«Των πουλιών γλυκιά λαλιά» της Κορνηλίας Πετράκη

Μια φορά πολύ παλιά

ήταν τα πουλιά που είχαν γλώσσα και λαλιά.

Ο κόσμος ζούσε ειρηνικά και με αγάπη στην καρδιά.

Όμως γράμματα δεν είχαν για να ξέρουν τι κάνουν τόσο μακριά

όσοι αγαπημένοι τους ήτανε στη ξενιτιά.

Τότε τα μικρά πουλιά που πετούσανε ψηλά

έτρεχαν και με λαλιά

μεταφέραν όλα τα μαντάτα με λόγια κανονικά.

Και από του ουρανού τα κορφοβούνια

κατεβαίνανε στη γη, κάτω χαμηλά.

Ρωτούσε ο νιος το γεράκι μήπως είδε την αγάπη του ξανά

και αυτό του απαντούσε στην Πόλη πως την είδε χθες αργά.

Αηδόνι έστειλνε ο νιος στην αυλή της

να της μιλεί κάθε πρωί, να σκάνουν οι εχθροί της.

Και εκείνο την τηρούσει

Και γλυκά την κελαηδούσι.

Και τα λόγια της αγάπης έλεγε στην κοπελιά

κάθε σούρουπο γλυκά γλυκά.

Πέρτικα πετούσε και έλεγε με ανθρώπινη λαλίτσα

του νιου τον έρωτα σε κάθε κρυφή γωνίτσα.

Μα άλλαξε τόσο ο κόσμος και ο καιρός,

και ήρθανε πόλεμοι πολλοί,

ήρθε κακία και μίσος και γέμισε παντού οργή.

Τότε 'χάσαν τα πουλιά τη γλυκιά τους τη λαλιά

αφού δεν είχαν να πούνε τίποτα όμορφο τώρα πια.

Πήρανε απόφαση τρανή και το χελιδόνι παρακαλεί

να μη λέει τίποτα πια και μόνο να κελαηδεί

για να έχει τώρα ο κόσμος κάτι όμορφο να ακούει

και γλυκά τα βάσανά του να ξεχνεί.

Κι από τότε τα πουλιά κελαηδούνε μοναχά.

Και του γυαλιού το χελιδόνι

στη στεριά δε χαμηλώνει.

Μες του παραμυθιού τον ήλιο

κάνουν τα πουλιά βασίλειο.

 

Συγγραφέας: Κορνηλία Πετράκη – Σπουδάστρια Tabula Rasa