"Επικήδειος" της Ευτυχίας Χαλκιά

Ωχ, λίγο  στριμωγμένα νιώθω εδώ κι όλα αυτά τα λουλούδια πάνω μου…ας τα παραμερίσω λίγο από το πρόσωπό μου για να βλέπω καλύτερα..ναι, ναι να βλέπω καλύτερα,  40 ημέρες θα έχω αυτό το προνόμιο-οι ψυχές βλέπουν από κει ψηλά  μας μάθανε, και για 40 ημέρες είναι τριγύρω.  Μου λείπουνε βέβαια τα γυαλιά αλλά κάτι βλέπω.

Η οικογένεια αγκαλιασμένη πενθεί βουβά, ο πόνος  ζωγραφισμένος στο πρόσωπο. Το  βλέμμα τα λεει όλα:  Πόσο θα μας λείψεις, γιατί μας άφησες, είναι άδικο,ειχες ακόμη τόσα να δώσεις και να πάρεις από μας ,θεέ μου πώς θα το αντέξουμε.” Θα το αντέξετε, απαντώ  με το βλέμμα, έχετε ο ένας τον άλλον κι όταν ο ένας καταρρέει  θα τον στηρίζει ο πιο δυνατός”. Πάντα  υπάρχει ο πιο δυνατός στην οικογένεια, στους φίλους , στους συνεργάτες, τους συνοδοιπόρους.

Ο πιο ψύχραιμος της παρέας θα μαζέψει τα κομμάτια του και θα απαγγείλει για την αγαπημένη φίλη. ΄Ηταν γλυκειά, ευαίσθητη, χαμογελαστή, πραγματική ζυγίνα. (Ολίγον φιλάρεσκη εννοούσε, αλλά το έσωσε διπλωματικά). Η αγαπημένη μας τα  ήθελε όλα αρμονικά, με χρώματα με αισθητική. Ηταν δίκαιη και ισορροπίστρια.  Αν ειχε γίνει διπλωμάτης θα είχε διαπρέψει. «Κοίτα να δείς σκέπτομαι. Για διπλωμάτη στον ΟΗΕ με βλέπανε. Κρίμα, έχασε ο Οργανισμός ένα  αστέρι της διπλωματίας». Δεν μπορούσε να λειτουργήσει χωρίς αρμονία, συνέχισε. Τα ρόζ τριαντάφυλλα στη μοβ γλάστρα, οι κίτρινες  μαργαρίτες στο πράσινο γλαστράκι. Μας μάλλωνε αν κάτι την ενοχλούσε αισθητικά. Ηταν εκεί όταν την χρειαζόμασταν. Η αλήθεια είναι ότι αναλάμβανα δράση όταν κινδύνευαν μεγάλες φιλίες από ανούσιες αιτίες και πικρόχολα σχόλια τρίτων. Αυτό μου το αναγνωρίζω.

Μπά, να και ο Φίλιππος, ο εφηβικός έρωτας που εγκατέλειψα για ένα κεραυνοβόλο έρωτα που ευτυχώς  κράτησε πολύ. Είναι δακρυσμένος και πολύ κουρασμένος. Ηρθε από μακριά για να προλάβει το γεγονός. Σίγουρα θα πεί δυό καλά λόγια για το κορίτσι των 19 χρόνων που γνώρισε, το ανήσυχο πνεύμα με καλλιτεχνικές αναζητήσεις  πού έφυγε από τον τόπο που γεννήθηκε και μεγάλωσε για να κυνηγήσει τα όνειρά της.Δεν θα πεί τίποτα για την εγκατάλειψη για κάποιον άλλον και για το πόσο πόνεσε. Εξάλλου- ο εκλιπών δεδικαίωται μας μάθανε-,εξ ου και  «συγχωρεμένος.»  Θ α  κρατάει δύο ροζ  τριαντάφυλλα, τα αγαπημένα μου, και θα τα πετάξει με τρυφερότητα την ύστατη ώρα.

Η οικογένεια μου δεν θα μιλήσει. Δεν μπορούν να σταθουν  όρθιοι. Τα πόδια τρέμουν. Δυσκολεύονται να δώσουν τα χέρια τους  στους  παρευρισκόμενους  για τα συλλυπυητήρια.

Σίγουρα θα μιλήσει κι η δασκάλα μου, 90 «φεύγα». Θα  θυμηθεί τη σημαιοφόρο στις παρελάσεις του σχολείου, την πρόεδρο του μαθητικού συμβουλίου, την δραματική ηθοποιό  στις θεατρικές παραστάσεις του σχολείου, κάτι σαν  Άννα Συνοδινού, το  σπαραξικάρδιο αποχαιρετιστήριο λόγο στην τελετή λήξης των μαθημάτων που εκφώνησα και πλάνταξαν  στο κλάμα  όλες οι τάξεις του Λυκείου- .

«Έτοιμοι, πάμε, δίνει το πρόσταγμα ο τελετάρχης με το παπιγιόν. Παρακαλώ,μη σπρώχνετε, μπροστά οι συγγενείς  κι εσείς ακολουθείτε».

«Καλό ταξίδι, καλό παράδεισο» ακούγεται στην εκκλησία. Φιλιά στον Πάνο, τη Βεατρίκη, τον Παύλο,τον Κωνσταντίνο. Κάποιοι ψελλίζουν «Καλή αντάμωση» και φτύνουν στον κόρφο.

Κι υστερα, ευτυχώς ξύπνησα….Τί όνειρο κι αυτό.

 

Συγγραφέας: Ευτυχία Χαλκιά - Σπουδάστρια Tabula Rasa