“Μαμά Χαρούλα” του Στέφανου Νικηταρα

Τώρα εσείς θέλετε να σας μιλήσω για την μάνα μου, την Χαρούλα. Αμ έλα που εγώ δε θέλω. Γιατί από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω; Ότι από μικρό παιδί με έκανε ρεζίλι με το γέλιο της. «Ο γιος μου κατουριόταν μέχρι τα 10 του, χαχαχαχαχαχα» μπροστά σε όλη την γειτονιά. «Ο γιος μου έβγαλε χνούδια και τα αποκαλεί μουστάκι, χαχαχαχαχαχα». «Ο γιος μου βρήκε κοπέλα. χαχαχαχαχα».

“Ευχαριστώ” της Μαίρης Χαρπαντίδου

Δεύτερη Κυριακή του Μάη, ας εξυμνήσουμε τη μάνα, το θείο αυτό πλάσμα, τη μήτρα της ζωής. Ας πούμε ευχαριστώ στη μητέρα μας για όλα όσα έκανε για μας, μαζί με μας και χωρίς εμάς.

Σε ευχαριστώ, λοιπόν, μαμά για όλα όσα έκανες για μένα, που με φρόντισες, με έντυσες, με τάισες, με πήγες στο γιατρό, μου έδωσες φάρμακα, με διάβασες, με σπούδασες, με πάντρεψες, μου πήρες σπίτι και αυτοκίνητο… Έχει κι άλλα ο κατάλογος αλλά μου διαφεύγουν τώρα. Μπορεί να τα θυμηθώ του χρόνου.

"Το κέλυφος" της Γεωργίας Τσουκαλοχωρίτη

Γνωριζόμαστε αρκετά χρόνια νομίζω. Συστηθήκαμε με μια αγκαλιά, έτσι μου 'χεις πει. Εγώ δεν θυμάμαι. Ίσως στην αρχή της γνωριμίας μας δεν με ενδιέφερες πολύ και δεν σε πρόσεχα. Μόνο αργότερα άρχισα να χαράζω εικόνες. Όταν πια μου μάθαινες να δένω τα κορδόνια μου και να γράφω. Αλήθεια μαμά, ποτέ δεν σου είπα πόσο με πίεζαν τα δάχτυλά σου όταν με βοήθαγες να κρατάω σωστά το μολύβι. Προσπαθούσα να μιμηθώ  τα γράμματά σου - θυμάσαι; Δεν τα κατάφερνα. Δεν τα καταφέρνω.

"Γιατί μαμά;" της Αναστασίας Παπά

Αγαπημένη μου μαμά,

Δεν ξέρω τι να πρωτοθυμηθώ από την ηλικία των παιδικών μου χρονών. Θυμάμαι όταν σηκωνόμασταν με την αδελφή μου τα Σάββατα στης 6 το πρωί και βλέπαμε παιδικά μέχρι να σηκωθείς και να μας πεις “γι’ αυτά ξέρετε να σηκώνεστε, για να πάτε σχολείο όχι’’.

Δεν θυμάμαι καλά-καλά πότε πρωτοφορέσαμε τις γόβες σου εγώ και η αδελφή μου. Τις φορούσαμε  και καμαρώναμε  μπροστά στον καθρέφτη σου, μετά  ανοίγαμε τις ντουλάπες σου και φοράγαμε τα μακριά σου φορέματα και παίζαμε τις κυρίες (χαχα) ακόμα γελάω. Τα τακτοποιούσαμε όπως τα είχες αλλά μας πρόδιδαν οι σκιές του μακιγιάζ και τα σπασμένα κραγιόν που αφήναμε πίσω μας μετά από το υποτιθέμενο μακιγιάζ μας.

"Τέσσερα χρόνια μετά" της Αναστασίας Κοκαλιάρη

Σε λίγες μέρες κλείνουν τέσσερα χρόνια από την τελευταία φορά που σε είδα.

