"Μεγάλο μπέρδεμα" της Ελευθερίας Μαρτίνου

Όπως κάθε πρωί έτσι και σήμερα ο κύριος Βασίλης πήγαινε βιαστικά στη δουλειά του, η κυρία Σίσσυ το σκύλο της βόλτα, ο Πάρης με το ποδήλατο στο πανεπιστήμιο και η μαμά της Λένας στη λαϊκή για ψώνια...

Όλα φαίνονταν να έχουν χουχουλιάσει μέσα στη καθημερινή τους ρουτίνα... Όλα ήσυχα, όλα σε τάξη...

Όλα;;

Όλα για όλους τους άλλους, αλλά όχι για τη Μπέτι, που ήταν σίγουρη ότι κάτι κρύβει αυτή η ησυχία...

Κοιτούσε τα πάντα εξεταστικά καθώς πήγαινε με τη γιαγιά της στη παιδική χαρά.

Και ναι, δεν άργησε να πέσει στην αντίληψη της!

Περνούσαν μπροστά από το μαγαζί με τα αποκριάτικα και είδε ξεκάθαρα τα στενοχωρημένα μάτια του Πιερότου!

Κάτι είχε συμβεί και έπρεπε να το διαλευκάνει, γιαυτό έπρεπε να μπουν αμέσως στο μαγαζί!

Άρχισε να γκρινιάζει και να δείχνει τη βιτρίνα. Πάντα πιάνει αυτό το κόλπο στις γιαγιάδες!

Η γιαγιά έκατσε να κάνει παρέα στη Βιολέτα, που είχε το μαγαζί και η Μπέτυ χώθηκε στο δωμάτιο με τις κούκλες πίσω από τη μεγάλη κόκκινη βελούδινη κουρτίνα.

- Κύριε Πιερότο, γιατί κλαίτε;

- Προχτές η μωβ νεράιδα πήγε στη μοδίστρα να της μπαλώσει λίγο το φόρεμα και μου άφησε το ραβδί της να το φυλάω. Και το φύλαγα, αλήθεια! Ξαγρύπνησα! Μα κάποια στιγμή με πήρε ο ύπνος. Όταν ξύπνησα ήταν άφαντο! Και τώρα δε με πιστεύει, νομίζει ότι δεν της το δίνω...

- Και λέτε αλήθεια ότι δε το έχετε εσείς;

- Μα τι να το κάνω εγώ;! Εγώ είμαι ένας καλλιτέχνης που αγαπάει τα τριαντάφυλλα...

είπε ξεσπώντας σε λυγμούς.

- Ας  πούμε το πιστεύω... πάμε παρακάτω...!

- Εσείς, ποια είστε;

- Εγώ είμαι η βασίλισσα του Χιονιού! Έχω το πιο όμορφο φόρεμα, τη πιό ωραία κάπα, το πιο μεγάλο στέμμα.

- Και άρα κάθε λόγο να μη θέλετε να είναι άλλη πιο λαμπερή από εσάς! Μήπως κλέψατε εσείς το ραβδί της μωβ νεράιδας;!

ρώτησε η Μπέτι, καχύποπτα.

- Προσβλητικό και μόνο που το ρωτάς!

ύψωσε τη φωνή της η βασίλισσα.

- Σαν να μου φαίνεται ότι κάποιος αποφεύγει να μας απαντήσει εδώ...

- Αν δε με πιστεύεις, ψάξε τις τσέπες της κάπας μου...!

συνέχισε η βασίλισσα εκνευρισμένη.

- Ωχ, αλήθεια λέτε... Με συγχωρείτε...

είπε η Μπέτι, κατακόκκινη.

- Να πας να ψάξεις τον πειρατή που κάθεται όλη μέρα πάνω στο μπαούλο του

είπε γυρίζοντας το κεφάλι της αλλού.

- Κύριε Πειρατή, θα μπορούσα να ψάξω το μπαούλο σας? χάθηκε ένα ραβδί ξέρετε...

είπε η Μπέτι.

- Αποκλείεται! Είναι δικός μου ο θησαυρός!

