"Μεγάλες ελλείψεις σε αγκαλιές και φιλιά" της Αναστασίας Κουρή

“Εδώ και αρκετές μέρες παρατηρείται αυξημένη απόσταση μεταξύ των ανθρώπων, καθώς όλο και περισσότεροι πολίτες απομακρύνονται από τους οικείους τους.

Σύμφωνα με πρόσφατες έρευνες, η φυσική απόσταση που τηρείται λόγω της πανδημίας έχει ως αποτέλεσμα την όλο και μεγαλύτερη ψυχική απόσταση μεταξύ των ανθρώπων. Μάλιστα δεν είναι λίγοι αυτοί, που δεν απαντούν καν στο τηλέφωνο και κλείνονται όλο και περισσότερο στον εαυτό τους.

Από την έρευνα προκύπτει πως τα επίπεδα του ενστίκτου της επιβίωσης με τα επίπεδα της ενσυναίσθησης είναι αντιστρόφως ανάλογα. Έτσι, οι άνθρωποι δείχνουν να αδιαφορούν όλο και περισσότερο για τα συναισθήματα των άλλων, καθώς τα επίπεδα της ενσυναίσθησης είναι σε ιστορικό χαμηλό".  

"Είναι πρωτοφανές" δήλωσε ο επικεφαλής της έρευνας "ποτέ στην ανθρωπότητα δεν έχουν καταγραφεί τόσο υψηλά επίπεδα εγωισμού. Θα πρέπει να ανακαλύψουμε σύντομα, νέους τρόπους κοινωνικότητας, διαφορετικά οι εξελίξεις θα είναι δραματικές…"

Κλικ

Έκλεισα την τηλεόραση. Και ξαφνικά… ησυχία.

Χτυπάει το κινητό. Βλέπω την οθόνη να ανάβει. Πόσες μέρες το έχω στο αθόρυβο;

Η μάνα μου είναι. Έχω τέτοιο πονοκέφαλο, που δεν έχω κουράγιο να της μιλήσω. Αρχίζω να ανησυχώ. Μπαίνω στο internet να τσεκάρω τα συμπτώματα. Δεν είναι μέσα ο πονοκέφαλος. Βάζω θερμόμετρο. 36,5. Είναι φυσιολογική αυτή η θερμοκρασία; Μπαίνω στο internet να τσεκάρω. Φυσιολογική. Ωραία.

Βγαίνω στο μπαλκόνι. Μια αγέλη πεινασμένα σκυλιά σκίζει τις σακούλες σκουπιδιών. Που βρέθηκαν τόσα σκυλιά;

 Χτυπάει το σταθερό. Το βγάζω γρήγορα από την μπρίζα. 

Ησυχία.

Πρέπει να κοιτάξω τον εαυτό μου, πρέπει να επιβιώσω. 

Χρειάζομαι ησυχία.

Χτυπάει το κινητό. Η μάνα μου. Πόσες μέρες έχω να της μιλήσω;

Το σηκώνω.

«Γεια σας. Θέλουμε να σας ενημερώσουμε ότι η μητέρα σας…»

Σταματάω να ακούω. Έχουν περάσει 367 ημέρες από τότε που την είδα για τελευταία φορά.

Έχω πια ξεχάσει τα αγγίγματα, τις αγκαλιές, τα φιλιά. Το δέρμα μου είναι σχεδόν διάφανο, παρότι πάντα παίρνω την βιταμίνη D. Δεν θυμάμαι το θαλασσινό αεράκι στο πρόσωπό μου κάποτε, σε ένα πλοίο, για ένα νησί. Τα χέρια μου κρέμονται άχρηστα δίπλα στα πλευρά μου. Δεν ξέρω τι να τα κάνω όταν δεν πληκτρολογώ, όταν δεν δουλεύω. Δεν θυμάμαι πια.

Ησυχία.

Συγγραφέας: Αναστασία Κουρή - Σπουδάστρια Tabula Rasa