Πόσο παράξενο πράγμα ο χρόνος… Στο πέρασμά του ξεφτίζει τις μνήμες και μένεις μόνο με μια ιδέα, σαν αερικό, για να θυμάσαι το “πως”.

Ξεκίνησα εκείνα τα μαθήματα που όλο έλεγα να κάνω ξέρεις… Μια μέρα, η καθηγήτρια μας ζήτησε να προσπαθήσουμε να θυμηθούμε τις λεπτομέρειες  του προσώπου της μητέρας μας.  Προσπάθησα να θυμηθώ με ακρίβεια τα μάτια σου, μα δεν ήμουν σίγουρη. Ήταν μεγάλα; Τι βλεφαρίδες τα σκέπαζαν; Απογοητεύτηκα. Μόνο εκείνο το χνούδι στην άκρη των μάγουλών σου θυμήθηκα, που σε έκανε να μοιάζεις με συγχυσμένο γατί. Τώρα που το ξανασκέφτομαι δεν θα ήταν κακό να επισκεπτόσουν και κανέναν αισθητικό που και που. Μόνο για μένα φυλούσες όλες αυτές τις υποδείξεις;

"Μικροαστική καταστροφή" του Γιώργου Γκουτζαμάνη

Χώρος: Υπνοδωμάτιο γιού

Χαρακτήρες: Μάνα (η κλασική μικροαστική μάνα)     

                          Γιός (ο κλασικός μαυροντυμένος μαλλιάς αναρχοροκάς γιός)

ΜΑΝΑ: Ξύπνα! Ξύπνα αχαΐρευτε! Ποιος ξέρει που γύριζες πάλι όλο το βράδυ. Πρωί μου μαζεύτηκες πάλι. Χαράματα! Και με τα κοντομάνικα! Μια ζακέτα δεν πήρες να ‘μαι κι εγώ ήσυχη. Να αρρωστήσεις, να τρέχω εγώ πάλι.  Ξύπνα! Και βγάλε κι αυτές τις αηδίες που φοράς. Θέλω να πλύνω σκούρα. Δε μπορώ να καταλάβω τι τα φοράς συνέχεια αυτά τα μαύρα. Χήρος είσαι; Κι έχουν κι όλο κάτι διαβόλους. Αχ, τα βλέπω κι αγριεύομαι. Σατανιστής είσαι βρε; Αχ Παναγία μου όξω κι από ‘δω!

"Το φλυτζάνι" της Αναστασίας Καββαδία

- Έπηξα στην δουλειά αυτή την εβδομάδα.

- Τι να πω και εγώ που ξημεροβράδιαζα για να σας μεγαλώσω και ήμουν πάντα συνεπής στο γραφείο;

Άνιση η μάχη από την αρχή. Ένα της λες, δέκα σου απαντά. Κλασσική Ελληνίδα μάνα. Τύπος: δυναμική-ανεξάρτητη. Για πολλά χρόνια ένιωθα σαν το βατραχάκι δίπλα στον ιπποπόταμο κι όλοι μαζί στον βούρκο. Αλήθεια σας το λέω. Με έβαζε μικρή να της τρίβω την πλάτη στο μπάνιο και φάνταζε γίγαντας στα μάτια μου. Τώρα διεκδικώ  τον χρόνο μου για να εκφραστώ, αλλά πάντα μιλάμε γι' αυτήν.

"Χάσμα γενεών" της Αγγελικής Τσαμαλή

Πραγματικά θεωρώ ότι είναι ο πιο σημαντικός άνθρωπος για την ζωή του κάθε ανθρώπου, είτε τον μεγαλώνει και τον φροντίζει είτε όχι. Ακόμη και οι άνθρωποι που έχουν μεγαλώσει σε ιδρύματα είτε υπάρχει περίοδος της ζωής τους που ψάχνουν και αναζητούν την βιολογική τους μητέρα, είτε μέχρι να λήξει της ζωή τους την σκέφτονται με οποιοδήποτε τρόπο μπορούν και ανάλογα με τα συναισθήματά τους κάθε φορά, είτε με θυμό είτε με νοσταλγία.

