Κάθομαι
στον καναπέ με μια ζεστή σοκολάτα χαζεύοντας μια εφηβική ταινία και πιάνω τον
εαυτό μου να χαμογελάει. Θυμήθηκα εκείνο το Σαββατιάτικο απόγευμα που ήξερα ότι
θα με πρωτοφιλήσουν. Αν και έχουν περάσει πάνω από 20 χρόνια θυμάμαι ακόμα και
την ώρα.
18.10.
Γιατί δε περνάει αυτή η ώρα, μου φαίνεται λες και έχουν κολλήσει οι δείκτες.
Μίση ώρα ακόμα και έξω από την πόρτα. Είμαι όμορφη; Λες αυτό το τζιν να με δείχνει
χοντρή; Δε βάφτηκα πολύ. Καλύτερα, ας μην είμαι και υπερβολική μη καταλάβει
τίποτα και η μαμά. Λες η μαμά να κατάλαβε ότι δε θα βγω με τη Βάλια; Ε δεν είπα
δα και μεγάλο ψέμα. Η Βάλια θα κάθεται στη διπλανή καφετέρια. Λες να μη βγει η
Βάλια σήμερα; Μπα όχι μην αγχώνεσαι Μαρίνα, θα βγει και θα είναι δίπλα αν συμβεί
κάτι. Τι να συμβεί όμως. Να δει τη μαμά ας πούμε να με ψάχνει στις πλατείες του
Αμαρουσίου. Απαπα θα πάρω τη Βάλια τηλέφωνο τώρα να επιβεβαιώσω ότι όλα καλά
και να της υπενθυμίσω την ώρα που θα συναντηθούμε για να γυρίσουμε σπίτι. Θα
έχω να της πω πολλά τότε. Πως είναι να σε φιλάει το αγόρι σου. Πω πω τι θα κάνω
εκείνη την ώρα; Ωραία και με φιλάει και μετά τι γίνεται; Μιλάμε ή με
ξαναφιλάει; Αχ δε μπορώ, δε ξέρω, λες να το ακυρώσω; Δε προλαβαίνω. Τη Βάλια δε
πήρα. 18.40 πέρασε η ώρα!
«Μαμααά
φεύγω!»
«Μην
αργήσεις!» ακούω κλασσικά ενώ κλείνω την πόρτα.
Βρέχει;;;
Πάει το μαλλί! Τρεις ώρες στο μπάνιο.
Ωραία
η καφετέρια, ωραία και η ζεστή σοκολάτα, ωραία και η κουβέντα, έσωσα και το
μαλλί αλλά τι θα γίνει; πλησιάζει η ώρα να φύγω! Αποκλείεται να αργήσω η μαμά
θα με σκοτώσει! Και η Βάλια που θα περιμένει στη γωνία; Πως θα την ειδοποιήσω
να με περιμένει; Απογοήτευση... Μα σταμάτα να μιλάς χριστιανέ μου, και στο
σχολείο μιλάμε... λες να είναι κανένας τριγύρω γνωστός και να ντρέπεται; Παναγία
μου! Ξέχασα να ελέγξω!
Ξαφνικά
δε βλέπω τίποτα άλλο, παρά μόνο δύο μάτια, μετά σκοτάδι. Μάτια κλειστά, χείλη
με χείλη. Λίγο άγαρμπα και λίγο άβολα και λίγο περίεργα και ξαφνικά πάλι βλέπω
γύρω τριγύρω…
Μάλιστα…
Αυτό ήταν; Γι αυτό έχει γίνει το στομάχι μου κόμπος τόσες μέρες; Να με έχει δει
και κανένας γείτονας τσάμπα η τιμωρία που θα φάω…
«Άργησα!
Φεύγουμε;»
Συγγραφέας: Μαρίνα Πλούμπη - Σπουδάστρια Tabula Rasa
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου