"Εγκλεισμός" της Φωφώς Καλλέργη

Οι μέρες του εγκλεισμού αρχικά ήταν δύσκολες, κάθε αλλαγή και δύσκολη λένε. Ότι έξω από την ρουτίνα προκαλεί σύγχυση. Φτιάξε μια καινούργια ρουτίνα λένε οι ψυχολόγοι για να την βγάλεις καθαρή. 

Στο πρώτο στάδιο εγκλεισμού υπάρχει η άρνηση, δεν μπορείς να δεχτείς ότι κάποιοι σου επιβάλλουν να σταματήσεις ότι κάνεις μέχρι τώρα, με το έτσι θέλω σου ακυρώνουν ένα πρόγραμμα που έχτισες τόσους μήνες τώρα. Από το τρέξιμο στο απόλυτο μηδέν. Γίνε δημιουργικός σου λένε. Δεν παραγγέλνεις την δημιουργία, δεν έρχεται όποτε θες εσύ. Περνάς τις πρώτες μέρες του εγκλεισμού θυμωμένος. Θυμωμένος που δεν μπορείς να πας δουλειά που υπό άλλες συνθήκες θα πέταγες από την χαρά σου. Θυμωμένος που δεν μπορείς να δεις τους φίλους σου και πρέπει να τους μιλάς μόνο από το τηλέφωνο ή να κάνεις τηλεδιάσκεψη λες και είσαι σε meeting επιστημόνων με αποτέλεσμα να θες να σπάσεις όποια ηλεκτρονική συσκευή κατέχεις. Θυμωμένος που δεν μπορείς να δεις τον σύντροφο σου όποτε εσύ θέλεις. Θυμωμένος που πρέπει να είσαι όλο το 24ωρο με τους γονείς σου και να αντέξεις όλους αυτούς τους λόγους που σε έκαναν από την αρχή να λείπεις όλη μέρα. Θυμωμένος που δεν έχεις φύγει από το σπίτι ακόμα και την καταραμένη κοινωνία που σε έχει αναγκάσει να μην μπορείς. Θυμωμένος που έχασες το ταξίδι που είχες κανονίσει και τα λεφτά που είχες δώσει πήγαν περίπατο. Θυμωμένος γιατί δεν μπορείς αν φας ότι υπάρχει μέσα στο σπίτι από τα νεύρα σου γιατί κάνεις δίαιτα και πρέπει να κάθεσαι να κοιτάς το ψυγείο αλλά να μην το ανοίγεις. Θυμωμένος με όλη την προπαγάνδα που σου κάνουν οι δημοσιογράφοι και θυμάσαι τους λόγους που είχες σταματήσει να βλέπεις τηλεόραση εδώ και χρόνια. Θυμωμένος που ο κόσμος έξω σε κοιτάει με τρόμο αν τύχει και φτερνιστείς σαν να κουβαλάς ωρολογιακή βόμβα. Τόσοι και τόσοι λόγοι θυμού.

Στην δεύτερη φάση έρχεται η συνειδητοποίηση. Αποδέχεσαι ότι θα πρέπει να κάτσεις μέσα στο σπίτι μέχρι να σου πουν “φτου ξελευτερία”. Ανυπομονείς να ακούσεις ποια θα είναι η μέρα που θα βγεις από “τη φυλακή” και παρακολουθείς κάθε μέρα στις έξι το απόγευμα πόσες ακόμα δύο εβδομάδες θα σου δώσουν παράταση. Αρχίζεις και σκέφτεσαι πως θα μπορούσες να περάσεις τον χρόνο σου. Ανασύρεις από το μυαλό σου όλα αυτά που πάντα έλεγες να κάνεις και τα ανέβαλες. Αλλά πάλι δεν τα κάνεις γιατί ποτέ δεν είσαι σε mood. Η μέρα αρχίζει να φαίνεται τεράστια και οι ώρες που στριφογυρνάς στο κρεβάτι σου αμέτρητες.

