"H γέφυρα των αγώνων μας" της Κωνσταντίνας Καντζιού

Ο Σταμάτης είχε προγραμματίσει το ραντεβού στη μία ακριβώς το βράδυ κάτω από τη γέφυρα. Πάντοτε εκεί ανέμενε, κρυμμένος στις σκιές, στο έρεβος της νύχτας, το οποίο μπορούσε να συγκαλύψει τη συναλλαγή. Καθώς περπατούσε προς το σημείο, ξεκινώντας από το σπίτι του, με τη δικαιολογία πως έβγαινε για έναν βραδινό περίπατο για το τελευταίο τσιγάρο, σκεφτόταν πως πια κανένας τους δεν έτρεχε κάτω από τη γέφυρα. Η γέφυρα των αγώνων τους.

Όταν ήταν μικροί εκείνος και η παρέα του έστηναν δύο σημάδια, ένα για την εκκίνηση και ένα για τον τερματισμό και μετά το σχολείο έτρεχαν ανά δύο μέχρι να απομείνει ένας νικητής, ο πιο γρήγορος της παρέας. Άλλα σημάδια τoν απασχολούσαν τώρα και δεν ήταν εκείνα της εκκίνησης και του τερματισμού, αλλά αυτά που άφηναν οι βελόνες πάνω στο δέρμα του. Κάθε μέρα γινόταν όλο και πιο δύσκολο να τα κρύψει από τους γονείς του, αν και ήταν σίγουρος πως δεν ήταν δύσκολο να συμπεράνουν πως κάτι τρομερό του συνέβαινε. Η συμπεριφορά του παρουσίαζε σημαντική αλλαγή και η αποψινή συνάντησή ήταν η κυριότερη αιτία αυτής της σταδιακής, όμως τραγικά εμφανούς μεταστροφής.

Η παρέα του δεν είχε αλλάξει πολύ τα τελευταία χρόνια. Ένα πράγμα μόνο έλειπε. Εκείνος. Δεν άνηκε σε εκείνη την αγέλη πια. Δεν άνηκε σε καμιά αγέλη βασικά. Ναι έτσι έλεγε με τους φίλους του τις διάφορες διαμορφωμένες παρέες στο σχολείο. Αγέλες. Αγέλες διότι πάντα ο επικρατέστερος όριζε τις τάσεις και υποσυνείδητα τα θέλω και τις πράξεις των υπολοίπων. Κάπως απόλυτο για τα δεδομένα των ενηλίκων, όμως κατ' αυτόν τον τρόπο ένοιωθαν τα λυκειόπαιδα, κλεισμένα στη φούσκα της καθημερινότητας του σχολείου. Τον είχαν πάρει χαμπάρι από νωρίς και παρόλο που προσπάθησαν να τον αποτρέψουν, εκείνος αντιδρούσε αμυντικά. Σιγά - σιγά ξέφτισε το ενδιαφέρον τους, σταμάτησαν οι συμβουλές που πήγαιναν στον βρόντο και πλήθυναν τα τρυπήματα από τις βελόνες.

Φόρεσε την κουκούλα του, σαν να προσπαθούσε να προστατέψει τον εαυτό του προσωρινά από τις πολλαπλές σκέψεις. Φυσικά και αυτό θα ήταν προσωρινό, ακριβώς όπως και η δόση του. Μόλις περνούσε η επήρειά της όλες εκείνες οι φασαριόζικες σκέψεις θα γυρνούσαν πίσω να καταρρακώσουν το μυαλό μαζί με τη στέρηση η οποία θα ισοπέδωνε το σώμα του.

Κατέβηκε προσεχτικά την κατηφόρα και κάθισε στο σημείο όπου η σκιά της γέφυρας έκανε το σκοτάδι ακόμα πιο πηχτό. Αγκάλιασε τα γόνατά του και περίμενε σε σχεδόν εμβρυακή στάση.

Ένας άντρας εμφανίστηκε μετά από περίπου δέκα λεπτά και κατηφόρισε προς το μέρος του. Το σκοτάδι δεν καθιστούσε εύκολη τη διάκριση μεταξύ γνωστής ή άγνωστης φυσιογνωμίας. Ενώ ο άντρας έφτανε όλο και πιο κοντά, ο Σταμάτης παρατήρησε πως και εκείνος φορούσε κουκούλα. Λογικό να μη θέλει να τον δει κάποιος εκεί κάτω τέτοια ώρα. Δικαιολογημένο να φορά την κουκούλα μέχρι να βρεθεί κάτω από την ασφάλεια του απόκοσμου σκοταδιού της γέφυρας. Αλλά γιατί να συνεχίσει να έχει το προστατευτικό κομμάτι υφάσματος πάνω από το κεφάλι του, ενώ βρισκόταν τώρα τόσο κοντά του;

Ο άντρας στάθηκε πίσω από τον καθισμένο Σταμάτη, όντας λίγο ανυψωμένος, καθώς στεκόταν σε σημείο με ελάχιστα υψηλότερη κλίση από αυτή του σημείου του νεαρού Σταμάτη. Ο Σταμάτης ευθύς σηκώθηκε - του έπεσε η κουκούλα - και προτού προλάβει να βγάλει μιλιά, ο άντρας ξετρύπωσε μια ένεση από την μπροστινή τσέπη του φούτερ του. Με βιάση την έμπηξε στην καρωτίδα του νεαρού και πίεσε το κουμπί πυροδότησης με ευχαρίστηση.

Ο Σταμάτης το μόνο που πρόλαβε να κάνει ήταν να κατεβάσει την κουκούλα του, αντικρίζοντας έναν διαφορετικό άντρα από τον ντίλερ του. Έπειτα βιώνοντας μια ξαφνική δυσφορία, προσπάθησε να απομακρύνει την ένεση από την αριστερή πλευρά του λαιμού του, αλλά μάταια. Βρέθηκε με το πρόσωπο στο τσιμέντο, με μια κάψα να κατακλύζει όλο του το κορμί. Ένιωθε την πίεση του να ανεβαίνει, την καρδιά του να χτυπάει σαν τρελή, τα μάτια του έτοιμα να πεταχτούν από τις κόγχες τους. Και έτσι μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα άφησε στο κρύο τσιμέντο την τελευταία του πνοή. Έγινε η καρδιά του ο πυροκροτητής σε μια αναπάντεχη έκρηξη και αυτό ήταν! Στο μέρος όπου ξεχνούσε τα πάντα, εκεί έμελλε το γραφτό του να ξεχαστεί και ο ίδιος.
"Σου είχε πει πως καταλήγουν τα καρφιά." του είπε καθώς απομακρυνόταν ο δράστης.

Η αστυνομική αναφορά θα έγραφε για το θύμα μεταξύ άλλων μετά από μερικές μέρες: Όνομα: Σταμάτιος
Επίθετο: Αναστασίου
Ηλικία: 17 ετών
Εθνικότητα: Ελληνική
Υπηκοότητα: Ελληνική
Ύψος: 1.78 cm
Βάρος: 75 kg
Αιτία θανάτου: Χορήγηση θανάσιμης δόσης αδρεναλίνης (< 2 gr)
Άλλες πληροφορίες: Ιστορικό χρήσης ηρωίνης

Συγγραφέας: Κωνσταντίνα Καντζιού - Σπουδάστρια Tabula Rasa