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: Παρακολουθήστε το νέο διαφημιστικό για την Ελλάδα "Be one of us - Hellas: Caryatids edition", από τους σπουδαστές της Tabula Rasa!

Την παγκόσμια μέρα των μουσείων, επέλεξαν φέτος οι σπουδαστές του εργαστηρίου δημιουργικής γραφής Tabula Rasa, για να κυκλοφορήσουν το νέο διαφημιστικό "Be one of us - Hellas", που αυτή τη χρονιά είναι αφιερωμένο στην επιστροφή της Καρυάτιδας από το μουσείο του Λονδίνου.

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: Έρχεται το νέο διαφημιστικό για την Ελλάδα: "Be one of us - Hellas", από τους σπουδαστές της Tabula Rasa!

Την παγκόσμια μέρα των μουσείων, επέλεξαν φέτος οι σπουδαστές του εργαστηρίου δημιουργικής γραφής Tabula Rasa, για να κυκλοφορήσουν το νέο τους διαφημιστικό "Be one of us - Hellas", που είναι αφιερωμένο στην Ελλάδα.

"Απουσία" της Ελένης Λαζάρου

Αγαπημένη μου μαμά,

 

Πόσο θα ήθελα να με αγκαλιάσεις σφιχτά, με αυτή την γλυκιά σου τρυφερή γεμάτη αγάπη αγκαλιά που μου έδινες απλόχερα όταν ήμουν μικρό παιδάκι, που με τα χρόνια που περνούσαν πηγαίνοντας σχολείο, άρχισες σιγά σιγά να την σταματάς, λες και η γνώση που μου έδιναν οι δάσκαλοι στα θρανία ήταν ανώτερη... Ήταν αρκετή... Λες και κάλυπταν την αγάπη σου! Πόσο θα ήθελα να με αγκαλιάσεις και να μου πεις ''σε αγαπάω'' να με φιλήσεις και να πεις ''είμαι υπερήφανη για σένα'' ξέρω πως δε θα το κάνεις και δε ξέρω τελικά αν με στεναχωρεί τόσο η απουσία σου ή το ότι ποτέ ξανά δε θα με αγκαλιάσεις έτσι... Βλέπεις μεγάλωσα πια, δεν είμαι μικρό παιδί. Είμαι ολόκληρη γυναίκα. Που θα έπρεπε σύμφωνα με τα δικά σου πιστεύω να είχα την δική μου πλέον οικογένεια. Τα δικά μου παιδιά να αγαπώ και να αγκαλιάζω. Αλήθεια σε έχω απογοητεύσει τόσο; Γι' αυτό σταμάτησαν τα «σ' αγαπώ» σου;

“Το μυστικό μου” του Ραφαήλ Μπεζώνη

(Ο Χρήστος, 25 ετών, εμφανίζεται στη σκηνή ελαφρώς βαριεστημένος κρατώντας στο χέρι του ένα πλακάτ. Είναι απλά ντυμένος, σκουρόχρωμα και στους ώμους του κουβαλά μια μαύρη τσάντα. Στέκεται σε κάποιο σημείο μπροστά αμίλητος. Το πλακάτ, έχει γραμμένη τη λέξη «Ζ.Α.Κ.Ε.Τ.Α.». Ο Χρήστος χαμογελά ψεύτικα.)

ΧΡΗΣΤΟΣ: Ζακέτα. Η αγαπημένη λέξη της μητέρας μου και όχι άδικα, καθώς έπειτα από πολύ ψάξιμο, έρευνα, διάβασμα, γκάλοπ, στατιστικές, περιοδικά, σερφάρισμα σε αμέτρητες σελίδες και ό, τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε, ανακάλυψα πως η λέξη αυτή, (σοβαρά) δεν είναι μια απλή λέξη. Αυτή η λέξη, κρύβει μυστικά που γίνονται γνωστά μόνο από μάνα σε μάνα σε συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Κάτι σαν το ξεμάτιασμα. Εγώ όμως κατάφερα να ξεθάψω αυτό το γρίφο και δίχως ντροπή, παρακάλεσα να εκκενωθεί η αίθουσα από οποιαδήποτε μορφή μητέρας, ώστε να μοιραστώ αθεόφοβα μαζί σας αυτή τη σοκαριστική αλήθεια.

