"Η σιδερένια πόρτα" της Μαρίας Παπαδοπούλου

Χρόνια ονειρευόμουν αυτή τη στιγμή. Για αυτή τη στιγμή γεννήθηκα.  Για να πετάξω μακριά. Να δω, να ακούσω, να μυρίσω, να αγγίξω. Τα πάντα. Αυτό το όνειρο έβλεπα τόσα χρόνια, μέρα και νύχτα. Και τώρα ήρθε η στιγμή  το όνειρο να γίνει πραγματικότητα.

Ο άντρας μου είναι ένας καλός άνθρωπος.  Έτσι νομίζουν  οι δικοί μου.  Λόγο κακό δεν έχει πει για μένα. Όχι μπροστά τους. Σκέψη κακή δεν έχει κάνει για μένα. Όχι μπροστά τους. Δεν με έχει ποτέ χτυπήσει. Όχι μπροστά τους.

Με τη βαλίτσα μου στο χέρι είμαι έτοιμη να ανοίξω τη σιδερένια εξώπορτα και να φύγω για πάντα. Ένα βήμα μόνο με χωρίζει από την ελευθερία.

Γιατί τρέμουν τα πόδια και τα χέρια μου?

Μήνες μάζευα χρήματα κρυφά. Θα πάω σε κάποιο ξενοδοχείο στην Αθήνα  μέχρι να βρω μια δουλειά και σπίτι να νοικιάσω. Θα τα καταφέρω. Θα ζήσω όπως όλοι οι άλλοι. Θα νιώσω φυσιολογική.

Μα δεν είμαι φυσιολογική. Είμαι η μοναδική γυναίκα στο χωριό που αποφασίζει να χωρίσει  στα 50 της μετά από τριάντα χρόνια γάμου.

Σχολείο δεν τελείωσα, δεν τα έπαιρνα τα γράμματα. Από το σπίτι των γονιών μου στο σπίτι του άντρα μου. Μόνη δουλειά που ξέρω αυτή της νοικοκυράς.

Τι θα κάνω στην Αθήνα?

Θέλω να σπουδάσω υποκριτική. Να ζήσω μέσα από άλλους όσα δεν μπόρεσα να ζήσω εγώ. Θέλω να δω θέατρο, κινηματογράφο. Να διαβάσω βιβλία. Να επισκεφθώ μουσεία. Να  φάω σε καλά εστιατόρια. Να περιπλανηθώ στους δρόμους με τις ώρες. Να γνωρίσω τον άντρα που θα γίνει το πραγματικό μου ταίρι. Θέλω να ζήσω.

Σιγά μην έρθει με τόσα δώρα η Θεά τύχη. Αυτή ούτε να με κοιτάξει τόσα χρόνια.

Το χέρι μου ακουμπά το πόμολο. Ανοίγω με δύναμη. Μια δύναμη που δεν ήξερα ότι είχα.  Η καρδιά μου χτυπά τόσο δυνατά που νομίζω θα σπάσει. Κλείνω τα μάτια. Παίρνω μια βαθιά ανάσα. Κι άλλη μια. Κι άλλη μια. Κι άλλη μια ακόμα. Σηκώνω τη βαλίτσα μου και αρχίζω να προχωρώ  προς το άγνωστο αργά αλλά σταθερά.

 

Συγγραφέας: Μαρία Παπαδοπούλου - Σπουδάστρια Tabula Rasa