"Η Καραντίνα" της Ορτανσίας Πέτρογλου, Μέρος 'β

Σε μια πόλη που αριθμεί πέντε εκατομμύρια κατοίκους έχει ήδη χάσει πέντε χιλιάδες από τον φονικό ιό. Οι μέρες περνούσαν και οι κάτοικοι της Τρίαινας ήταν εξαντλημένοι από την ολική καραντίνα και από την ολική νηστεία. Τα μέτρα όμως, την εκατοστή μέρα έγιναν ακόμα πιο αυστηρά.

«Τι ακριβώς είπε αυτός από την ΕΔΚΠ;» ρώτησε ζαλισμένη η Τούλα από τις πολλές πληροφορίες.

«Θα σου εξηγήσω ό, τι έχω καταλάβει. Λοιπόν, είπαν να σταματήσουμε εντελώς τις μετακινήσεις μέσα στο σπίτι και να βρούμε από τώρα ένα σημείο όπου θα περιμένουμε να φύγει η «τερματική καραντίνα», όπως την έχουν ονομάσει. Έπειτα μας έδωσαν αυτούς τους ειδικούς αναπνευστήρες όπου κάθε μέρα για μισή ώρα θα φυσάμε μέσα αέρα και θα το αποθηκεύουμε στις φιάλες που μας έδωσαν. Τέλος, μας είπαν κάθε μέρα από πέντε λεπτά ανά δύο ώρες θα κρατάμε την αναπνοή μας».

«Όλα αυτά τα κατάλαβα» τον διέκοψε. «Δεν κατάλαβα το γιατί».

«Γιατί τελείωσαν οι αναπνευστήρες στα νοσοκομεία παγκοσμίως και εδώ χρησιμοποιούνται όλοι. Έτσι, όταν αρρωστήσουμε θα έχουμε το δικό μας οξυγόνο».

«Και η ακινησία;»

«Για να μην ξοδεύουμε ενέργεια».

«Ενέργεια όμως δεν θα ξοδέψω όταν στείλω μήνυμα για όλο αυτό που περιέγραψες προηγουμένως; Και πότε θα τελειώσει όλο αυτό;»

«Τι να σου πω, μωρό μου. Ας κάνουμε ό, τι μας λένε, είναι για το καλό μας».

Το ζεύγος Ιόπουλος ακολουθούσε πιστά τις οδηγίες των αρχών, ακόμα και εκείνες που έλεγαν ξεκάθαρα ότι για να παραλάβουν το μισθό των τετρακοσίων ευρώ έκαστος θα έπρεπε να καταθέσει στο λογαριασμό του κράτους το ποσό των δύο χιλιάδων ευρώ έκαστος, διαφορετικά θα έπαιρναν τον μειωμένο μισθό των δέκα ευρώ εκτός από το βοήθημα των πενήντα ευρώ.

Η καραντίνα συνεχιζόταν αυστηρά από την Κυβέρνηση, ώσπου έφτασε επιτέλους το τέλος της. Η Τρίαινα είχε καταφέρει να βρει το φάρμακο για την αντιμετώπιση του ύπουλου ιού. Φυσικά, πρώτα τον διοχέτευσε στις άλλες χώρες με σκοπό να προστατέψει τους κατοίκους της από τυχόν θανατηφόρες παρενέργειες και έπειτα από εβδομάδες δοκιμών δόθηκε και σε αυτούς.

«Δεν αντέχω να κουνήσω ούτε το δαχτυλάκι μου από την αφαγιά για να πατήσω το κουμπί στο τηλεκοντρόλ να ακούσω το διάγγελμα του Κυβερνήτη μας» είπε ξεψυχισμένα η Τούλα.

«Μόνο η αφαγιά;  Το γεγονός ότι καθόμαστε επί δύο εβδομάδες στο ίδιο κάθισμα ακίνητοι χωρίς να επιτρέπεται να κάνουμε τίποτα παρά μόνο αυτό το χαζό με τον αέρα μας, δεν είναι εξαντλητικό;»

«Έλα τα κατάφερα. Πάτησα το κουμπί του τηλεκοντρόλ με δύο δάχτυλα. Ο Κυβερνήτης μας. Σαν να πάχυνε. Άλλαξε και ρούχα. Μια χαρά τον βλέπω».

«Δυνάμωσε το να ακούσουμε τι λέει» αγωνιούσε ο Μάριος.

Αγαπητοί συναγωνιστές μου,

Βγήκαμε νικητές από τον πόλεμο που μας κήρυξε ο δικός μας ο ιός. Για ακόμη μία φορά αποδείξαμε ότι είμαστε ευρηματικοί και άμεσοι. Ήμασταν οι πρώτοι που σπεύσαμε να βρούμε το εμβόλιο του ιού και να το δώσουμε στους συνανθρώπους μας παγκοσμίως. Δυστυχώς έπρεπε να δοθεί και στους εχθρούς μας, αλλά φυσικά αφού αποδεκατίστηκαν τα τρία τέταρτα του πληθυσμού τους. Όλα πήγαν υπέροχα χάρη στη δική σας υπομονή και στρατιωτική πειθαρχία που δείξατε. Θέλω να είμαι ειλικρινής μαζί σας. Τα δύσκολα τώρα έρχονται καθώς η οικονομία μας σημείωσε αρνητικούς αριθμούς και οι άλλες χώρες μας κήρυξαν εμπάργκο εξαιτίας του ιού. Τα επόμενα χρόνια θα είναι τα πιο δύσκολα για την χώρα μας, αλλά όλοι μαζί θα τα καταφέρουμε.  

Σας ευχαριστώ που στηρίζετε εμένα και την πατρίδα σας! Όλοι μαζί μια γροθιά θα τα καταφέρουμε!!  

Συγγραφέας: Ορτανσία Πέτρογλου - Σπουδάστρια Tabula Rasa