«Κυνήγι θησαυρού» της Στέλλας Κουκουριτάκη

 Έκλεισε την πόρτα και απομόνωσε τις φωνές από το προαύλιο. Έμεναν δέκα λεπτά μέχρι να τελειώσει το διάλειμμα και σε αυτό τον χρόνο έπρεπε να διαβάσει τις σημειώσεις της για το μάθημα των Αρχαίων της Β Γυμνασίου. Η Έλσα μετάνιωσε που δεν ασχολήθηκε με αυτό το προηγούμενο βράδυ, όμως η προετοιμασία για το ετήσιο παιχνίδι θησαυρού που διοργάνωνε το σχολείο απορροφούσε τον τελευταίο μήνα όλο τον ελεύθερο χρόνο της. Σαν να μην έφτανε αυτό, έπρεπε να μελετήσει και τις επιδόσεις των μαθητών για να ενημερώσει τους γονείς στη συνάντηση που μόλις είχε τελειώσει.

Κινήθηκε προς την έδρα και αμέσως πρόσεξε αυτό που ήταν γραμμένο στον πίνακα με κόκκινη κιμωλία. “Πριχού να φύγω άκουσε τον όρκο τον δικό μου - Ζωή μου σε αγαπώ. 37°58'15.7"N 23°44'00.9"E”, διάβασε ψιθυριστά.

Άλλο πάλι και τούτο, σκέφτηκε, κάτι μου θυμίζει αυτή η φράση, αλλά τί, απόρησε και πριν τη σβήσει, την έβγαλε μια φωτογραφία με το κινητό της για να ρίξει μια ματιά αργότερα.

   Το βράδυ τη βρήκε στον καναπέ της, να αναζητά στο διαδίκτυο έμπνευση και υλικό για το παιχνίδι θησαυρού · με σκοπό οι μαθητές να μάθουν ευχάριστα πληροφορίες για τους αρχαίους Έλληνες, για ποιητές και συγγραφείς, μια μέρα το χρόνο το σχολείο διοργάνωνε ένα κυνήγι θησαυρού. Με αφετηρία το ιστορικό κέντρο της πρωτεύουσας, βρίσκοντας μηνύματα και ακολουθώντας τα ίχνη, οι μαθητές μαζί με τους κηδεμόνες τους γυρνούσαν την Αθήνα και μάθαιναν την ιστορία πίσω από κάθε άγαλμα και κτίριο μέχρι να φτάσουν στο τέρμα όπου τους περίμενε μια ανταμοιβή. Σαν φιλόλογος είχε χρέος να βοηθήσει τους μαθητές της και για αυτό από την έναρξη της σχολικής χρονιάς τους παρείχε σχετικό υλικό και τους παρότρυνε να διαβάζουν για σημαντικές προσωπικότητες της χώρας - ή ακόμα και για φιλέλληνες.

“Το βρήκα”, αναφώνησε δυνατά η Έλσα. Έτρεξε στη βιβλιοθήκη της και αμέσως άνοιξε την ποιητική συλλογή που την ενδιέφερε. “Κόρη γλυκιά των Αθηνών, σε τούτη δω του αποχωρισμού την ώρα, δώσε, ώ! δώσε πίσω την καρδιά μου, π’ αποχωρίστηκε από το στήθος το δικό μου ή πάρε ό,τι απόμεινε και κράτησέ το. Πριχού να φύγω άκουσε τον όρκο τον δικό μου -Ζωή μου, σ’ αγαπώ”, διάβασε μεγαλόφωνα την πρώτη στροφή από το ποίημα του Λόρδου Βύρωνα “Κόρη των Αθηνών”, που αποτελούσε μια  ερωτική εξομολόγηση προς τον ανεκπλήρωτο έρωτα του, Τερέζα. 

Η Έλσα χαμογέλασε και το μυαλό της άρχισε να παίρνει στροφές. Κοίταξε τη φωτογραφία που είχε βγάλει και πρόσεξε τα νούμερα που ακολουθούσαν τη φράση ·37°58'15.7"N 23°44'00.9"E. Δεν ήξερε τί μπορεί να σημαίνουν και έκανε ότι έκανε πάντα όταν δεν ήταν σίγουρη, πληκτρολόγησε την αριθμητική ακολουθία στον υπολογιστή και πάτησε την αναζήτηση αποτελεσμάτων. Μπροστά της εμφανίστηκε ένας χάρτης και συνειδητοποίησε οι αριθμοί αντιστοιχούσαν σε συντεταγμένες.

“Μα εκεί είναι...”, η φράση της κόπηκε στη μέση από την έκπληξη καθώς στην οθόνη εμφανίστηκε το άγαλμα του Λόρδου Βύρωνα στο Ζάππειο.  Ήταν πλέον σίγουρη κάποιος είχε οργανώσει για εκείνη ένα δικό της κυνήγι θησαυρού.

Την επόμενη μέρα, μόλις σχόλασε, γεμάτη από μια πρωτόγνωρη χαρά, έφτασε στο άγαλμα. Δεν περίμενε να δει αυτόν που έγραψε το μήνυμα, άλλωστε εκτός από τις συντεταγμένες δεν υπήρχε κάποιο άλλο στοιχείο που να προμήνυε ώρα συνάντησης. Περιεργάστηκε με θαυμασμό τις μαρμάρινες φιγούρες και κοίταξε λεπτομερώς για κάποιο μήνυμα. Το βλέμμα της φωτίστηκε όταν είδε στο πεζοδρόμιο, κοντά στη βάση του αγάλματος, μια φράση με κόκκινο μαρκαδόρο. “Ο Έρως δαίμων μέγας. 202d8”. Πώς θα μπορούσε να μη γνωρίζει η Έλσα από που προέρχονται αυτές οι λέξεις, αφού λίγες μέρες νωρίτερα είχε δώσει στους μαθητές της να διαβάσουν το χωρίο 202d8 από το Συμπόσιο του Πλάτωνα, ένας διάλογος μεταξύ του Σωκράτη και της ιέρειας Διοτίμα για τη φύση του έρωτα: “Μα τι τέλος πάντων θα μπορούσε να είναι ο Έρωτας; Μήπως θνητός;” [...] “Όπως και στα παραδείγματα που αναφέραμε προηγουμένως, κάτι μεταξύ θνητού και αθανάτου”

“Δηλαδή, Διοτίμα, τι;”.

“Δαίμων μέγας, Σωκράτη”.

H Έλσα ένιωθε εκστασιασμένη. Άρχισε να συνθέτει τα κομμάτια του παζλ για να βρει την επόμενη τοποθεσία που έπρεπε να πάει.

“Το μήνυμα στον πίνακα με οδήγησε στο άγαλμα αυτού που είχε γράψει τη φράση”, σκέφτηκε μεγαλόφωνα. “Τώρα έχω νέο μήνυμα αλλά πουθενά κάποιο σημάδι για το πού πρέπει να πάω. Έχουμε τον Πλάτωνα και τον Σωκράτη, τι μπορεί να υπάρχει στην Αθήνα που να σχετίζεται;” αναρωτήθηκε και στο επόμενο λεπτό είχε βρει την απάντηση.

    Έφτασε μπροστά στο επιβλητικό κτίριο της Ακαδημίας Αθηνών και κοίταξε με δέος τα δύο μεγάλα αγάλματα που βρίσκονταν στον προαύλιο χώρο · του Πλάτωνα και του Σωκράτη. Χωρίς να χάσει χρόνο έψαξε τη βάση του αγάλματος του Πλάτωνα μέχρι που είδε ένα χαρτί γερά κολλημένο στο δάπεδο λίγα χιλιοστά δίπλα του. Με κόκκινο στυλό διάβασε: Ταξ. Αρ.: Μ 132.

Αμέσως αναγνώρισε το δεκαδικό σύστημα ταξινόμησης Dewey, ένας τρόπος οργάνωσης που χρησιμοποιούν πολλές βιβλιοθήκες. Έμενε τώρα να μπει μέσα στη βιβλιοθήκη της Ακαδημίας και να αναζητήσει το συγκεκριμένο έντυπο.

Λίγα λεπτά αργότερα καθόταν στο αναγνωστήριο και κρατούσε ένα τεύχος του περιοδικού Νέα Εστία που ήταν αφιερωμένο στον Γιάννη Ρίτσο. Ξεφύλλισε μία μία τις σελίδες και ανυπομονούσε να βρει το επόμενο μήνυμα. Μέχρι που σε μια σελίδα, με κόκκινο μολύβι ήταν κυκλωμένη μια φράση από το ποίημα “Σάρκινος Λόγος” · Τι όμορφη που είσαι, η ομορφιά σου με τρομάζει. Σε πεινάω. Σε διψάω.

Δίπλα από το ποίημα ήταν γραμμένη μια ημερομηνία, ώρα και μια διεύθυνση.

Το Σάββατο η Έλσα έφτασε στην ώρα της έξω από το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, όπου φιλοξενούταν μια έκθεση αφιερωμένη στα 100 χρόνια από τη γέννηση του Γιάννη Ρίτσου.

“Δεσποινίς Σπανού”, άκουσε μια αντρική φωνή πίσω της.

“Κύριε Αυγέρη, εσείς εδώ;”, ρώτησε ξαφνιασμένη τον πατέρα ενός από τους μαθητές της και τότε συνειδητοποίησε την αλήθεια. “Εσείς...;”.

“Ναι”, αποκρίθηκε σοβαρά ο χήρος άντρας. “Εμπνεύστηκα από το κυνήγι θησαυρού του σχολείου και με βοήθησε πολύ το υλικό που δίνετε στα παιδιά για να διαβάσουν. Τις προάλλες που είχα έρθει για τη συνάντηση γονέων σκέφτηκα να σας τραβήξω κάπως εντυπωσιακά την προσοχή με το μήνυμα στον πίνακα και ακολούθησαν όλα τα υπόλοιπα. Ο γιος μου μου είπε κιόλας ότι ο αγαπημένος σας ποιητής είναι ο Ρίτσος. Ελπίζω να μη σε φέρνω σε δύσκολη θέση με την εκδήλωση του θαυμασμού μου για σένα, Έλσα”.

“Όχι”, απάντησε γοητευμένη η Έλσα και δίνοντας το χέρι της, μπήκαν μαζί στο εσωτερικό του μουσείου.

 

 

Συγγραφέας: Στέλλα Κουκουριτάκη – Σπουδάστρια Tabula Rasa