχη του Αλέξη με τη ‘Ελσα. Την αγαπώ πολύ τη
Δανάη και θα προσπαθήσω να δουλέψω πολύ για τη σχέση μας. Συγκατοικούμε τους
τελευταίους έξι μήνες και δυστυχώς
φθάνουμε συχνά σε εκρηκτικές
καταστάσεις, συνήθως εξαιτίας του χαρακτήρα μου.
Ευτυχία, πρώτα να σου συστηθώ.
Είμαι ο Δημήτρης , 26 χρονών, πρωταθλητής
στο θαλάσσιο σκι και
εκπαιδευτής ιστιοπλοΐας. Είμαι αθλητικός τύπος, με μεγάλα πράσινα
μάτια και μαύρα μαλλιά. «Τυπά» με αποκαλούν οι κοπέλες και αυτό μου αρέσει. Να σου ομολογήσω ότι είμαι
«νάρκισσος» αλλά το παλεύω. Κληρονόμησα το «χούι» από τον πατέρα μου που
ήταν και ψυχαναγκαστικός τελειομανής. Κρίμα, δεν κληρονόμησα την τρυφεράδα και
τη γλύκα της μάνας μου που νοιάζεται για όλους,
είναι δοτική και πάντα πρόθυμη να βοηθήσει. Η Δανάη
είναι μουσικός. Διδάσκει πιάνο και αρμόνιο σε Εθνικό Ωδείο και
παράλληλα συνθέτει μουσική για ταινίες.
Δεν της αρέσει πολύ η θάλασσα και το σκι αλλά προσπαθεί να με ακολουθεί
όταν οι επαγγελματικές υποχρεώσεις της το επιτρέπουν. Η μόνιμη διαφωνία μας είναι ότι ασχολούμαι
πολύ με τον εαυτό μου, τον καλλωπισμό μου και την εξωτερική εικόνα μου. Γίνομαι θηρίο αν μου τελειώσει η «Γκούτσι»
και ξεμείνω από κολόνια. Εκνευρίζομαι
και τα βάζω με τη Δανάη. Την κατηγορώ ότι
δεν το πρόσεξε και δεν φρόντισε να μου πάρει καινούρια. Οι κολόνιες μου και τα
μπλουζάκια Λακόστ είναι πάντα δώρα της Δανάης.
Εγώ δεν είμαι τόσο γαλαντόμος,
το τελευταίο δώρο μου στη Δανάη ήταν πριν ένα χρόνο. Μου αρέσει κι εμένα η
μουσική και χαίρομαι να ακούω τη Δανάη να παίζει στο πιάνο, κυρίως τζαζ μελωδίες. Με την κλασική μουσική δεν
τρελαίνομαι. Εκείνη πάντα γλυκιά μου
κάνει τα χατίρια και αποφεύγει να παίζει κλασικά κομμάτια. Μου θυμίζει πολύ τη μάνα μου, πάντα
χαμογελαστή και τρυφερή. Εγώ, δυσκολεύομαι
να εκφράσω τρυφερότητα κι είναι το
μόνιμο παράπονο της Δανάης.
Εκείνος ο μαρτυριάρης
καθρέπτης του βιβλίου σου που χάλασε τη σχέση του Αλέξη με την Έλσα μου θύμισε παρόμοιες σκηνές με τη Δανάη.
Και εξηγούμαι…Απέναντι από το κρεββάτι μας
υπάρχει ένας στρογγυλός καθρέπτης. Κάθε φορά που πάω να φιλήσω τη Δανάη
το πρωί πριν φύγω για τις προπονήσεις, πρώτα θα κοιταχτώ στον καθρέπτη θα
φτιάξω την τρίχα που πετάει, θα ξανακοιταχτώ και μετά θα δώσω ένα πεταχτό φιλί
στη Δανάη. Άλλα όμως προσδοκά η Δανάη… Nα μείνουμε λίγο
αγκαλίτσα και να αποχαιρετιστούμε με ένα
γλυκό φιλί και όχι το πεταχτό, έ δεν είμαστε και 30 χρόνια παντρεμένοι… Η ίδια
απογοήτευση κάθε μέρα από τη Δανάη. «Αχ βρε
Δημήτρη, γίνε λίγο πιο τρυφερός, μη δίνεις προτεραιότητα στο τσουλούφι
σου». «Αυτός είμαι βρε Δανάη, αλλά το
ξέρεις σ ’αγαπώ». «καλάααα» απαντά η Δανάη.
Μαρτυριάρης αυτός ο καθρέπτης απέναντι, δεν πάει άλλο, θα του αλλάξω
θέση. Αυτός έδωσε το τελικό χτύπημα στη
σχέση του Αλέξη με την ΄Ελσα. Τον παράτησε και βρήκε την τρυφερότητα που
αναζητούσε στον κοινό τους φίλο Παύλο.
Αγαπητή Ευτυχία, θα προσπαθήσω
να αλλάξω. Ευχαριστώ, βοήθησες με την ιστορία σου…
Συγγραφέας: Έφη Χαλκιά - Σπουδάστρια Tabula Rasa
Πολύ ενδιαφέρον κείμενο!
ΑπάντησηΔιαγραφή