"Ο ιός του στέμματος" της Κατερίνας Χατζημιχαηλίδου

Βαδίζει σκυθρωπός και μόνος
Πόρτες με βαριά μάνταλα
Ιστοί αράχνης ανεμίζουνε
στις παρατημένες σκαλωσιές

Ταμπέλες σφραγισμένες με λουκέτο
Πλάκες που ραγίσανε
Στο βάδισμα του ξένου

Χωρίς δυο χείλη να φιλήσει


Μία γάτα τον καρφώνει με το βλέμμα
Πίσω από μια κόκκινη κουρτίνα

Ξένος φαίνεται
Καλύτερα να κάνουν ησυχία
Κι αυτός καλύτερα να φεύγει

Μ' ένα φαιό αμπέχωνο
Και ασημιά συρίτια
Η ζώνη του μες στη σκουριά
Άρβυλα από δέρμα μαδημένο
Ένα ξίφος να σέρνεται σκεπασμένο από
Παλιά αίματα αθώων

Μια γριά ακούμπισε το θυμιατό στο παραθύρι
Μια λεχώνα έκρυψε το βρέφος στα ζηπούνια

Εδώ κάποτε ήταν η ψαραγορά

Εκείνος συνέχιζε να βαδίζει

Μια νοσοκόμα τον συμπόνεσε κι έτρεξε να τον βαστάξει

Αυτός τη φίλησε
Της έσκισε το στήθος
Και την άφησε στις λάσπες

Παραπέρα στο σχολειό
Η δασκάλα σφάλισε την καγκελόπορτα με βαριές αμπάρες

Εκείνος προχώρησε στο ξωκλήσσι

Μια καλογριά
Έκρουε ακόμα τις καμπάνες

Δύναμις, δύναμις

Εκείνος αδύνατον να ανέβει στο καμπαναριό
Αποκοιμήθηκε

Το επόμενο πρωί
Αναζητούσε ένα άλογο
Μα δεν είχε μείνει κανένα

Έτσι βούτηξε στη μαύρη θάλασσα
Και κολύμπησε με δυσκολία
Μέχρι που χάθηκε

Ξένος φαινόταν
Καλύτερα να φεύγει

Συγγραφέας: Κατερίνα Χατζημιχαηλίδου - Σπουδάστρια Tabula Rasa