"Να γνωριστούμε…" του Θουκή Θουκή

Έτσι για να σας ανοίξω την καρδιά μου εγώ περνάω υπέροχα αυτές τις μέρες στις απογευματινές μου βόλτες. Πρώτη φορά, καθώς περπατώ μέσα στην ησυχία της φοβισμένης πόλης, ακούω τα βήματα μου ή τις λαχανιασμένες ανάσες των δυο μου σκυλιών. Πρώτη φορά φτάνουν σε μένα οι φωνές των ανθρώπων από τα διαμερίσματα τους και για πρώτη φορά οι ορδές των κελαηδισμάτων από τα δέντρα, που μοιάζουν να αναμεταδίδουν τη πυκνότητα της ζωής σαν τεράστιοι φυλλωτοί ενισχυτές, με κάνουν να πιστέψω πως αυτός είναι ο αληθινός χρόνος κι όχι ο άλλος που έχουμε μάθει να ζούμε τόσο καιρό.

Στην Ινδία λέει, επειδή από το γενικό λοκντάουν καθάρισε η ατμόσφαιρα, βλέπουν μετά από σχεδόν μισό αιώνα ξανά τα Ιμαλάια και έχω την γαργαλιστική υποψία πως η έκπληξη τους δεν είναι πως τα βλέπουν, αλλά μάλλον πως έχουν τον χρόνο να τα δουν.

Είναι πολύ διαφορετικός αυτός ο «αληθινός» χρόνος. Διαρκεί. Επιμένει να παραμένει σαν το εσπερινό φως σε αυγουστιάτικη μέρα. Μας επιτρέπει να δούμε καθαρά γύρω μας, μας αφήνει να σκεφτούμε όμορφα ρε παιδί μου. Με ψυχραιμία, ήρεμα κι απλά. Τι θέλουμε, σε τι ελπίζουμε, τι αγαπάμε; Τι περιμένουμε από εμάς, τι περιμένουμε και από τους άλλους; Και μας δίνει την ευκαιρία να μετρήσουμε το μπόι μας απέναντι στη φύση. Να ξαναβρούμε τα όρια μας, ή καλύτερα να επιστρέψουμε πίσω σ’ αυτά. Δεν πρέπει κάποια στιγμή να γίνει και αυτό;

Μου χαμογελάνε άγνωστοι άνθρωποι στον δρόμο. Κάποιοι, από τρία μέτρα απόσταση πάντα, με χαιρετάνε κιόλας. Τις πρώτες μέρες δεν απαντούσα, ένιωθα άβολα, θύμωνα μ’ αυτή την ξαφνική «εισβολή» στον προσωπικό μου χώρο. Τώρα ψάχνω με το βλέμμα να συναντήσω άλλα ανθρώπινα βλέμματα. Να γνωριστούμε και να αναγνωριστούμε. Είναι άνοιξη και ο καιρός είναι πραγματικά ανοιξιάτικος και εγώ μόλις έχω τελειώσει ακόμα ένα μυθιστόρημα από αυτά που για δεκαετίες έμεναν αδιάβαστα στην βιβλιοθήκη μου.

Το ξέρω πως έξω από το παράθυρο μου η πραγματικότητα είναι τρομαχτική. Χρωστάω ευγνωμοσύνη.

Τρώω αυτό που έχω μαγειρέψει, που είναι άνοστο γιατί δεν ξέρω να μαγειρεύω αλλά μου αρέσει. Επιλέγω τη ταινία για την αποψινή «προβολή» και απαντώ σε όλα τα μηνύματα φίλων και συγγενών που με ρωτούν αν είμαι καλά.  Είμαι καλά εύχομαι να είναι και αυτοί το ίδιο καλά και αυτό, έτσι για την αλλαγή, δεν είναι μια κοινότοπη έκφραση. Έχω σταματήσει να βιάζομαι δεν έχω πίεση για το οτιδήποτε και έχω πολύ λιγότερο άγχος. Μέσα στην αυτοαπομόνωση γίνομαι εύκολη λεία για τη νοσταλγία, που μόνο στα χοντρά ζόρια την αναζητούμε. Βιώνω την φυλάκιση και την ελευθερία ταυτοχρόνως.

Και έχω μια σκασμένη περιέργεια να μάθω, όοολο αυτό, πόσο θα διαρκέσει.

 Συγγραφέας: Θουκής Θουκή - Σπουδαστής Tabula Rasa