"Τέσσερα χρόνια μετά" της Αναστασίας Κοκαλιάρη

Σε λίγες μέρες κλείνουν τέσσερα χρόνια από την τελευταία φορά που σε είδα.

Πόσο παράξενο πράγμα ο χρόνος… Στο πέρασμά του ξεφτίζει τις μνήμες και μένεις μόνο με μια ιδέα, σαν αερικό, για να θυμάσαι το “πως”.

Ξεκίνησα εκείνα τα μαθήματα που όλο έλεγα να κάνω ξέρεις… Μια μέρα, η καθηγήτρια μας ζήτησε να προσπαθήσουμε να θυμηθούμε τις λεπτομέρειες  του προσώπου της μητέρας μας.  Προσπάθησα να θυμηθώ με ακρίβεια τα μάτια σου, μα δεν ήμουν σίγουρη. Ήταν μεγάλα; Τι βλεφαρίδες τα σκέπαζαν; Απογοητεύτηκα. Μόνο εκείνο το χνούδι στην άκρη των μάγουλών σου θυμήθηκα, που σε έκανε να μοιάζεις με συγχυσμένο γατί. Τώρα που το ξανασκέφτομαι δεν θα ήταν κακό να επισκεπτόσουν και κανέναν αισθητικό που και που. Μόνο για μένα φυλούσες όλες αυτές τις υποδείξεις;

Έχω φυλάξει μια βαλίτσα με λίγα από τα πράγματά σου, μαζί και το αγαπημένο σου κασκόλ. Ακόμα έχει “εκείνη” τη μυρωδιά σου ξέρεις. Κάτι μεταξύ κουλουράκια βανίλιας και λούτρινο αρκουδάκι. Θα με ρωτήσεις τώρα: «Πώς μυρίζει βρε Νατάσσα ένα λούτρινο;». Ξέρω και γω; Δεν έχω την σωστή απάντηση για όλα, όπως ούτε και συ, άλλωστε, είχες. Θυμάσαι που μου έλεγες να μην παντρευτώ, αλλά να φροντίσω να πατήσω γερά στα πόδια μου; Βλακείες έλεγες. Κανένας άνθρωπος δεν είναι νησί και για να σταθείς στα πόδια σου χρειάζεται και λίγη βοήθεια μερικές φορές, ξέρεις, δεν είναι κακό. Πάλι με σύγχυσες. Τι ταλέντο και αυτό! Πρώτα σε είχα στο τηλέφωνο, τώρα σε έχω “dolby surround” μέσα στο μυαλό μου και δεν λες να βάλεις γλώσσα μέσα! 

-Νατασσάκι, μήπως να ανοίξεις λίγο το χρώμα στα μαλλάκια σου;

-Νατασσάκι μου, μην στεναχωριέσαι που δεν έχεις τα μεγάλα αμυγδαλωτά μάτια της αδελφή σου. Θα μεγαλώσεις και θα βάφεσαι!

-Νατασσάκι, μήπως  πάχυνες λίγο;

-Νατασσάκι, είσαι πολύ αδύνατη παιδί μου! Φάε και τίποτα.

Για να μην μου σκοτίζεσαι, ναι σε όλα. Ικανοποιήθηκες τώρα; Μπλέχτηκα  και δεν μπορώ να ξεμπερδέψω ποια από αυτά που κάνω είναι της Νατάσσας και ποιά τα δικά σου. Δεν με πειράζει πλέον όμως, όπως παλιά. Το πήρα απόφαση ότι σου μοιάζω και, για κάποιο λόγο, από εκείνη τη στιγμή και μετά ηρέμισα.

Συγνώμη, μαμά που σε ξεχνώ, όμως είμαι σίγουρη ότι και εκεί που βρίσκεσαι τώρα, θα τους έχεις κάνει όλους άνω κάτω τραγουδώντας αλέγκρα το αγαπημένο σου “Στον άλλο κόσμο που θα πας.” κρυφογελώντας περιπαικτικά - αυτές οι “ψηλές” σου μπορούσαν να θρυμματίσουν ακόμα και κύπελλο κρασιού των Βίκινγκ. 

Μη με ακούς που σε πειράζω, σ’αγαπώ.  Δεν ξέρω εάν τελικά σε έκανα περήφανη,  ξέρω όμως πως με κοιτάς και με προσέχεις όπως πάντα-από μακριά. Σου φιλώ τα χνουδωτά σου μαγουλάκια. Μμμμουατς!

~~~~~~~~~

Το κείμενο δραματοποιήθηκε για τις ανάγκες της παράστασης "Αγαπημένη μου μαμά" που έγινε στα πλαίσια της γιορτής της μητέρας, στις 10 Μαΐου 2015. 

"ΤΕΣΣΕΡΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ"

Κείμενο: Νατάσσα Κοκαλιάρη

Σκηνοθεσία: Άντζελα Ντογκάνι

Ερμηνεύει: Μαγδαληνή Κυπριώτη