"Το φλυτζάνι" της Αναστασίας Καββαδία

- Έπηξα στην δουλειά αυτή την εβδομάδα.

- Τι να πω και εγώ που ξημεροβράδιαζα για να σας μεγαλώσω και ήμουν πάντα συνεπής στο γραφείο;

Άνιση η μάχη από την αρχή. Ένα της λες, δέκα σου απαντά. Κλασσική Ελληνίδα μάνα. Τύπος: δυναμική-ανεξάρτητη. Για πολλά χρόνια ένιωθα σαν το βατραχάκι δίπλα στον ιπποπόταμο κι όλοι μαζί στον βούρκο. Αλήθεια σας το λέω. Με έβαζε μικρή να της τρίβω την πλάτη στο μπάνιο και φάνταζε γίγαντας στα μάτια μου. Τώρα διεκδικώ  τον χρόνο μου για να εκφραστώ, αλλά πάντα μιλάμε γι' αυτήν.

Είναι λίγο αναπηρία να γυρνάει την κουβέντα συνέχεια στον εαυτό της. Μπορεί έτσι να φέρονται οι άνθρωποι που κατάφεραν αυτά που ζητούσαν στην ζωή τους. Να γίνονται ισχυρογνώμονες και να μην ακούνε. Να πιστεύουν ότι τα ξέρουν όλα. Μπορεί να της συμβαίνει κι αυτό. Την ευγνωμονώ όπως και να είναι. Καταρχάς της οφείλω την ύπαρξη μου, το σπιτικό που μεγάλωσα, την μόρφωση, την πίστη στον εαυτό μου. Μου δίδαξε το σωστό και το λάθος. Είμαι πολύ τυχερή γιατί δεν έχω ματαιόδοξη μαμά, αν και είναι όμορφη γυναίκα. Μου έμαθε από νωρίς να στηρίζομαι στις ικανότητες και την ευγένεια για να τα καταφέρνω. Θυμάμαι να πηγαίνει εμένα και τον αδελφό μου με το αμάξι στο σχολείο μέσα στην βροχή, να βρέχονται τα μπουζί και να τα ψεκάζει τραγουδώντας για να στεγνώσουν. Μετέτρεψε το πρόβλημα σε περιπέτεια! Μου έδειξε πως η δουλειά με σχέδιο και υπομονή, φέρνει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Από το σφουγγάρισμα του σπιτιού ως το στήσιμο μιας επιχείρησης. Είμαι μεγάλη πια και έχω το δικό μου νοικοκυριό, αλλά οι διάλογοι είναι διαχρονικοί. 

-  Είσαι χλωμή; Φάε κάτι κούκλα μου. Έφτιαξα ιμάμ, μοσχαράκι και χαλβά σιμιγδαλένιο.

-  Άσε με ρε μαμά, βαρυστομάχιασα.

-  Μήπως πάχυνες τελευταία; 

Το έχετε ζήσει ε; Η αγάπη περνά σίγουρα από το στομάχι. Κι εγώ έχω την τάση να θυμάμαι μόνο τα καλά, ίσως επειδή θα έπρεπε να μεγαλώνω η ίδια παιδιά. Ίσως προετοιμάζω τον εαυτό μου για να αποχαιρετήσει τους γονείς. Ο άντρας μου έτρεχε την δική του μαμά στα νοσοκομεία πριν από δύο χρόνια. Ένα πρωί γύρισε σκυφτός με το σάλι της στο χέρι. Ο χαμός της πεθεράς μου φανέρωσε το κενό της απουσίας. Ακόμα ακούω την φωνή της, την θυμάμαι χαρούμενη όταν βρισκόταν ανάμεσα σε ανθρώπους που την αγαπούσαν, την αυθόρμητη γενναιοδωρία της. Φρικάρω όταν αναλογίζομαι τι θα μου λείπει αν φύγει η μαμά. 

Γι' αυτό προσπαθώ να περνάω ποιοτικό χρόνο μαζί της, να μοιραζόμαστε εμπειρίες. Μη νομίζετε ότι συνεργάζεται πάντα.

-  Μαμά παίρνεις τα χάπια για την πίεση;

-  Ποια πίεση; Εγώ μια χαρά νιώθω!

-  Ξέχασες πως τρέχαμε στα επείγοντα πριν από ενάμιση μήνα;

-  Καλά, τα παίρνω... 

Έτσι γλυκά περνάνε οι ώρες όταν πηγαίνω στο πεντακάθαρο πατρικό μου που μοσχομυρίζει μαλακτικό λεβάντα και είναι γεμάτο με άσπρες κουρτίνες φτιαγμένες με βελονάκι. Είναι λίγο σκυφτή από την οστεοπόρωση και γέρνω αρκετά για να την αγκαλιάσω και να φιλήσω το κόκκινο μαγουλάκι. Πίνουμε ελληνικό καφέ και μου λέει το φλιτζάνι.

-  Το βλέπεις το πουλί; Νέα σου φέρνει. 

Μια Κυριακή είδε στο φλιτζάνι της ψάρι.
-  Λαχτάρα θα έχω. Το ίδιο βράδυ την επισκέφτηκε ο αδελφός μου από την Κεφαλλονιά.  

Αλήθεια σας λέω. Την αγαπώ όπως είναι.

~~~~~~~~~

Το κείμενο δραματοποιήθηκε για τις ανάγκες της παράστασης "Αγαπημένη μου μαμά" που έγινε στα πλαίσια της γιορτής της μητέρας, στις 10 Μαΐου 2015.

"ΤΟ ΦΛΥΤΖΑΝΙ"

Κείμενο: Αναστασία Καββαδία

Σκηνοθεσία: Ελευθερία Μαρτίνου

Ερμηνεύει: Ιωάννα Ανδρονή