"Μαρίζα" της Ευτυχίας Χαλκιά

«Να ζήσεις Μαρίζα και χρόνια πολλά… χαμόγελο Μαρίζα μου», «Εντάξει παππού»… «Το κουδούνι, κάποιος να ανοίξει την πόρτα» «Πάω εγώ μαμά» «ποιος είναι Γιώργο;» «Μια ανθοδέσμη με 15 τριαντάφυλλα με κάρτα στη Μαρίζα μου με αγάπη, Μπαμπάς» «Καλά τώρα μας θυμήθηκε….» «Έλα Μαρίζα μου σβήσε τα κεράκια, έχουμε πάρτι σήμερα, θα χορέψουμε, θα τραγουδήσουμε… Φουυυ,  χρόνια πολλά Μαρίζα μου»  «Ευχαριστώ μαμά» «Αγάπη μου, σφιχτή αγκαλιά»  «Σ΄ αγαπώ παππού»…

Ουφ, επιτέλους μόνη στο δωμάτιό μου, ευτυχώς ξεμπέρδεψα από την βασανιστική παράσταση της χαράς,  σιγά τη γιορτή… Δεν με παρατάνε στην πίκρα μου, ντάουν, πολύ ντάουν σήμερα, ούτε ένα τηλεφώνημα από το Μηνά, σίγουρα είναι με τη Σεσίλ, μου τον έφαγε κανονικά όπως φαίνεται. Γιατί ρε Μηνά, τι έχει αυτή καλύτερο από μένα ε; Ίσως τα μεγάλα πράσινα μάτια και τη φινέτσα από τη Γαλλίδα μάνα της. Όλα τα αγόρια της πρώτης Λυκείου ζητιανεύουν ένα χαμόγελο της, σιγά… Είναι σκράπα στα μαθηματικά και στην έκθεση κάτω από τη βάση. Ε, βέβαια στο σπίτι μιλάνε μόνο Γαλλικά κι ο Έλληνας μπαμπάς της δεν καταφέρνει να κάνει κάτι γι αυτό, αυτή η παλιογαλλίδα η μάνα της  τους κάνει ό,τι θέλει,  είναι κι όμορφη.

«Ποιος είναι;» «Εγώ είμαι, Μαρίζα μου, ενοχλώ;» Έλα, παππού μου, πέρασε» «Δεν μου έφτασε η αγκαλιά, κι ήρθα για μεγαλύτερη» «Αχ παππού» «Κλάψε, κλάψε κοριτσάκι μου, έλα σκούπισε τώρα  τα ματάκια, σου έχω πρόταση:  Σε λίγες ημέρες τελειώνει το σχολείο και σου προτείνω να πάμε παρέα στο νησί για το γάμο της Αστραδαινής. Θέλει πολύ να παίξω βιολί στο γάμο της και θα το κάνω με χαρά. Έλα παρέα, θα νιώσεις καλύτερα, θα δεις». «Αχ παππού, είμαι χάλια, δεν θα είμαι καλή παρέα, άστο γι άλλη φορά». «Σκέψου το ξανά καρδούλα μου, έχουμε καιρό».

«Όχι θα κάτσω να σκάσω, έχει δίκιο ο παππούς, η απόδραση στο νησί θα μου κάνει καλό, να ξεφύγει ο νους από το Μηνά, σιγά το γόη,  ε δεν είναι και πρώτο μπόι, σιγά ρε μεγάλε, προτίμησες την ξερακιανή τη Γαλλίδα την ξενέρωτη με τα «μερσί» και «αμπιεντό», δεν το ‘μαθε το «ευχαριστώ» στο σπίτι της, κι εκείνο το «θα τα πούμε» πρέπει να το λέει Γαλλικά, όχι ρε Μηνά  δεν θα κατεβάσουμε και πλερέζα,  φεύγω για το νησί. Το κινητό, που είναι το κινητό μου, α, νάτο κάτω από το κρεββάτι:  Παππού έρχομαι, φύγαμε…».

