"Η μάνα μου είναι τρελή" της Χρύσας Γεωργοπούλου

Η μάνα μου είναι τρελή. Έχει βέβαια τη καλή τη τρέλα, τη δημιουργική, αυτή που δε σ’ αφήνει να βαρεθείς ποτέ, αυτή που σε κάνει να ψάχνεις και να ψάχνεσαι, αλλά και πάλι… τρέλα! 

Δεν υπάρχει τίποτα καθησυχαστικό σ’ αυτή τη λέξη. Κάθε άλλο, μ’ έχει ανησυχήσει στο παρελθόν, τόσο, ώστε να τη ρωτήσω αν έχουμε ιστορικό ή, έστω, μεμονωμένα περιστατικά σχιζοφρένειας, στο σόι. Να σημειωθεί ότι δεν την έχω ρωτήσει ποτέ τίποτα, ούτε για ασθένειες, καρδιές, νεφρά, εγκεφαλικά, τίποτα! Κι αυτή είναι η μία και μοναδική ερώτηση που έκανα ποτέ. Ποιος το ρωτάει αυτό, αν δε βλέπει το ψυχιατρείο να πλησιάζει στα γεράματα; Γιατί αυτό θα έρθει σε μένα..δε θα πάω εγώ σ’ αυτό! Α, όλα κι όλα!

Μάλλον είδε την αγωνία στα μάτια μου, γιατί, μου απάντησε κατηγορηματικά, ότι δεν είχαμε κανένα κρούσμα στην οικογένεια. Τη πίστεψα, αλλά, μέσα μου, δε τη πιστεύω!

Το σκηνικό, κάθε φορά, που πάω στο πατρικό μου, είναι πάντα το ίδιο. Δε θυμάμαι πως και πότε ξεκίνησε, αλλά χρόνια τώρα η ιεροτελεστία είναι η εξής: Ένας αχνιστός, διπλός, ελληνικός καφές με περιμένει κάτω από τον απορροφητήρα της κουζίνας. Περνάμε τις επόμενες δύο ώρες εκεί, με τη μητέρα μου,  και λέμε τα νέα μας. Ο απορροφητήρας; Αυστηρή εντολή του πατέρα να είναι συνεχώς σε λειτουργία, για να απορροφήσει το τοξικό καπνό, από τα ,ομολογουμένως, απανωτά τσιγάρα μας. Και έτσι, καθόμαστε σε δύο καρέκλες, στριμωχτά και πάντα κάτω από τον απορροφητήρα, σα πρεζάκια, που καπνίζουν παράνομα και φοβούνται μη τους πιάσουν. Αν ξεπεράσεις το γελοίο της υποθέσεως, μετά το συνηθίζεις. 

Εκείνες οι ώρες είναι το ζουμί όλης της εβδομαδιαίας άδειας μου. Κάνει νόημα στ’ αδέρφια μου να εξαφανιστούν και τους φωνάζει το χαρακτηριστικό πλέον «κλει πο» που σημαίνει «κλείσε τη πόρτα» και το μυαλό μου ανατρέχει στην εποχή, όταν ήμουν μικρή, και με αποκαλούσε «δοπαιλοκω», δηλαδή «κωλόπαιδο» και δε μπορώ να σταματήσω να χαμογελάω, όταν το συνδέω μ’ εκείνο το άρθρο που είχα διαβάσει και ανέφερε ότι το να χρησιμοποιούν οι γονείς αναγραμματισμό ή να κόβουν τις λέξεις, αναγκάζοντας τα παιδιά τους να σκεφτούν και να αποκωδικοποιήσουν τι τους λένε, βοηθάει σημαντικά στη πνευματική ανάπτυξη του εγκεφάλου τους. Τόσο μπροστά η μάνα! 

Την ακούω να μου αφηγείται, με ενθουσιασμό δεκάχρονου, πως ψάχνει και μαζεύει ευλαβικά τα καβούρια, που έχει ξεβράσει η θάλασσα, τους καινούργιους φίλους της! Μιλάμε για τις καλλιτεχνικές της ανησυχίες, ή μάλλον για το πώς τις αλλάζει σα τα πουκάμισα, από τη ζωγραφική στη γλυπτική, μετά στη κεραμική και πάει λέγοντας, καθώς, όπως μου εξηγεί με ύφος μποέμ ζωγράφου στα στενά της Μονμάρτης, «δεν έχει βρει ακόμα αυτό που την εκφράζει, ώστε να εκφραστεί..»

Τη κοιτώ και σκέφτομαι ότι είναι αυτός ο μαγικός συνδυασμός ισχυρής αυτοπεποίθησης, αξιοσημείωτης ταπεινοφροσύνης, επικαλυμμένης με παιδική, σχεδόν, αθωότητα, καθώς  και γνήσιας αδιαφορίας για τα τεκταινόμενα, που αναδεικνύει το μεγαλείο της ανωτερότητας της.

 Κατά τ’ άλλα, είναι τρελή.

~~~~~~~~~

Το κείμενο δραματοποιήθηκε για τις ανάγκες της παράστασης "Αγαπημένη μου μαμά" που έγινε στα πλαίσια της γιορτής της μητέρας, στις 10 Μαΐου 2015. 

"Η ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΡΕΛΗ"

Κείμενο: Χρύσα Γεωργοπούλου

Σκηνοθεσία: Ζένια Χρυσανίδου

Ερμηνεύει: Μαγδαληνή Κυπριώτη