"Τρεις ευχές" της Νατάσσας Παπαχρήστου

Τη νύχτα της παραμονής των Χριστουγέννων με επισκέφτηκε ο άγγελος μου. Ήρθε στεφανωμένος από εκτυφλωτικό φως, αέρινος και υπερφυσικός. Ευθύς ένιωσα την οικειότητα και την ασφάλεια της παρουσίας του και τον κοίταξα με τόλμη αλλά και απορία: τι ζητούσε άραγε από εμένα; Γιατί είχε επιλέξει να εμφανιστεί μπροστά μου και ειδικά εκείνη τη νύχτα; Και τότε μία απόκοσμη σκέψη αντήχησε στο μυαλό μου. 

Ο άγγελος μου μου μιλούσε με τον υπερβατικό τρόπο που μόνο οι άγγελοι χρησιμοποιούν για να επικοινωνήσουν με τους ανθρώπους: «Δείξε μου τρεις ευχές σου κι εγώ θα στις πραγματοποιήσω». Η διεισδυτική παρουσία του αγγέλου μου στο μυαλό μου, δε με άφησε να υποθέσω πως ίσως η εμφάνισή του ήταν παιχνίδι του κουρασμένου μου μυαλού ή προϊόν της φαντασίας μου ή ακόμα και ένα αξιοπερίεργο όνειρο. Άνοιξα το στόμα μου να απαντήσω αλλά αμέσως αντιλήφθηκα πως, όπως όλες οι υπερκόσμιες εμπειρίες, έτσι και τούτη εδώ δεν υπακούει στους ανθρώπινους νόμους. Έτσι παραιτήθηκα από την απόπειρα της λεκτικής επικοινωνίας με τον άγγελό μου, έκλεισα τα μάτια μου και έφερα μπροστά μου την εικόνα που ήθελα να του ζητήσω.

Εγώ να ταξιδεύω, να γυρίζω όλο τον κόσμο, να γνωρίζω τα πιο μυστικά μέρη αυτού του πλανήτη, να φθάνω στην πιο μακρινή γωνιά του, να συναντώ τους πιο διαφορετικούς ανθρώπους, τα πιο ενδιαφέροντα έθιμα και τις πιο περίεργες γλώσσες. Αναρριγώ στην ιδέα ότι η βαθιά ανάγκη μου να δαμάσω το άγνωστο, να κυριαρχήσω στο ανεξερεύνητο, να νιώσω εκπληρωμένη την ανάγκη της περιπέτειας, που πάντα με ταλάνιζε μέσα μου, ίσως ήρθε η ώρα να πραγματοποιηθεί. 

Η εικόνα στο μυαλό μου σβήνει και την αντικαθιστά μία άλλη: Εγώ να διάγω το βίο μου με τη ζεστή παρουσία ανθρώπων δίπλα μου, που έχουν επιλεγεί από εμένα, με αγαπημένους συγγενείς, με πιστούς φίλους,  με έναν αληθινό σύντροφο, με μία στοργική οικογένεια… Η μοναξιά έννοια άγνωστη και η αγάπη, η τρυφερότητα, η αφοσίωση, ο σεβασμός αγαπημένοι σύντροφοι… Ανοίγω τα μάτια. Η υπέρλαμπρη οπτασία συνεχίζει να είναι εκεί μπροστά μου. Κι εγώ κοιτώντας τώρα στην καρδιά της πύρινης παρουσίας θέτω στο μυαλό μου την τελευταία εικόνα. Εγώ στα βαθιά μου γεράματα, πλήρης ημερών, υγιής και αποφασισμένη να πεθάνω, γέρνω ειρηνικά στο προσκεφάλι μου, χορτάτη από τη ζωή, περιστοιχισμένη από τους αγαπημένους μου. Ο φόβος του πρόωρου θανάτου ή του φρικτού θανάτου από κάποια ανίατη ασθένεια, που στερεί την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, είναι εικόνα ξένη και ανοίκεια….

Αυτό ήταν. Οι ευχές μου ολοκληρώθηκαν. Όμως ο υπέρλαμπρός άγγελός μου έχει χάσει λίγη από τη λάμψη του. Δε καταλαβαίνω τι έχει συμβεί. Και τότε επίπονη και σκληρή χτυπάει τη συνείδησή μου η απάντηση του αγγέλου μου: 

«Ακόμα και αυτή την άγια νύχτα, εσύ άνθρωπε μικρόψυχε και εγωιστή, για άλλη μια φορά σκέφτηκες τον υπερφίαλο εαυτό σου. Με μία σου ευχή θα μπορούσες να αφανίσεις όλα τα κακά του κόσμου τούτου, τους αιματηρούς πόλεμους, την πείνα, την απληστία, την καταστροφή του πλανήτη. Όμως τίποτα από αυτά δεν απασχόλησε ούτε για μια στιγμή την εγωιστική σου σκέψη. Απέτυχες άνθρωπε για άλλη μια φορά. Είσαι καταδικασμένος να χάσεις τον παράδεισο και όσες φορές θα δοκιμάζεσαι, θα συνεχίσεις αλόγιστα να οδεύεις προς την καταστροφή σου»…

Αυτά εκσφενδόνισε επάνω μου ο άγγελός μου και αισθανόμουν την απέραντή λύπη του και τη βαθιά απογοήτευσή του. Το αίσθημα με κατέκλεισε. Η πύρινη ματιά του σχεδόν με έπνιξε. Και ξαφνικά εξαφανίστηκε. Και έμεινα έρημη, μόνη, παγωμένη και φοβισμένη στο απόκοσμο σκοτάδι της έλλειψής του… 

Συγγραφέας: Νατάσσα Παπαχρήστου - Σπουδάστρια Tabula Rasa