"Ο πύργος των ζαχαρωτών" της 'Εφης Χαλκιά

Η Μαλού είναι ένα κοριτσάκι που ζει στην πόλη των χρωμάτων. Παντού χρώμα, κόκκινο, μπλε, κίτρινο, ροζ, πορτοκαλί, μωβ... 

Το σπίτι της είναι  μωβ, το δωμάτιό της κίτρινο και το θρανίο της πορτοκαλί. Έχει δύο αδυναμίες, τα κουρδιστά χρωματιστά στρατιωτάκια και τα πολύχρωμα ζαχαρωτά  με τα περίτεχνα σχέδια. Λατρεύει  τα φιλαράκια της, την Κλού, τον Μπιντού, την Ντομί, τον Σαχίν και τον Μισράν. Κάθε Σάββατο η παρέα μαζεύεται στο χρωματιστό σπίτι της Μαλού για να παίξουν διάφορα παιχνίδια, με έπαθλο: τον Πύργο με τα ζαχαρωτά.

«Τι παίζουμε σήμερα» ρωτάει ο Μισράν. «Τα στρατιωτάκια, τα στρατιωτάκια» φωνάζουμε όλοι. «Πάμε λοιπόν, Μπιντού, Ντομί, Κλου εσείς τα πράσινα. Μαλού, Σαχίν και Μισράν τα κόκκινα.

Τα ζαχαρωτά είναι παρατεταγμένα πάνω σε ένα τεράστιο μακρόστενο χρυσοκόκκινο τραπέζι και περιμένουν τους νικητές. Όποιος κερδίζει στο παιχνίδι διαλέγει το ζαχαρωτό του και το φυλάει για το στήσιμο του πύργου.

«Πάμε παιδιά, κουρδίζουμε τα δέκα στρατιωτάκια και ξεκινάμε με πάλη. Τα δυνατά σας στρατιωτάκια και προσοχή! Όποιος σκοντάψει και πέσει βγαίνει από το παιχνίδι». Αυτές είναι οι οδηγίες του κυρίου Σταχτούλη, του διαιτητή.

Τα κουρδιστά στρατιωτάκια ξεκινάνε τη μάχη. Είναι μια μάχη χωρίς όπλα. Μόνο φαντασία, γρηγοράδα, έξυπνες λαβές και ισορροπία χρειάζονται. Αυτά είναι τα όπλα τους.

«Έλα πρασινούλη, πιο δυνατά, ωωω γλίστρησες, δεν πειράζει, συνεχίζει ο επόμενος» λέει η Κλου.

«Μπράβο κόκκινε, καλή λαβή, τον ξεγέλασες τον πρασινούλη. Ήταν αφηρημένος, είχε το νου του στα ζαχαρωτά» σχολιάζει ο Σαχίν.

Ο διαιτητής κύριος Σταχτούλης, το ποντικάκι με τα πονηρά μάτια είναι πολύ ευλύγιστος κι έτσι παρακολουθεί τους μαχητές με μεγάλη ευκολία. Κινείται άνετα δεξιά αριστερά, πίσω, μπρος, δεν του ξεφεύγει κανείς.

«Κόκκινη κάρτα στον πρασινούλη» φωνάζει ο κύριος Σταχτούλης. «Τι έγινε» ρωτάει ο Μισράν. «Α,έβαλε τρικλοποδιά στον αντίπαλο και τον αποβάλλω από το παιχνίδι». «Δίκαιο, δίκαιο» σχολιάζει η Ντομί. «Συνεχίζουμε» απαντά ο κύριος Σταχτούλης.

ΩΩΩΧ πάλι γλίστρησε ένας πρασινούλης! «Μα τι γίνεται εδώ» αναρωτιέται ο Μισράν. «Κάτι υποπτεύομαι, ωωχ γλίστρησα κι εγώ μουρμουράει ο κύριος Σταχτούλης. «Ζάχαρη, ζάχαρη, το πάτωμα έχει γεμίσει ζάχαρη από τα ζαχαρωτά. Άκυρος ο αγώνας».

«Οοοχι, αναφωνούμε όλοι, γιατί;” γρήγορα όμως παίρνουμε άλλη απόφαση. Οι δύο ομάδες – πρασινούληδες και κοκκινούληδες – γινόμαστε μία και μαζί αρχίζουμε να κατασκευάζουμε τον Πύργο των Ζαχαρωτών. Παίρνουμε από το τραπέζι τα χρωματιστά ζαχαρωτά και ξεκινάμε το στήσιμο του πύργου. Οι πιο δυνατοί προτείνουμε στους άλλους να ανέβουν στους ώμους μας για να βάλουν ζαχαρωτά στα πιο ψηλά σημεία του πύργου. Το τελευταίο ζαχαρωτό το αφήνουμε στον κύριο Σταχτούλη, σαν πιο ευκίνητο. Το παίρνει, σκαρφαλώνει πάνω μας, ισορροπεί και το τοποθετεί στο πιο ψηλό σημείο του πύργου.

Έτοιμος ο Πύργος! Σιγά-σιγά απομακρυνόμαστε και θαυμάζουμε το δημιούργημά μας. Ωωωω αναφωνούμε! Μετά, κοιταζόμαστε πονηρά…και μπουμ γκρεμίζεται ο Πύργος. Ορμάμε στα ζαχαρωτά και ξεκαρδισμένοι στα γέλια μουρμουράμε «Μμμμ νόστιμα!»

«…Μαλού ξύπνα, άργησες, ήρθε η νονά. Σου έφερε τα χρωματιστά στρατιωτάκια και τα αγαπημένα σου ζαχαρωτά». «ΩΩΩ  ευχαριστώ νονά Ντομί. Σ’αγαπώ».

Συγγραφέας: Έφη Χαλκιά - Σπουδάστρια Tabula Rasa