"O φόβος πέρα από τον χρόνο" του Κωνσταντίνου Σείριου

Δεν έχω λόγο να κατηγορήσω κανέναν για την κατάσταση στην οποία βρίσκομαι τώρα, παρά μόνο τον ίδιο μου τον εαυτό. Τίποτα δεν με ανάγκασε να κλειστώ σε τούτο εδώ το αλλοπρόσαλλο μέρος. Τέσσερις καθρέφτες τοίχοι, με τρομάζουν κάθε φορά που αντικρίζω έναν από αυτούς με μάτια ανοιχτά, για αυτό προτιμώ να τα έχω κλειστά με ένα μαύρο μαντήλι. Κάποιοι θα έλεγαν πως είναι γυάλινοι για να μου επιτρέπεται να βλέπω το εσωτερικό του εαυτού μου, της ψυχής μου τους πόνους, μα και τους χειρότερους φόβους μου.

Το πιο φρικιαστικό όμως σε αυτό το δωμάτιο δεν είναι οι γυάλινοι τοίχοι, γιατί ακόμα και ένας τυφλός μπορεί να δει χωρίς μάτια. Το πιο τρομακτικό απ όλα είναι αυτή η άχαρη πόρτα που στέκει μπροστά μου, σαν σιδερένιος κολοσσός και διστάζω να την διαβώ. Δεν ξέρω τι πάει στραβά μα κάτι μέσα μου με φοβίζει. Σαν μια μικρή φωνή είναι, που μου λέει συνεχώς ότι θα συναντήσω  πράγματα θλιβερά πίσω από αυτήν.

Τον περισσότερο καιρό τον περνώ κουλουριασμένος στο πάτωμα και πολεμώ αυτό το δίλημμα το οποίο έχει γίνει βραχνάς στο στήθος  μου. (Πρέπει να βρω την λύση!) φωνάζω δυνατά, για να πάρω την ηχώ μου σαν απάντηση. Ίσως το μοναδικό ενθαρρυντικό που υπάρχει μέσα σε αυτό το δωμάτιο των σκέψεων και των φόβων.

Ποιοί είναι αυτοί οι φόβοι; Ο ένας και ο μοναδικός! Αυτός που φοβούνται να βιώσουν οι περισσότεροι άνθρωποι πάνω στην γη. Ο πιο ψυχοφθόρος, ο πιο καταστρεπτικός, τον οποίο μόνο οι πολύ σκληρόπετσοι μπορούν να υπερνικήσουν. Τον φόβο της μοναξιάς! Αυτή την κατάσταση κατά την οποία έχεις να αντιμετωπίσεις τα πάντα μόνος σου, και την χαρά αλλά και την λύπη. Πόσο θλιβερό είναι να χαίρεσαι μόνος σου και να μην χαίρεται κανένας άλλος μαζί σου; Ή όταν λυπάσαι και νιώθεις απαίσια με κάτι άσχημο που σου συνέβη, να μην είναι κανένας δίπλα σου που να μπορείς να στηριχτείς, ή μια αγκαλιά μέσα να χωθείς; Ναι λοιπόν, αυτό φοβάμαι. Πιστεύω ότι όταν θα ανοίξω αυτή την σιδερένια πόρτα, ξαφνικά θα δω εμένα μονάχο χωρίς φίλους και συγγενείς, να κάθομαι πάλι κουλουριασμένος στο πάτωμα, περιμένοντας ακόμα έναν καταθλιπτικό Χειμώνα να περάσει.

Σηκώθηκα! Είναι καιρός να τελειώνω με αυτό και να συνεχίσω. Κοντεύω να αρρωστήσω  σε αυτό το άδειο νοσηρό δωμάτιο. Βγάζω το μαντήλι μου, γιατί ήρθε η ώρα να αντικρίσω την αλήθεια κατάματα. Πηγαίνω προς την πόρτα και κολλώ το κεφάλι μου πάνω της. Θέλω να ακούσω ήχους ή οτιδήποτε μπορεί να μου δώσει κάποιο σημάδι ζωής πίσω από αυτήν. Δεν ακούω τίποτα όμως, αλλά είμαι αποφασισμένος να ζήσω με αυτό, όποια και αν είναι η μοίρα που θα με περιμένει.

Έβαλα τελικά τα χέρια μου στο πόμολο και το κράτησα. Ένιωσα έντονες δονήσεις, σαν κάτι να ήθελε να με αποτρέψει από αυτήν μου την απόφαση. Δεν με ένοιαξε, γιατί γνώριζα πως είχα δώσει πολλή τροφή στον φόβο που έβοσκε βαθειά στα σωθικά μου όλο αυτό το διάστημα.

Γύρισα το πόμολο αργά και έσπρωξα μπροστά με δύναμη την βαριά πόρτα. Ένα φως άρχισε να φαίνεται, λαμπερό, ελπιδοφόρο. Άνοιξα τα μάτια μου, ενώ με δυσκολία μπόρεσα να αντικρίσω το θέαμα μπροστά μου εξαιτίας της έντονης ακτινοβολίας.

Χαρά μεγάλη πλημμύρισε την ψυχή μου! Τώρα πλέον γνωρίζω… υπάρχουν άνθρωποι δίπλα μου που ποτέ δεν θα με άφηναν μονάχο- γονείς ,αδέλφια, συγγενείς και φίλοι.

Συγγραφέας: Κωνσταντίνος Σείριος - Σπουδαστής Tabula Rasa