"Απουσία" της Ελένης Λαζάρου

Αγαπημένη μου μαμά,

 

Πόσο θα ήθελα να με αγκαλιάσεις σφιχτά, με αυτή την γλυκιά σου τρυφερή γεμάτη αγάπη αγκαλιά που μου έδινες απλόχερα όταν ήμουν μικρό παιδάκι, που με τα χρόνια που περνούσαν πηγαίνοντας σχολείο, άρχισες σιγά σιγά να την σταματάς, λες και η γνώση που μου έδιναν οι δάσκαλοι στα θρανία ήταν ανώτερη... Ήταν αρκετή... Λες και κάλυπταν την αγάπη σου! Πόσο θα ήθελα να με αγκαλιάσεις και να μου πεις ''σε αγαπάω'' να με φιλήσεις και να πεις ''είμαι υπερήφανη για σένα'' ξέρω πως δε θα το κάνεις και δε ξέρω τελικά αν με στεναχωρεί τόσο η απουσία σου ή το ότι ποτέ ξανά δε θα με αγκαλιάσεις έτσι... Βλέπεις μεγάλωσα πια, δεν είμαι μικρό παιδί. Είμαι ολόκληρη γυναίκα. Που θα έπρεπε σύμφωνα με τα δικά σου πιστεύω να είχα την δική μου πλέον οικογένεια. Τα δικά μου παιδιά να αγαπώ και να αγκαλιάζω. Αλήθεια σε έχω απογοητεύσει τόσο; Γι' αυτό σταμάτησαν τα «σ' αγαπώ» σου;

Ναι, ξέρω... Δεν έγινα αυτό που ονειρευόσουν εσύ και ακόμα προσπαθώ να γίνω αυτό που ονειρευόμουν για μένα! Αν σταματούσες να σε ενδιαφέρει τόσο πολύ το δικό σου όνειρο, αν σταματούσες για μια στιγμή να δίνεις σημασία στο ''τι θα πει ο κόσμος'' θα καταλάβαινες πόσο σε έχω ανάγκη, θα καταλάβαινες πόσο με πληγώνει που είμαστε έτσι! Δυο άγνωστες, μέσα στο ίδιο σπίτι! Ναι, άγνωστες. Ποιές εμείς! Η μάνα με την κόρη που κάποτε ήταν ένα. Που κάποτε ήσουν γεμάτη από χαρά για μένα, μα τώρα; Τώρα με κόπο, τόσο κόπο, προσπαθώ να βγάλω φτερά. Ναι εκείνα τα φτερά που μου έκοψες από παιδί γιατί ποτέ δεν μου είπες ένα ''μπράβο'' ό,τι και αν έκανα, όσο κ αν προσπαθούσα πάντα υπήρχε κάποιος άλλος καλύτερος, εξυπνότερος, ακόμα κ ομορφότερος από εμένα, πάντα! Αλήθεια μητέρα δεν άξιζε τίποτα από όσα έχω κάνει ένα δικό σου μπράβο; Τόσα χρόνια αυτό προσπαθούσα να πάρω από τα χείλη σου, μια λέξη μόνο, μα την έδινες πάντα σε ξένους. Και μετά από τόσα χρόνια προσπάθειας να σε ευχαριστήσω κάνοντας αυτά που ήθελες κ αφήνοντας πίσω τα δικά μου θέλω, με πόνο αποφάσισα να κοιτάξω εμένα. Ναι μητέρα, εμένα, τα όνειρά μου. Το ότι δεν είναι και δικά σου δεν τα κάνει λιγότερης αξίας, γιατί δεν το καταλαβαίνεις? Εγώ το κατάλαβα, έστω και αργά και προσπαθώ να πορευτώ στο δικό μου μονοπάτι. Με γέννησες, με μεγάλωσες χωρίς να μου λείψει κάτι. χαχα «κάτι»; Ναι, κάτι υλικό! Αυτό ήταν το "σε αγαπώ"; 

Κοίτα με, νιώσε με. Είμαι στον δικό μου δρόμο και είμαι επιτέλους χαρούμενη. Γιατί δε θες να μοιραστείς την χαρά μου? Όποια επιτυχία και αν είχα στο δρόμο μου, όσοι και αν μου είπαν μπράβο, ήταν όλα στο μισό γιατί δεν είχαν και εσένα... Σε θέλω στη ζωή μου, μου λείπεις.... Σ' αγαπώ.

 ~~~~~~~~~

Το κείμενο δραματοποιήθηκε για τις ανάγκες της παράστασης "Αγαπημένη μου μαμά" που έγινε στα πλαίσια της γιορτής της μητέρας, στις 10 Μαΐου 2015.

 

"ΑΠΟΥΣΙΑ"

Κείμενο: Ελένη Λαζάρου

Σκηνοθεσία: Μαρίνα Μπασδέκη

Ερμηνεύει: Ελένη Σκουφάρη