- Ύποπτο που δε σηκώνεστε... Μήπως δε θέλετε να ψάξω γιατί ξέρετε ότι θα βρω μέσα το χαμένο ραβδί;

- Δεν έχω καμία σχέση με όλα αυτά! Άλλωστε εγώ είμαι σημερινή παραλαβή, το ραβδί χάθηκε εχτές!

- Τώρα που τα λέμε, σαν να έχει ένα δίκιο...

- Να ψάξεις τον κλόουν, που είναι άσσος στο να εμφανίζει και να εξαφανίζει πράγματα!

- Αστείο και μόνο που το σκέφτηκες!

είπε ο κλόουν "εγώ έχω καλύτερο ραβδί!" και κάνει ένα μπραφ και βγάζει ένα μπουκέτο λουλούδια από το ραβδί του.

- Ρώτησε τη μάγισσα, που τα ξέρει όλα...

Κάτω από το μανδύα της μάγισσας υπήρχε μια κρυστάλλινη σφαίρα, μια τράπουλα, μια νυχτερίδα, αλλά ραβδί όχι...

- Αααα... κάτι δε πάει καθόλου καλά εδώ!

Σε μισή ώρα, όλες οι κούκλες ήταν παρατεταγμένες στη σειρά με τα χέρια τους ψηλά και η Μπέτι τις έψαχνε από πάνω μέχρι κάτω! Ακόμα και τον αστυνομικό!

Το ραβδί όμως πουθενά.

Μήπως είχε έρθει η ώρα του τέλειου εγκλήματος;!

Εκείνη τη στιγμή ακούστηκε το κουδουνάκι της εξώπορτας του καταστήματος.

- Γεια σου Βιολέτα! Εχτές που είχαμε έρθει με τη Κορίνα να δει τις στολές πρέπει να πήρε κατά λάθος αυτό το μωβ ραβδάκι...Χίλια συγγνώμη...

- Δεν πειράζει Άρη, η ξαδέρφη σου είναι μικρή, θα της γυάλισε και το πήρε.

- Να ποιος το έκανε!

είπε η χανούμισσα.

- Να τη βάλουμε με το ένα πόδι στον αέρα για τιμωρία,

είπε ο σερίφης.

- Να φάει τρεις μέρες συνεχόμενες σπανακόρυζο!

είπε ο Ταρζάν.

- Λίγα τα λόγια σου εσύ για το σπανάκι, εντάξει;!  

είπε ο Ποπάι.

- Μα δε γίνεται να έχει κλέψει η Κορίνα το ραβδί,

είπε η Σταχτοπούτα. "Ήταν όλη την ώρα μαζί μου και μου έβαζε και μου έβγαζε τα γοβάκια!"

- Έτσι είναι,

είπε ο ιππότης "ο μόνος που πλησίασε εχτές τον Πιερότο που κοιμόταν, δεν ήταν άλλος, από τον ίδιο τον Άρη!"

- Μα ο Άρης είναι μεγάλος, τι νόημα έχει να κλέψει ένα ραβδί; και αν το έκλεψε, γιατί να το γυρίσει πίσω;

είπε η Μπέτι.

- Ωωωω... ο καλός μου, μα για να ξαναέρθει στο μαγαζί, να δει τη Βιολέτα, χωρίς τη ξαδέρφη του, αυτή τη φορά! Αύριο είναι του Αγίου Βαλεντίνου!

είπε η Κοκκινοσκουφίτσα.

- Βιολέτα, για να επανορθώσω, θα ήθελες, να βγαίναμε αύριο μαζί;

είπε ο Άρης.

- Εεεε... δε ξέρω... εεε... ας το πάμε σε ψηφοφορία... Ναι! Αυτό θα κάνουμε! Θα το πάμε σε ψηφοφορία!  Όσες από τις κούκλες θέλουν να βγούμε, να σηκώσουν τα χέρια τους ψηλά!

είπε η Βιολέτα τραβώντας τη μεγάλη κόκκινη βελούδινη κουρτίνα, μπροστά από το δωμάτιο με τις κούκλες και φυσικά έμειναν και οι δύο, μ' αυτό που αντίκρισαν, με τα στόματα τους ανοιχτά!

Συγγραφέας: Ελευθερία Μαρτίνου - Σπουδάστρια Tabula Rasa