"Οι μέρες που μόνο υπήρξαμε..." της Χαράς Καπτανή

Μια πόλη που απλά σταμάτησε ο χρόνος στις στιγμές της ξεγνοιασιάς, τις στιγμές ελευθερίας και σε όλες εκείνες τις στιγμές που δεν σκεφτόσουν με ποιον θα μιλήσεις, ποιον θα συναντήσεις, που θα πας…

Μέχρι την στιγμή που μπήκε στην ζωή όλων των ανθρώπων, σε κάθε χώρα, σε κάθε πόλη, κοινά συναισθήματα. Η αγωνία, το άγχος, ο φόβος, η αβεβαιότητα και ποιο θα είναι το τέλος.

Το τέλος... Κανείς δεν το γνωρίζει, για τους επιστήμονες είναι αριθμοί βάση στατιστικής. Πόσοι άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και πόσοι νοσήσαν και κάπως έτσι βγάζουν πιθανά αποτελέσματα που και πάλι είναι μόνο αριθμοί. Για τους ανθρώπους όμως που έζησαν τις στιγμές εκείνες και που κάθε μέρα ζούσαν με τον φόβο, την αγωνία και τον πόνο χάνοντας κάποιο άτομο από την οικογένεια τους, συγγενή η φίλο, θα είναι μέρες που θα αργήσουν να ξεχαστούν η και ίσως να είναι ο εφιάλτης που θα τους ξυπνάει κάθε βράδυ.

Δυστυχώς δεν έχει τελειώσει τίποτα. Απλά τώρα είναι κοντά μας η αγωνία, ο φόβος, και δεν είμαστε απλά θεατές στα γεγονότα που τα βλέπαμε στην τηλεόραση, αλλά τα ζούμε και εμείς και πλέον αποτελούν πραγματικότητα στην ζωή μας την οποία καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε.

Βλέποντας στην καθημερινότητα της δουλειάς, τον κάθε άνθρωπο όποια ηλικία και να έχει, είτε είναι νέος είτε ηλικιωμένος, τα λόγια τους και το βλέμμα τους έχουν το ίδιο άγχος, την ίδια αγωνία τον ίδιο φόβο περιμένοντας στην αίθουσα αναμονής το αναμενόμενο αποτέλεσμα για αυτούς ή για τους συγγενείς τους να είναι το τεστ του φονικού ιού αρνητικό. Όταν παίρνουν τον φάκελο με το αποτέλεσμα και το ανοίγουν σιγά σιγά μαζί με αυτούς τους ανθρώπους κοιτάζοντας στα μάτια μαθαίνουμε μαζί με αυτούς το αποτέλεσμα. Όταν το βλέμμα των ματιών τους μοιάζει σαν εκείνο των μικρών παιδιών ή ακόμα και όταν το βλέμμα γίνεται θλιμμένο και αρχίζουν τα μάτια τα κοκκινίζουν να είναι έτοιμα να κλάψουν με λυγμούς αλλά συγκρατούνται για να μην τους δει κανείς.

Οι έρημοι δρόμοι της πόλης, μιας πόλης που θυμίζει μια άρρωστη πόλη.

Άραγε θα γίνουν μια μέρα όλα φυσιολογικά που θα πηγαίνουμε όπου θέλουμε, θα ταξιδεύουμε, θα ονειρευόμαστε;

Ποιος ξέρει... Ίσως μια μέρα...

 Συγγραφέας: Χαρά Καπτανή - Σπουδάστρια Tabula Rasa