Η τρίτη φάση αφορά την ενεργοποίηση. Αρχίζεις να κάνεις πράγματα, αρχίζεις να γράφεις, να ακούς μουσική, να μαθαίνεις μια ξένη γλώσσα, να αρχειοθετείς όλη τη χαρτούρα που έχεις μαζέψει ανά τα χρόνια,  να φτιάχνεις αυτή τη καημένη βιβλιοθήκη που τόσο χρόνια παραμελείς, κάνεις μια αποτυχημένη προσπάθεια να ζωγραφίσεις, αποφασίζεις ότι ήρθε επιτέλους η μέρα να μάθεις να μαγειρεύεις (η μητέρα σου σε κοιτάει αρχικά με απορία και σου παίρνει την θερμοκρασία για να βεβαιωθεί ότι είσαι καλά πριν πετάξει τη σκούφια της για να σου δείξει πως γίνεται η σπανακόπιτα), κατεβάζεις δέκα προγράμματα γυμναστικής στο κινητό σου και ξεκινάς να ιδρώνεις και μόνο στην ιδέα, το netflix παίρνει φωτιά σειρές και ταινίες η μία μετά την άλλη, παιχνίδια να θυμηθείς τα νιάτα σου και τέλος αρχίζεις να ΤΡΩΣ. Τρως χωρίς σταματημό και καμία τύψη. Αυτή η φάση ευτυχώς η δυστυχώς κρατάει λίγο και περνάμε στην επόμενη φάση της απόλυτης βαρεμάρας.

Έχεις συνηθίσει πια ότι είσαι αντικοινωνικός, ότι δεν θέλεις να βλέπεις άνθρωπο και αρχίζεις να μαραζώνεις και να φιλοσοφείς. Αναρωτιέσαι γιατί είναι τόσο δύσκολο να μείνεις σπίτι σου, μήπως δεν έχεις κάνει κάτι καλά; Μήπως η ζωή που έχεις φτιάξει τελικά δεν είναι τόσο ωραία όσο νόμιζες; Μήπως δεν μπορείς να αντέξεις τον εαυτό σου και γι’ αυτό γεμίζεις την μέρα σου για να μην προλαβαίνεις να σκεφτείς τίποτα; Συνήθως ισχύουν όλα τα παραπάνω και αυτό σε οδηγεί στο να είσαι όλη μέρα ξάπλα, η δημιουργικότητα να έχει πάει περίπατο και οριακά να βλέπεις καμιά ταινία έτσι για να περνάει η ώρα. Οι μέρες περνάνε χωρίς κανένα νόημα και συνειδητοποιείς ότι δεν θέλεις να τελειώσει αυτό. Θέλεις να μείνεις κλεισμένος για πάντα στο σπίτι σου, η ιδέα να γυρίσεις δουλειά σου δημιουργεί ταχυπαλμίες και το να πιείς ένα καφέ, να πας ένα σινεμά ή ότι συνήθιζες μέχρι τώρα σου φαίνεται σαν να είναι από μια προηγούμενη ζωή που είχες ζήσει. Κάθε μέρα που σηκώνεσαι σαν γαλλικό οχτώ από το κρεβάτι σου γιατί από την ξάπλα έχουν στραβώσει όλα τα κόκαλα που διαθέτεις λες ότι θα κάνεις πράγματα σήμερα. Θα βγεις να περπατήσεις να σε δει ο ήλιος που έχεις καταντήσει σαν Σκανδιναβή χωρίς τα ξανθά μαλλιά, τα μπλε μάτια και τα δυο μέτρα πόδια. Θα κάνεις τις τόσες εργασίες που έχεις αφήσει στην γωνία και περιμένουν από όλα τα σεμινάρια που παρακολουθείς. Θα αρχίσεις δίαιτα γιατί θέλεις να είσαι αισιόδοξος ότι θα πας φέτος στην παραλία και σε κάποιο νησάκι διακοπούλες. Θα συναντήσεις φίλους που σου επιτρέπουν. Θα μιλάς με κόσμο. Και γενικά θα φερθείς σαν φυσιολογικός άνθρωπος.

Είμαι σίγουρη ότι μόλις τελειώσει όλο αυτό που περνάμε θα παρακαλάμε να είχαμε λίγο ακόμα γιατί δεν κάναμε πράγματα για τον εαυτό μας, γιατί πρώτη φορά έχουμε οι περισσότεροι περίσσιο χρόνο για εμάς τους ίδιους και για τους δικούς μας αλλά δεν τον εκμεταλλευτήκαμε. Γιατί αυτή την ησυχία που υπάρχει στον δρόμο δεν την εκτιμήσαμε, γιατί δεν καθίσαμε να ακούσουμε τα πουλάκια που κελαηδούν με χαρά στο κέντρο της Αθήνας. Γιατί σταμάτησαν αυτοί οι τρελοί ρυθμοί και η ζωή και η φύση ηρέμησαν, έγιναν όπως θα έπρεπε να είναι.

Μήπως λοιπόν να καθιερώσουμε ένα μήνα τον χρόνο μια καραντίνα; 

Συγγραφέας: Φωφώ Καλλέργη - Σπουδάστρια Tabula Rasa