(Με ένα χάρακα ή με μια βέργα, δείχνει ένα προς ένα τα γράμματα).

"Η μάνα μου είναι τρελή" της Χρύσας Γεωργοπούλου

Η μάνα μου είναι τρελή. Έχει βέβαια τη καλή τη τρέλα, τη δημιουργική, αυτή που δε σ’ αφήνει να βαρεθείς ποτέ, αυτή που σε κάνει να ψάχνεις και να ψάχνεσαι, αλλά και πάλι… τρέλα! 

"Η μάνα μέσα από τα μάτια μου" της Κατερίνας Ξενάκη

Σαν έμβρυο ήμουν σε απόλυτη ταύτιση μαζί σου. Ανέπνεα γιατί ανέπνεες. Ζούσα γιατί ζούσες. 

Όταν με γέννησες, σοκαρίστηκα γιατί τελικά είμασταν δύο ξεχωριστά σώματα και όχι ένα όπως νόμιζα.

“Η κοσμοναύτης Αγάπη” της Γεωργίας Σακκά Ντάουερ

Στα δέκατα γενέθλια μου, μετά από ένα τέλειο πάρτι, έλαβα ένα τρελό δώρο από τους γονείς μου. Ένα βιβλίο με τίτλο «Ο Μικρός πρίγκιπας», δεν ήταν μόνος, μέσα του υπήρχε ένας φάκελος. Τράβηξα ένα εισιτήριο, SPACE TRAVEL, όνομα επιβάτη «ΑΓΑΠΗ  Π».

«Θα γίνεις κοσμοναύτης», μου είπε ο μπαμπάς, «Μια μέρα θα ταξιδέψεις στο διάστημα».  Με έπιασαν τα κλάματα, του είπα ότι φοβάμαι τους εξωγήινους και ότι θα προτιμούσα να πάω στη Disneyland. Τον πιασαν τα γέλια «Μην φοβάσαι Αγάπη, πιο πολλούς έχει εδώ παρά στο διάστημα, θα έχεις μεγαλώσει μέχρι τότε, θα είναι μοναδικό. Θα γίνεις κοσμοναύτισσα, εξάλλου δεν θα είσαι μόνη, θα έχεις έναν πρίγκιπα μαζί σου», είπε ενώ μου έδειξε το βιβλίο.

Εκείνο το καλοκαίρι ο μπαμπάς «έφυγε», έγινε αστέρι. Τα αστέρια ζουν στο διάστημα, ίσως το ταξίδι δεν είναι και τόσο κακή ιδέα τελικά.

''Άνοιξε την θύρα των φόβων σου'' του Ιωάννη Βλάχου

Tο λιγοστό φως από το κεράκι που κόντευε να σβήσει πάνω στο μικρό τραπεζάκι του διαδρόμου δε με εμπόδισε να φτάσω μια ανάσα από την βαριά ξύλινη πόρτα. Είχα ξαναβρεθεί στο κατώφλι της κι άλλες φορές όμως τούτη τη νύχτα υπήρχε ρητή εντολή να την ανοίξω, όσο κι αν ο φόβος είχε μειώσει τους χτύπους της καρδιάς μου. Έπιασα αργά αργά το κρύο μεταλλικό πόμολο, τα δάχτυλα πάγωσαν μεμιάς, ήξερα καλά πως οι δισταγμοί θα ήταν έντονοι, όλα τα κύτταρα σε υπερδιέγερση. Τα χείλη σχεδόν μάτωσαν από το δάγκωμα, τα βλέφαρα ανοιγόκλειναν γρήγορα πασχίζοντας να βρουν την κατάλληλη όραση για να αντιμετωπίσουν ότι ερχόταν... 

