Μήπως ήρθε η ώρα να γράψεις τη δική σου ιστορία;

Παρασκευή 4 Φεβρουαρίου 2022

“Εσωστρεφείς άνθρωποι και lockdown” της Αφροδίτης Πασσιά

Η πρώτη σκέψη κάποιου που με βλέπει για πρώτη φορά, είναι ίσως ότι είμαι αντιπαθητική. Είναι κάτι που άργησα να το εξηγήσω αλλά με τον καιρό κατάλαβα ότι δεν οφείλεται στην εξωτερική μου εμφάνιση, αλλά στον διαφορετικό τρόπο που συμπεριφερόμουν.

Απόμακρη από το σχολείο ακόμα, καθόμουν πάντα κάπου να μην φαίνομαι και παρακαλούσα να μην ακουστεί τo όνομά μου, στην τάξη για μάθημα. Πιστεύω ότι ίσως είχα αναπτύξει  κάποιες μαγικές τηλεπαθητικές ιδιότητες, αφού τις περισσότερες φορές την γλίτωνα. Όχι γιατί δεν είχα διαβάσει, πάντα διαβασμένη ήμουν, αλλά δεν άντεχα τα βλέμματα των συμμαθητών μου επάνω μου.

Κατέβαλα τόσο μεγάλη προσπάθεια στο να τους αντιμετωπίσω όλους, όπου μετά ένιωθα σαν άρρωστη.

Οι βαθμοί μου μέτριοι γιατί δεν συμμετείχα. Αναμενόμενο. Δεν με πείραζε αρκεί που την γλίτωνα. Ντροπαλό κι ευαίσθητο παιδί έγραφαν στον έλεγχο στο δημοτικό, ε μάλλον αυτό έφταιγε σκεφτόμουν η ευαισθησία μου και η διαφορετικότητα μου.

Δεν ζήλευα τα εξωστρεφή όμορφα κορίτσια που γελούσαν με τους καθηγητές και τους συμμαθητές  μου στους διαδρόμους του σχολείου στα διαλλείματα ,τις θαύμαζα γιατί ήταν κάτι που εγώ, δεν θα κατάφερνα ποτέ.

Μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι ολόκληρη η κοινωνία ήταν χτισμένη για κορίτσια και αγόρια σαν κι αυτά, που στέκονται μπροστά, που συμμετέχουν και κρύβουν καλά τις ευαισθησίες τους .Δεν με πείραζε, ευτυχώς είχα αποδεχτεί τον εαυτό μου, το θέμα μου ήταν να βρω την θέση μου στην κοινωνία. Ακόμα δεν ξέρω αν το έχω καταφέρει αυτό, αλλά είμαι πολύ κοντά.

Πριν μερικά χρόνια έπεσα εντελώς τυχαία σ' ένα άρθρο για τους εσωστρεφείς ανθρώπους, όσο το διάβαζα είχε εξαφανιστεί ο κόσμος γύρω μου, είχα βρει το άγιο δισκοπότηρο της ζωής μου. Ήμουν εσωστρεφής λοιπόν, και υπήρχαν κι άλλοι άνθρωποι σαν εμένα, που τους άρεσε να κάθονται σπίτι, που αποφεύγαν τα συνωστισμένα μέρη, που περνούσαν πολύ άσχημα αν έπρεπε να είναι το επίκεντρο  που κατέβαλαν τεράστια προσπάθεια μερικές φορές ακόμα και ν' απαντήσουν σε κάποια τηλεφωνήματα.

Ένιωσα ευτυχισμένη και ήρεμη που δεν έπρεπε να κρύβομαι πίσω από δικαιολογίες για ν' αποφεύγω καταστάσεις και το βασικότερο υπήρχαν κι άλλοι σαν εμένα… Δεν χρειαζόταν να τους συναντήσω βέβαια, αρκεί που υπήρχαν.

Είχα φτιάξει την διαφορετική μου ζωή, χωρίς τύψεις που απέφευγα άσκοπες συναντήσεις, εξόδους, εκδρομές και έμενα να χουχουλιάζω σπίτι μου με τα σκυλιά μου μακριά απ’ όλους. Το λες και ευτυχισμένη ζωή.

Και μετά ήρθε ο κορονοϊός και ύστερα το λόκνταουν.

