"Επιβίωσα" της Εύης Κουλιαρίδου

Τρέχει μέσα στο δάσος, είναι νύχτα. Σκοτάδι. Μαύρα κουρέλια. Σώμα με πληγές. Τρέχει να γλιτώσει, κοιτάει πίσω, να δει αν την φτάνουν. Φοβάται. Η καρδιά χτυπάει δυνατά. Πρέπει να δραπετεύσει. Μακριά.

Κλειδωμένη σ’ ένα μπουντρούμι. Υγρό και σκοτεινό. Μόνη, γδαρμένη. Δεν υπάρχει κανείς. Ακούει φωνές. Πως σταματάνε; Κάπου υπάρχουν. Ανοίγει τα μάτια, οι φωνές σωπαίνουν. Κλείνει τα μάτια και ουρλιαχτά πνίγουν τις σκιές.

Είναι μόνη μέσα στο δάσος. Όμορφα μαλλιά, μακριά, καλοχτενισμένα. Άσπρο, κατάλευκο φόρεμα. Μπροστά της ένας καθρέφτης. Δεν είναι όμορφη, εκεί μέσα, Ένα τέρας. Έχει πληγές. Ανακατεμένα μαλλιά. Είναι αγριεμένη. Με τα χέρια σπάει το άσχημο είδωλο. Αίματα.

Άνοιξε η πόρτα από το μπουντρούμι. Είναι ελεύθερη. Είναι; Αδυνατεί να σηκωθεί. Δειλά στα τέσσερα πλησιάζει. Δεν ακούει φωνές. Σώπασαν; Ένα βήμα, δύο βήματα. Τρέχει. Πέφτει. Όχι εκεί ανήκει. Όχι πρέπει να φύγει. Που; Τρέχει όσο πιο μακριά μπορεί.

Ήθελε να δραπέτευση από την φυλακή. Να πάψει να φοβάται. Να κοιμηθεί. Να μη ακούει φωνές. Κάθε βράδυ κάτι ζητούσαν. Είσαι ένα τίποτα, πες το. Φωνές. Να φύγεις, να σωθείς. Φωνές. Να μείνεις, εδώ ανήκεις. Φωνές. Δεν υπάρχει τίποτα για σένα, έξω. Φωνές. Ήθελε να σταματήσουν οι φωνές. Αλλά το δωμάτιο είναι ήσυχο.

Μέσα σε αυτήν βάρκα μόνη. Δίχως κουπιά, δίχως πανιά. Θαλασσοδέρνεται. Έφυγε. Πουθενά στεριά. Πότε θα δει γη; Τόση κούραση. Ο ήλιος χτυπά πιο αλύπητα από τα κύματα. Πόσο καιρό ακόμα; Θα αφεθεί, τέλος. Να τα παρατήσει. Πέφτει στην θάλασσα. Βουλιάζει. Σε λίγο όλα θα τελειώσουν.

Όχι! Μια ώθηση και στην επιφάνεια ξανά. Όχι! Είναι μαχήτρια. Δε παραδίνεται. Ανέβα. Κάνε τα χέρια σου κουπιά. Κουράγιο κοντά θα είναι στεριά. Ναι! Εκεί στεριά. Ναι! Γη. Τα πόδια γερά στο έδαφος. Να και ένα σπαθί. Εκεί μπροστά οι δαίμονες, οι φωνές. Τέλειωσε τες.  

Συγγραφέας: Εύη Κουλιαρίδου - Σπουδάστρια Tabula Rasa