“Το μυστικό μου” του Ραφαήλ Μπεζώνη

(Ο Χρήστος, 25 ετών, εμφανίζεται στη σκηνή ελαφρώς βαριεστημένος κρατώντας στο χέρι του ένα πλακάτ. Είναι απλά ντυμένος, σκουρόχρωμα και στους ώμους του κουβαλά μια μαύρη τσάντα. Στέκεται σε κάποιο σημείο μπροστά αμίλητος. Το πλακάτ, έχει γραμμένη τη λέξη «Ζ.Α.Κ.Ε.Τ.Α.». Ο Χρήστος χαμογελά ψεύτικα.)

ΧΡΗΣΤΟΣ: Ζακέτα. Η αγαπημένη λέξη της μητέρας μου και όχι άδικα, καθώς έπειτα από πολύ ψάξιμο, έρευνα, διάβασμα, γκάλοπ, στατιστικές, περιοδικά, σερφάρισμα σε αμέτρητες σελίδες και ό, τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε, ανακάλυψα πως η λέξη αυτή, (σοβαρά) δεν είναι μια απλή λέξη. Αυτή η λέξη, κρύβει μυστικά που γίνονται γνωστά μόνο από μάνα σε μάνα σε συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Κάτι σαν το ξεμάτιασμα. Εγώ όμως κατάφερα να ξεθάψω αυτό το γρίφο και δίχως ντροπή, παρακάλεσα να εκκενωθεί η αίθουσα από οποιαδήποτε μορφή μητέρας, ώστε να μοιραστώ αθεόφοβα μαζί σας αυτή τη σοκαριστική αλήθεια.

(Με ένα χάρακα ή με μια βέργα, δείχνει ένα προς ένα τα γράμματα).

ΧΡΗΣΤΟΣ: Ζήτα. Όπως Ζεστασιά. Είτε της ζακέτας, είτε της μητρικής αγκαλιάς. Άλφα. Όπως (μιμούμενος τη μητέρα του) "Ανάσα μου, αγόρι μου, άγγελέ μου, αγάπη μου". Ή… "Αυτό που σου λέω εγώ θα γίνει"! Κάπα. Εδώ περνάμε στις επόμενες στρώσεις από τη ζακέτα. Κουβέρτα, κουβερλί, κασμίρι… αλλά και όταν είναι να πας κάπου καλοντυμένος ενώ βαριέσαι. (Μιμούμενος τη μητέρα του) "Φόρα ένα κουστούμι ρε τσόγλανε, που θα πας έτσι;". (κανονικά) "Για μπάσκετ". Έψιλον. Δε χρειάζεται ανάλυση. Όλες οι κατηγορίες της που σχετίζονται με το τι έχεις καταφέρει σε αντίθεση με τους άλλους, ξεκινάνε με ένα δάχτυλο της απέναντι σου και η πρώτη λέξη που ακούς, είναι ένα αγριεμένο «εσύ». Τα «εγώ» της όμως, είναι αναμφισβήτητα πολύ περισσότερα. Και πάντα ακούγοντας τα, καταλαβαίνεις ότι θα ακολουθήσει μια μακροπερίοδος, προκειμένου να δικαιολογήσει τη θέση της. Του τύπου: Εγώ μαγείρευα. Τι δουλειά έχω στο δωμάτιο σου; Γιατί άλλωστε να πάω; Στο καθάρισα το πρωί. Και δεν κατάλαβα δηλαδή. Τι λόγο έχω να κοιτάξω το κινητό σου αν είχες μήνυμα από το βρωμοθήλυκο; Εγώ φταίω που έκανα τα πάντα για να σε μεγαλώσω σωστά. Κι εγώ, μετά από τόση αγάπη που σου έδωσα, παίρνω για αντάλλαγμα την ειρωνεία σου. (δείχνοντας ξανά χαρακτηριστικά το Ε) Ευχαριστώ. Κοίτα τώρα να απαντήσεις στην άλλη. Μην πάθει τίποτα από την αγωνία της το κορίτσι και νιώθω… (δείχνει το Τ) τύψεις. Ο νοών νοείτω και ουαί τω ανοήτω. Αλλά Ταυ, όπως επίσης… (Τσιρίζοντας) Τώρα! Τέλος, έρχεται πάλι ένα άλφα για όλα τα επίθετα με τα οποία χαρακτηρίζει μια μάνα τα παιδιά της, καθώς αυτά ποικίλουν, αν σκεφτεί κανείς μόνο όσα ξεκινούν με το άλφα το στερητικό. Όπως και να έχει πάντως, φορώντας μια απλή ζακέτα, αισθάνεσαι σιγουριά, ασφάλεια, φροντίδα. Όλα αυτά που σου παρέχει μοναδικά η μάνα σου, όπως κανένας άλλος δεν μπορεί. Εγώ την κουβαλάω πάντα μαζί μου. Αλλά μην της το πείτε. Ας είναι το δικό μας μυστικό αυτό.

(Γυρίζει το πλακάτ από την άλλη πλευρά η οποία γράφει «Μάνα σ’ αγαπάω». Το αφήνει στην άκρη κι ύστερα κατεβάζει την τσάντα του από την οποία βγάζει μια ζακέτα. Τη φοράει, χαμογελάει, παίρνει το πλακάτ και φεύγει.)

~~~~~~~~~

Το κείμενο δραματοποιήθηκε για τις ανάγκες της παράστασης "Αγαπημένη μου μαμά" που έγινε στα πλαίσια της γιορτής της μητέρας, στις 10 Μαΐου 2015. 

"TO MΥΣΤΙΚΟ ΜΟΥ"

Κείμενο: Ραφαήλ Μπεζώνης

Σκηνοθεσία: Ζένια Χρυσανίδου

Ερμηνεύουν: Γιώργος Πακίτσας - Αντωνία Κατσή