Άνθρωποι απελπισμένοι, καταπιεσμένοι γύρω μου, στην τηλεόραση, στους δρόμους, στα ραδιόφωνα. Πως θ' άντεχαν όλη αυτή την καταδυνάστευση και τον περιορισμό; Κλειστά μπαρ, εστιατόρια, κομμωτήρια, νυχάδικα, μαγαζιά με ρούχα παπούτσια κτλ. Η φρίκη και ο πανικός ήταν ζωγραφισμένη στα πρόσωπα τους, όχι για την αρρώστια που σκότωνε καθημερινά χιλιάδες ανθρώπους, αλλά για την ρίζα που είχε βγει, το ημιμόνιμο νύχι που ήθελε φτιάξιμο και το γυμναστήριο που ήταν κλειστό.

Και ξαφνικά όλοι άρχισαν να ζουν σαν τους εσωστρεφής ανθρώπους… Απομονωμένοι, αποφεύγοντας τους υπόλοιπους, ψωνίζοντας από το διαδίκτυο, ανακαλύπτοντας τους εαυτούς τους κλεισμένοι μέσα στα σπίτια τους. Άδικο δεν λέω, τους κατανοώ γιατί αν συνέβαινε σε μένα κάτι αντίστοιχο θα είχα φρικάρει. Αλλά άδικο και για μένα που ψώνιζα μια ζωή από το ίντερνετ και τώρα δεν μπορώ να παραγγείλω λόγω του φόρτου δεμάτων στις κούριερ, που έβγαινα με τα σκυλιά βόλτα στο βουνό και τώρα είναι γεμάτο κόσμο και άπειρα σκουπίδια. Που ακόμα και στην θάλασσα μέσα στον χειμώνα κάποιοι κολυμπούσαν ή αθλούνταν, που υπό άλλες συνθήκες δεν θα υπήρχε ψυχή.

Όλοι οι εσωστρεφής προορισμοί μου γίναν βορά στα νύχια των εξωστρεφών ανθρώπων. Το λες και εισβολή.

Επειδή όμως εμείς οι εσωστρεφής άνθρωποι είμαστε εκπαιδευμένοι να επιβιώνουμε παντού γιατί είναι η φύση μας τέτοια, στραφήκαμε στα καλά του λόκνταουν. Θεατρικές παραστάσεις  και  συναυλίες on line, μουσεία άνοιγαν τις πόρτες τους διαδικτυακά για να δεις τέχνη απ’ όλο τον κόσμο.

Μαθήματα εξ αποστάσεως που μπορούσες να τα δεις μαγνητοσκοπημένα χωρίς να συμμετέχεις, ώ ναι, το λες κι ευτυχία.

Η ησυχία τα βράδια, χωρίς μηχανάκια και αυτοκίνητα. Αυτή η γαλήνη που νιώθεις όταν βγαίνει να πετάξεις τα σκουπίδια  και ακούς μόνο γάτες να νιαουρίζουν, κάποιο σκυλί να γαυγίζει από μακριά, το θρόισμα των φύλλων. Βλέπεις το φεγγάρι πίσω από κάνα σύννεφο, ίσως και να τρομάζεις λίγο από την ησυχία αλλά το παραδέχεσαι, είναι ευλογία ακόμα κι αυτό.

Εμένα η μάσκα με βόλεψε, δεν χρειάζεται να βαφτώ, βάζω και τα γυαλιά μου ακόμα κι αν έχει συννεφιά και είμαι απαρατήρητη. Οι αποστάσεις που πρέπει να κρατάμε για μένα ήταν κάτι που έπρεπε να υπήρχε από πάντα. Δεν βλέπω τον λόγο να είμαστε κοντά ο ένας στον άλλον και ν αγκαλιαζόμαστε.

Να κατάλαβες, γι’ αυτό με χαρακτηρίζουν αντιπαθητική.

Η αλήθεια είναι ότι ο κόσμος μας έτσι όπως τον ξέραμε αλλάζει, και θέλω να είμαι αισιόδοξη ότι μετά απ’ αυτές τις μαύρες μέρες που στοίχισαν την ζωή σε τόσους συνανθρώπους μας, όλοι μας θα βρούμε - ή πρέπει να βρούμε- ένα τρόπο να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα.

Γιατί μετά απ’ όλα αυτά αυτός που επιβιώνει, δεν είναι ο έξυπνος αλλά αυτός που προσαρμόζεται.

 

Συγγραφέας: Αφροδίτη Πασσιά – Σπουδάστρια Tabula Rasa

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου