"Η Ελπίδα του Τζιοβάνι" της Ζωρζέτ Βασιλείου

Άλλη μία εξουθενωτική μέρα στο νοσοκομείο. Τα κρούσματα αυξάνονται κι εκεί που η όλη κατάσταση είχε ξεκινήσει στην Θεσσαλονίκη και στην Πάτρα αυτές τις μέρες επιδεινώνεται στην Αθήνα.
Για όσους δεν με γνωρίζουν είμαι η Ελπίδα Μάρνη, ειδικευόμενη στο τελευταίο έτος πνευμονολογίας σ’ ένα νοσοκομείο αναφοράς στην Αθήνα. Οι σπουδές μου στην ιατρική έγιναν στην γειτονική μας χώρα, που ενώ κάποτε ήταν η ομορφιά του πολιτισμού και ο σταθμός της μόδας, τώρα αποτελεί σταθμό θανάτου από τους νεκρούς που ανακοινώνει κάθε μέρα στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Τόσα κρούσματα, τόσοι θάνατοι λόγω του covid-19, τόσες τραγωδίες γι’ αυτούς τους ανθρώπους! Πραγματικά δεν έχω λόγια για να εκφράσω την λύπη μου! Ακόμα επικοινωνώ με τους πρώην συμφοιτητές μου και στο skype κλαίνε, κλαίνε από την εξάντληση από τα ατελείωτα ωράρια εργασίας, κλαίνε από τον πόνο που αφήνουν στο δέρμα τους τα γυαλιά και η μάσκα, κλαίνε από την ανασφάλεια που νιώθουν μήπως μεταδοθεί στους δικούς τους ανθρώπους και γίνουν οι φορείς για τον θάνατό τους.

Οι μέρες περνούν κι ενώ εμείς προς το παρόν καταφέρνουμε την κατάσταση να την κρατήσουμε σταθερή η αγωνία για ότι μας ξημερώνει αύριο, όλο και περισσότερο κορυφώνεται. Η κυβέρνησή μας έλαβε έκτακτα περιοριστικά μέτρα. Απαγορεύονται οι έξοδοι χωρίς να υπάρχει σοβαρός λόγος κι όλοι πρέπει να μείνουμε στα σπίτια μας. Κι ενώ ανακοινώνονται αποφάσεις κι όλο και περισσότερα μέτρα, η διευθύντρια της παθολογικής κλινικής με κάλεσε πριν λίγα λεπτά στο γραφείο της. Χθες αρρώστησε ένας συνάδελφος με πυρετό και μέχρι να επιβεβαιωθεί αν είναι θετικός ή αρνητικός όλοι οι υπόλοιποι είμαστε σε καραντίνα μέχρι να τελεστεί έλεγχος και σ’ εμάς. Επομένως, όλοι είμαστε ύποπτα κρούσματα κι όχι μόνο οι ασθενείς που παρέχουμε ιατρική περίθαλψη και φροντίδα. Δεν είναι μόνο οι θετικοί ασθενείς ο εχθρός μας αλλά μια αόρατη αύρα που μας περιλαμβάνει όλους.

Μετά από μία ώρα και κατόπιν επικοινωνίας της διευθύντριάς μας με το Παστέρ επιβεβαιώθηκε ότι ο συνάδελφός μας είναι θετικός στο  covid-19. Τεράστιος τρόμος σχηματίστηκε στα πρόσωπά μας. Εγώ πήρα τέτοια λαχτάρα που ήμουν έτοιμη να λιποθυμήσω! Φοβήθηκα τόσο πολύ! Όχι τόσο για ‘μένα όσο για τους γονείς μου που μένουμε στο ίδιο σπίτι! Ο κορωνοιός αυτός συχνά χτυπά μεγάλες ηλικίες ή άτομα με κάποια υποκείμενη νόσο. Ένιωσα τόσο φόβο και ενοχή για τους δικούς μου ανθρώπους. Ήταν η πιο δύσκολη μέρα της ζωής μου!

Κι ενώ τεθήκαμε σε μία κλειστή αίθουσα δεκαπέντε άτομα, θεωρούμενη ως η προσωπική μας καραντίνα, προσπαθούσα να αποβάλλω όσο περισσότερο μπορούσα τα αρνητικά μου συναισθήματα. Θα παραμέναμε στο νοσοκομείο μέχρι να επιβεβαιωθούμε αρνητικοί. Δεν μπορούσα καν να σκεφτώ το ενδεχόμενο να είμαι θετική.

Οι ώρες περνούσαν κι εγώ όλο και περισσότερο αγωνιούσα. Για να ξεχαστώ κάπως άνοιξα το facebook στο κινητό μου, αλλά η όλη προσπάθεια ήταν μάταιη καθώς όλοι αναφέρονταν στον covid-19. Και τότε είδα μια ανάρτηση ενός πρώην συμφοιτητή μου από την Ιταλία για το κεντρικό νοσοκομείο στο Μιλάνο. Εκεί πλέον ήταν όλο το προσωπικό θετικό και όσοι δεν είχαν βαριά συμπτώματα ήταν αναγκασμένοι να εργάζονται για να φροντίζουν τους ευπαθείς, οι οποίοι ήταν τόσοι πολλοί. Πάτησα πάνω στην ανάρτηση και είδα το όνομα του αρχικού αποστολέα, Τζιοβάνι Σεράνο, τελειόφοιτος ιατρικής στην Φλωρεντία. Έκανα κλικ στο προφίλ του και έψαξα στις πληροφορίες για να μάθω περισσότερα γι’ αυτόν, όμως ο λογαριασμός του ήταν κλειδωμένος και δεν τα κατάφερα. Έτσι μου απέμενε μόνο να δω την τελευταία φωτογραφία του που εργαζόταν στο νοσοκομείο του Μιλάνο ενώ τον περιέβαλαν κλίνες με ασθενείς. «Μα πώς ήταν δυνατόν!» σκέφτηκα. Ακόμα δεν είχε πάρει ούτε το πτυχίο ιατρικής! «Όμως, το παρουσιαστικό του ήταν τόσο οικείο!» Αχ, τι σκέφτηκα πάλι και εντελώς μηχανικά το χέρι μου μετακινήθηκε πάνω αριστερά και του έστειλα αίτημα φιλίας.

Μετά από κάμποσες ώρες βγήκαν και τα δικά μας αποτελέσματα και πήραμε όλοι εξιτήριο για τα σπίτια μας ως αρνητικοί. Όλοι εκτός από μία νοσηλεύτρια, που ήταν η κοπέλα αυτού του συναδέλφου. Άλλη μια μέρα έφτασε αίσια στο τέλος της σκέφτηκα κι άρχιζα να απολυμάνω με αντισηπτικό τα πράγματά μου καθώς τα μάζευα στην τσάντα μου για να φύγω. Στο σπίτι οι γονείς μου με υποδέχτηκαν γεμάτοι αγωνία και συνάμα χαρά που όλα πήγαν καλά. Όμως, εγώ ήμουν τόσο κουρασμένη που διατηρώντας τα μέτρα αντισηψίας κατευθύνθηκα στο μπάνιο, πέταξα τα ρούχα μου σε μία πλαστική λεκάνη για προσωπική μου χρήση και λούστηκα. Στη συνέχεια ανέβηκα στο κρεβάτι μου για να ξεκουραστώ και τότε σκέφτηκα να ανοίξω το κινητό μου. Συνδέθηκα στο facebook, και διάβασα ένα μήνυμα. Προς έκπληξή μου ήταν από τον Τζιοβάνι, ο οποίος μου έγραφε «Σ’ ευχαριστώ για το αίτημα φιλίας. Αν και δεν σε γνωρίζω θα χαιρόμουν να διατηρούσαμε μια επικοινωνία». Δεν μπορούσα να το πιστέψω! Όχι μόνο μ’ έκανε αποδοχή αλλά επιθυμεί να με γνωρίσει περισσότερο. Έκανα κλικ στις πληροφορίες και έμαθα αρκετά πράγματα γι’ αυτόν, από την ηλικία του που ήταν πέντε χρόνια μικρότερός μου μέχρι την οικογενειακή του κατάσταση, όπου πριν λίγες μέρες έχασε τον πατέρα του από την τραγική μάστιγα που αφήνει θανάτους στο πέρασμά της. Για μια στιγμή τον λυπήθηκα. Αυτόν τον μελαμψό νέο με μάτια στο χρώμα του ουρανού και φυσιογνωμία τόσο ευγενική που αναγκάστηκε να ασκήσει την ιατρική προτού ευχαριστηθεί την ορκωμοσία του.

Ξύπνησα την άλλη μέρα για να πάω στην δουλειά αλλά κατά περίεργο τρόπο ένιωθα λιγότερο αγχωμένη. Το μυαλό μου τριγυρνούσε στον Τζιοβάνι και το πώς περνούσε την δικιά του βάρδια αυτή την στιγμή, η οποία δεν συγκρινόταν φυσικά με την δικιά μου. Η κατάσταση στο νοσοκομείο ύστερα από μια μεγάλη τρικυμία ήρθε σε μια ισορροπία και η διευθύντρια της παθολογικής με ξανακάλεσε στο γραφείο της.

«Κυρία Μάρνη, σας κάλεσα εδώ γιατί έχουμε πρόβλημα με τις εφημερίες. Με πήραν τηλέφωνο δύο ειδικευόμενοι ότι ανέβασαν πυρετό κι έτσι το πρόγραμμα των εφημεριών θα αλλάξει. Οπότε, αυτήν την εβδομάδα έχετε ρεπό μόνο την Πέμπτη. Τις άλλες μέρες πρέπει να μείνετε μέσα για να βγει το πρόγραμμα». Συμφώνησα σ’ αυτή την αλλαγή και στα μέτρα που έπρεπε να πάρουμε για την δική μας ασφάλεια και την ασφάλεια των ασθενών και κατευθύνθηκα ως προς την αίθουσα νοσηλείας. Κατά το μεσημεράκι έκανα το πρώτο μου διάλλειμα κι άνοιξα το facebook  για να στείλω μήνυμα στον Τζιοβάνι. Το σκεφτόμουν αρκετά πριν απαντήσω κι ύστερα το τόλμησα.

«Καταρχήν, θα ήθελα κι εγώ να σ’ ευχαριστήσω για την αποδοχή. Σε δεύτερο χρόνο θα χαιρόμουν κι εγώ ομοίως να τα λέγαμε…» και πάτησα αποστολή. Μετά από ένα λεπτό μου ήρθε απάντηση.

«Πώς ήταν η μέρα σου; Απ’ ότι βλέπω στο προφίλ σου είσαι κι εσύ γιατρός». «Ναι» του απάντησα και του ανέφερα ότι είχα τελειώσει ιατρική στην Ιταλία, στο ίδιο πανεπιστήμιο μ’ αυτόν.

«Δεν έχουμε συναντηθεί ποτέ! Αν σε είχα συναντήσει έστω και μία φορά θα σε θυμόμουν. Είσαι ένα πρόσωπο που δεν ξεχνιέται!» μου ανέφερε κι ένιωσα ένα περίεργο χτύπημα στο στήθος.

Κι έτσι περνούσαν οι μέρες. Στα διαλείμματά μου συζητούσα με τον Τζιοβάνι είτε στο Messenger είτε στο Skype παρακολουθώντας ο ένας τις συνθήκες εργασίας του άλλου, ακόμα και κινητό ανταλλάξαμε και τα βράδια σε ώρες ξεκούρασης που για ‘μένα ήταν κάποιες ώρες και για τον Τζιοβάνι μόλις μερικά λεπτά, μιλούσαμε με κλήσεις. Εξάσκησα και τα ιταλικά μου κατ’ αυτό τον τρόπο που είχα χρόνια να τα μιλήσω. «Περίεργο» αισθάνθηκα μέσα μου. «Να είναι κάποιος τόσο μακριά σου και να νιώθεις ότι τον έχεις δίπλα σου». Αυτό αισθανόμουν, λοιπόν, με τον Τζιοβάνι. Αυτές τις μέρες έδινε ο ένας κουράγιο στον άλλο και μπορώ να πω ότι η ιδιοσυγκρασία του ήταν τέτοια, που εκείνος μου έδινε περισσότερο θάρρος παρόλο που το χρειαζόταν πιο πολύ αυτός. Παραδόξως κατά κάποιον τρόπο είχαμε τέτοια έλξη και τόσα κοινά που ένιωσα σχεδόν ερωτευμένη. Ερωτευμένη με κάποιον που δεν είχα συναντήσει ποτέ μου και δεν είχαμε βρεθεί ούτε μια φορά.

Ήρθε και η μέρα που είχα ρεπό και έτσι αποφάνθηκα να τον πάρω κάποια στιγμή τηλέφωνο.

Όμως, το κινητό του ήταν κλειστό. Έτσι του έστειλα μήνυμα. Πέρασαν κάποιες ώρες και δεν πήρα καμία απάντηση. Οπότε συνδέθηκα στο facebook και είδα στο Messenger ότι είχε να συνδεθεί πάνω από δώδεκα ώρες. «Θα είχε αρκετή δουλειά» σκέφτηκα και μετά διάβασα ένα άρθρο ότι η κατάσταση στην Ιταλία είχε ξεφύγει κι ότι ήταν στην κρίση των γιατρών να επιλέξουν ποιοι θα ζήσουν και ποιοι θα αποσυνδεθούν. «Τι τραγικό!»

Έφτασε και η επόμενη μέρα που θα πήγαινα στο νοσοκομείο αλλά η ψυχολογία μου ήταν τόσο πεσμένη κι είχα μια έντονη ανησυχία. Από τον Τζιοβάνι δεν έλαβα καμία απάντηση κι έτσι τόλμησα να τον ξαναπάρω τηλέφωνο, το οποίο παρέμενε κλειστό. Οι ώρες περνούσαν δύσκολα καθώς είχαμε αρκετά νέα κρούσματα στο νοσοκομείο μας, αλλά ευτυχώς η πλειοψηφία είχε μόνο γρίπη. Το βράδυ έφτασα στο σπίτι εξουθενωμένη κι ενώ ετοιμαζόμουν για ύπνο μου ήρθε στο κινητό ένα μήνυμα από άγνωστο νούμερο.

«Κυρία Μάρνη, είμαι η μητέρα του Τζιοβάνι. Σας στέλνω μήνυμα μετά από εικασίες του γιου μου που έχω μέρες να τον δω γιατί βρίσκομαι σε καραντίνα στο σπίτι μου και εξοργίζομαι που τώρα δεν είμαι δίπλα του ενώ με χρειάζεται. Όμως, μ’ έβαλε να του υποσχεθώ ότι δεν θα πήγαινα για κανέναν λόγο κοντά του. Χθες ο Τζιοβάνι είχε έναν περίεργο βήχα και αγνοώντας τα δέκατα που ανέβαζε εδώ και μέρες νομίζοντας ότι είναι μόνο κούραση και εξάντληση, η κατάστασή του επιδεινωνόταν. Αυτή την στιγμή είναι διασωληνωμένος στο νοσοκομείο και δεδομένου ότι από μικρός είχε βρογχικό άσθμα, αγωνιώ πολύ για την κατάστασή του. Ο θεός ας μας λυπηθεί!»

Και σε μία ακέραιη στιγμή του χρόνου έπαθα τέτοιο σοκ που μου έπεσε το κινητό από τα χέρια. Δεν μπορούσα να κλείσω μάτι όλη την νύχτα!

Την επόμενη μέρα σηκώθηκα αρκετά νωρίς και άνοιξα τον υπολογιστή μου για να στείλω email στο Παστέρ για να συμμετέχω στην έρευνα για το εμβόλιο κατά του covid-19 με δοκιμές στον έμπολα. Μπαίνοντας λοιπόν στον ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο είδα και μία βίντεο κλήση  στο skype. Ήταν από τον Τζιοβάνι ξαπλωμένος σε μία κλίνη και ακόμα διασωληνωμένος.

«Αγαπημένο μου κορίτσι, καλημέρα! Συγνώμη που δεν απαντούσα στα μηνύματά σου αλλά μερικές φορές προκύπτουν και τα απρόοπτα (έριξε μια ματιά στους ορούς γύρω του με χιουμοριστικό ύφος χαμογελώντας και μετά άρχισε να βήχει). Δεν θέλω να ανησυχείς για ‘μένα αλλά να πιστέψεις ότι όλα αυτά κάποια στιγμή θα τελειώσουν και επιτέλους θα μπορέσουμε να συναντηθούμε. Αν δεν υπήρχε ο covid-19 από την πρώτη στιγμή θα έμπαινα στην πρώτη πτήση και θα ερχόμουν Ελλάδα. Και ξέρεις γιατί; Γιατί σ’ έχω ερωτευτεί κι ας μην σ’ έχω συναντήσει ακόμα! Μην ξεχνάς ότι είσαι η ελπίδα μου!» Αυτά μου είπε και προσπάθησα να του απαντήσω γρήγορα ενώ κυλούσαν στα μάτια μου δάκρυα.

«Κι εγώ!» του είπα και μετά τον έπιασε πάλι ένας βήχας και διακόπηκε η σύνδεση.

 Συγγραφέας: Ζωρζέτ Βασιλείου - Σπουδάστρια Tabula Rasa