Έλαμπε η Αστραδαινή στην εκκλησία παππού και το νυφικό της γιαγιάς της πολύ όμορφο και ξεχωριστό. Πάμε για το γλέντι κάτω από τα πλατάνια, όλα έτοιμα, οι πάγκοι τα τραπέζια, ανυπομονώ για το γαμοπίλαφο, πάνε 3 χρόνια που έχω να το φάω. Που κάθεσαι παππού?» «Στη μέση Μαριζάκι, αριστερά ο Διαμαντής με τη λύρα και δεξιά ο Φρατζής στο αρμόνιο. Το γνωστό μουσικό παρεάκι χρόνια τώρα, να ‘μαστε καλά να ανταμώνουμε στο νησί μας. «Άντε  παππού, σε φωνάζουνε, καλή  διασκέδαση, να ζήσει η νύφη κι ο γαμπρός, με ποιο χορό ξεκινάτε;» «Με το ροδίτικο, όπως πάντα».

«Ποιος είναι ο μπροστάρης Ουρανία;», «Ο Νικόλας, ο γιός του Δήμαρχου, αστέρι στο χορό και το καμάρι του σχολείου. Το Σεπτέμβριο θα πάει Αθήνα για την Τρίτη Λυκείου. Σε κοιτάζει Μαρίζα, σου χαμογελά, σου γνέφει να μπεις στο χορό, έλα πάμε, άντε μη ντρέπεσαι».

«Είμαι ο Νικόλας» «Χάρηκα, είμαι η Μαρίζα, ωραία χορεύεις, εγώ δεν τον  ξέρω καλά το Ροδίτικο, ωχ σε πάτησα» «Όλα καλά, συνεχίζουμε…»

Ξημέρωσε και το γλέντι συνεχίζεται με αμείωτο κέφι. «Μπράβο παππού, πετάει το δοξάρι  σου, σ΄ αγαπώ».

«Έυχαριστώ παππού, νιώθω καλύτερα αλλά δεν μπορώ να το χωνέψω, να μην έρθει ο μπαμπάς στα γενέθλιά μου! Τη μισώ την ‘Ελενα. Μου πήρε το μπαμπά στη Γερμανία και τώρα αγαπά τα δικά της παιδιά». «Δεν είναι έτσι κοριτσάκι μου. Ο μπαμπάς σ’ αγαπάει και φροντίζει να μη σου λείψει τίποτα. Δεν τα κατάφερε αυτή τη φορά να είναι στα γενέθλιά σου αλλά η αγάπη του για σένα δεν αλλάζει. Ο έρωτας Μαρίζα μου δεν ζητά τη άδεια κανενός, έρχεται ξαφνικά χωρίς να τον περιμένεις. Η ζωή είναι μια συνεχής μεταβολή, δεν μας αφήνει να συνηθίσουμε πολύ στην ευτυχία ή τη θλίψη και μας δίνει τη δύναμη να προχωράμε, να κοιτάμε μπροστά». «Καλά εντάξει, εγώ αυτά δεν τα καταλαβαίνω, που πάμε τώρα;» «Στο ψαροκάικο του καπετάν Ηλία για κακαβιά. Απόψε η ψαριά ήταν καλή και το γιορτάζει με τα φιλαράκια του και το καλό κρασί από το αμπέλι του Διαμαντή».

«Ωραία περάσαμε παππού, ήπια και μισό ποτήρι κρασί, δεν το λέμε στη μαμά έτσι ε;» «Ντάξει Μαριζάκι, προχό ο παππούς σου, αγκαλιά τώρα και ακούω, τι γίνεται με τον Νικόλα» «Ε, μου αρέσει και νομίζω ότι του αρέσω κι εγώ. Ανταλλάξαμε κινητά και θα τα πούμε στην Αθήνα το φθινόπωρο. Ετοιμάζεται για πανελλήνιες και θα κάνει την Τρίτη Λυκείου στην Αθήνα» «Ουάου να τα καλά νέα, πόσο χαίρομαι Μαριζάκι μου».

«....Ναί, Μηνάς εδώ, τι κάνεις Μαρίζα;» 

«Άντε γειά Μηνά,  adieu, τράβα να βρεις τη Γαλλίδα σου.

Αντίο θλίψη, καλημέρα Έρωτα.

Συγγραφέας: Ευτυχία Χαλκιά - Σπουδάστρια Tabula Rasa