Ελαφρύ σπρώξιμο, περιμένοντας να ακουστεί το τρίξιμο από τους αλάδωτους μεντεσέδες μα κανένα αποτέλεσμα. Κατάλαβα αμέσως, όλα αυτά που υπήρχαν πίσω από την πόρτα την κάνανε να βαραίνει ακόμα πιο πολύ... Δίσταζα μα δε μπορούσα να παραβώ την εντολή… ''Σήμερα θα ανοίξεις την πόρτα''.

"Αγαπημένη μου μαμά" στο Art Express - ελεύθερη είσοδος!

Το τμήμα υποκριτικής του εργαστηρίου δημιουργικής γραφής, Tabula Rasa, έρχεται στη γιορτή της μητέρας, στις 10 Μαΐου, στο Art Express, με τρεις παραστάσεις, στις 14:00 το μεσημέρι, στις 17:00 το απόγευμα και στις 20:00 το βράδυ της ίδιας μέρας, να δραματοποιήσει τα κείμενα των σπουδαστών της Λογοτεχνικής γραφής του εργαστηρίου, με θέμα «Αγαπημένη μου Μαμά».

Τι ετοιμάζει άραγε η "Tabula Rasa";

 

“Ο Λύκος” του Μαρίνου Γεωργιόπουλου

Το ουρλιαχτό του λύκου έκοψε τη νύχτα στη μέση. Για λίγες στιγμές υπήρξε απόλυτη σιωπή. Ύστερα ένα δεύτερο ουρλιαχτό ακούστηκε από την αντίθετη πλευρά. Και ύστερα ένα τρίτο και ένα τέταρτο. Από βορά, νότο, δύση και ανατολή. Ουρλιαχτά ακούγονταν παντού μες στο ημίφως και αυτός ήταν στο κέντρο τους.

«Ας μας βγάλει κάποιος από δω» στο Micraasia Holly Bar

Τι θα γινόταν αν  μια οντισιόν για την τηλεόραση ήταν στην κυριολεξία εκρηκτική; 

Τέσσερις άνθρωποι. Ο Χάρης, η Κάτια, o Μανώλης και η Ντίνα πηγαίνουν σε μια οντισιόν για την τηλεόραση και ξαφνικά κλειδώνονται στο δωμάτιο αναμονής. Στην συνέχεια συνειδητοποιούν ότι στην παρέα τους βρίσκεται μια ωρολογιακή βόμβα. Ίντριγκα, έντονα συναισθήματα, αποκαλύψεις θα διαδραματιστούν σε ένα μικρό δωμάτιο μέχρι την αντίστροφή μέτρηση.

“Για μια καλύτερη ζωή” της Γιούλης Μακρή

Ήταν μία η ώρα, μεσημέρι. Στεκόμουν στο γραφείο μου στη δουλειά, σαν χαμένος. Μόλις είχα γυρίσει από το γραφείο του Διευθυντή. Έρχονταν στη σκέψη μου τα λόγια του και πέρναγαν από τα μάτια μου σαν ταινία οι σκηνές της μελλοντικής ζωής μου. Όση ώρα μου μίλαγε, είχα μείνει ακίνητος. Ένιωσα τον εαυτό μου αδύναμο και να μην μπορεί να αντιδράσει. Δεν κατάφερα να βγάλω λέξη. Εκτός από κάποια «μα…», στα οποία και με διέκοπτε, δείχνοντάς μου ότι δεν ήθελε να συνεχίσω. Μου μίλησε ειλικρινά και απλά, κατανοητά. Ήταν ξεκάθαρο ότι δεν υπήρχε άλλη λύση για την επιχείρησή του, όπως μου είπε.  Έπρεπε να κάνει περικοπές, για να επιβιώσει στο δύσκολο καιρό της οικονομικής κρίσης, που περνάει η χώρα μας. Έπρεπε να μειώσει το λειτουργικό κόστος. Ένα μέρος του κόστους αυτού, ήμουν κι εγώ.