"Ο ήρωας μου, μου μιλάει!" της Νεφέλης Κομματά

Δόξα τον Πανάγαθο που γράφτηκες σ’ αυτήν την Άγια Σχολή και βρήκα επιτέλους ευκαιρία να μιλήσω!

Τι, απορείς; Πες μου πως δεν κατάλαβες καν ποια είμαι. Ευχαριστώ πολύ, το ήξερα ότι μ’ έχεις χέσει τελείως, τώρα μ’ αποτελείωσες.

Η Μαριάννα είμαι, θυμάσαι; Η ηρωίδα σου; Ναι, ναι εκείνο το 15χρόνο κορίτσι που, τι σύμπτωση, αποφάσισες να γράψεις την πονεμένη ιστορία του όταν ήσουν κι εσύ 15; Μα τι έμπνευση. Σε θαυμάζω.

Δεν ξέρω καν από πού να ξεκινήσω. Σου έχω τόσο άχτι που τα νεύρα μου έχουν μπουρδουκλωθεί. Ναι, σόρρυ κιόλας που δεν γράφω τόσο καλά όσο εσύ. Ή μάλλον όσο εσύ τώρα, γιατί την δικιά μου την ιστορία ας μην σχολιάσω καλύτερα τι την έκανες.

Έχω εγώ υποτίθεται μια δίδυμη αδερφή που την λένε Άννα-Μαρία (τι πρωτοποριακό αυτό με τα ονόματα, μιλάμε best seller προοριζόταν να γίνει το βιβλιαράκι) και γουστάρουμε το ίδιο αγόρι. Κι όχι απλά το γουστάρουμε, αλλά αυτός ο αδυσώπητος τα φτιάχνει και με τις δύο μας και εμείς δεν παίρνουμε χαμπάρι τίποτα. Πως τα κατάφερες και το στήριξες αυτό το σενάριο, ακόμη δεν κατάλαβα. Κι όχι απλά το στήριξες, αλλά το διατυμπάνιζες εδώ κι εκεί πως ετοιμάζεις μια ιστορία καταπληκτική. Εύγε κορίτσι μου.

Κι εντωμεταξύ, δεν σου έφτανε στο στόρι όλο τούτο το μπέρδεμα, πρόσθεσες και την ιστορία της κολλητής με το δικό της διαδικτυακό αγόρι. Έτσι για το τζέρτζελο. Που ανάθεμα κι αν το διάβαζε κάποιος αυτό κι έβγαζε κάνα νόημα. Αλλά εσύ εκεί, το έμπλεκες, το έμπλεκες και πραγματικά αναρωτιέμαι για πού και πότε το έβλεπες να λύνεται το κουβάρι. Γιατί για όσα πρόλαβες να γράψεις, μιλάμε για μεγάλο χάος.

Εντάξει, το ξέρω είμαι κακιά και δεν σου αξίζει. Πληγώθηκες από την ιστορία μας, το καταλαβαίνω. Όσο κακή κι αν ήταν, ήταν άδικο και σκληρό να την χάσεις. Εκείνο το καταραμένο στικάκι που χάλασε και ξαφνικά κι εγώ, κι η δίδυμη αδερφή μου και ο Ορέστης, το σατανικό γκομενάκι, εξαφανιστήκαμε σε μια στιγμή. Λυπάμαι Νεφέλη να το ξέρεις. Όχι τίποτα άλλο, ήθελα να δω και που θα το πήγαινες τελικά το παραμύθι.

Στην αρχή να ξέρεις σε κατηγορούσα που μας πούλησες έτσι στεγνά. Δεν προσπάθησες καν να ξαναγράψεις την ιστορία, απλά καθόσουν κι έκλαιγες την μοίρα σου αντί να το παλέψεις. Μετά κατάλαβα πως το πήρες όντως πολύ βαριά. Κι άργησες πολύ να ξαναγράψεις, έτσι δεν είναι; Να, γι’ αυτό λυπάμαι, η δικιά μου χαζή ιστορία σου χάλασε το όνειρο. Δεν πειράζει, τώρα τον βρήκες ξανά το δρόμο σου και χαίρομαι για σένα. Ίσως και να βρεις μια λύση και για την δική μου την κατάσταση, έτσι δεν είναι;

Καλά περάσαμε μαζί δεν μπορώ να πω. Ήσουν αλλιώς τότε, αλλά να ξες σε συμπαθούσα. Φαινόταν ότι μ’ αγαπούσες, δεν μ’ άφηνες να πληγωθώ. Τώρα σου μαθαίνουν ότι πρέπει λέει τους ήρωες σου να τους ταλαιπωρείς. Ίσως καλύτερα να μην την ξαναγράψεις την ιστορία μου τελικά. Δεν μ’ αρέσει να στεναχωριέμαι.

Επειδή ξέρω, θα ρωτήσεις και για τους άλλους, να ξέρεις είμαστε όλοι καλά. Το «βιβλίο» σου, ο θεός να το κάνει, χάθηκε αλλά εμείς κάπου κάπως σωθήκαμε. Ίσως γιατί γεννηθήκαμε στο κεφάλι σου και βρήκες κάποιο τρόπο να μας σώσεις εκεί μέσα. Έκανες και κάτι σωστό τελικά, μπράβο σου.

Κοίτα τώρα να βρεις λίγο καλύτερες ιδέες. Έμαθα μου θέλεις αστυνομικό. Βρε κουκλίτσα μου, εδώ με την εφηβική λογοτεχνία και δεν τα κατάφερες, μήπως να μαζευτείς λιγάκι; Δεν ξέρω, απλώς αναρωτιέμαι.

Δεν ξέρω αν θα τα ξαναπούμε, νομίζω πια πως δεν χρειάζεται. Μην μασάς, το ‘χεις. Κι αν ποτέ σου έρθει ξανά η όρεξη, εμείς εδώ είμαστε και σε περιμένουμε. Κάπως θα την σώσουμε την ιστορία, θα την βρούμε τη λύση. Έχω κάτι καταπληκτικές ιδέες που σίγουρα θα σ’ ενθουσιάσουν. Άστο πάνω μου.

Hasta la vista baby!

Μαριάννα

Υ.Γ. Να ξέρεις, εγώ το κερδίζω το γκομενάκι τελικά. Κι ας τολμήσεις ποτέ να γράψεις κάτι άλλο. 

Συγγραφέας: Νεφέλη Κομματά - Σπουδάστρια Tabula Rasa