«Αποκοπή» της Λαμ Θι Κιμ Φουνγκ

Ο Άνταμ αισθάνεται ότι πνίγεται σε αυτήν την θεοσεβούμενη οικογένεια. Ο πατέρας του,
πάστορας της ενορίας τους, αγορεύει στην λειτουργία της Κυριακής για την αγάπη, την καλοσύνη, τον σεβασμό και την ταπεινότητα που πρέπει να έχει ένας άνθρωπος για να καταφέρει να φθάσει στον θείο προορισμό του.

Πόσο μακριά βρίσκεται από αυτά που διδάσκει! Σκέφτεται ο Άνταμ.

Και το κακό είναι ότι δεν το αντιλαμβάνεται ούτε ο ίδιος. Πιστεύει ότι εκτελεί το έργο του Θεού αλλά μόλις βρεθεί μακριά από το ποίμνιο του φέρεται σαν δυνάστης. Κανένας σεβασμός στην ατομικότητα, κανένα περιθώριο για ελεύθερες επιλογές, πιστεύει ότι είναι ο απεσταλμένος του Θεού και ξέρει καλύτερα από εμάς για εμάς!

Φευ, απηύδησα πια να αποφασίζει αυτός για εμένα! Είμαι αρκετά μεγάλος για να καταλάβω ότι μας εκβιάζει και μας κακοποιεί ψυχολογικά, και ας μην μας τιμωρεί πια σωματικά τώρα που δεν τον παίρνει γιατί μεγαλώσαμε.

Και η μητέρα μου δεν είναι καλύτερη, σαν υπάκουο αρνάκι, εκτελεί όσα την προστάζει και τρέμει την οργή του, την οργή του Θεού, όπως αυτή λέει. Αυτή τον ενδυναμώνει τόσα χρόνια, του δίνει την δύναμη και την εξουσία πάνω μας. Αυτή μας έμαθε να σκύβουμε το κεφάλι και να σιωπούμε και να υπομένουμε την κακοποίηση λες και οι κακουχίες και οι τιμωρίες θα άνοιγαν τις πύλες της αγιοσύνης.

Όχι, δεν τους χρωστάω τίποτα πια. Με φέρανε στην ζωή και με μεγάλωσαν αλλά αυτή δεν είναι και η υποχρέωση και το καθήκον κάθε γονέα; Άπαξ και φέρεις στον κόσμο ένα παιδί να το μεγαλώνεις όσο καλύτερα μπορείς; Να του προσφέρεις υλική και ψυχολογική υποστήριξη, να το οδηγήσεις στον δρόμο της ενηλικίωσης και της ικανότητας να είναι ένα ανεξάρτητο και ισορροπημένο άτομο;

Αντί αυτού ο ένας προσπαθεί να ενισχύει και να τονίζει την αδυναμία μου με το να με ταπεινώνει και να μου στερεί την δυνατότητα της επιλογής και η άλλη με κρατάει μέσω της εξάρτησης και της θυματοποίησής της, δέσμιο και υπάκουο.

Φτάνει όμως δεν πρέπει να μένω πια άλλο εδώ, φοβούμενος τον πατέρα μου και οικτίροντας την μάνα μου. Έχω εξοφλήσει πια το χρέος μου δίνοντας τους τον εαυτό μου τα τελευταία είκοσι χρόνια τώρα. Ήρθε η ώρα να ζήσω για μένα πια. Να φροντίσω τον εαυτό μου. Να βάλω τις δικές μου ανάγκες πάνω από τις δικές τους για εξουσία, προσταγή, έλεγχο, εξάρτηση και χειριστικότητα. Χτίζουν μια φυλακή που υψώνεται όλο και πιο ψηλά γύρω μου μέρα με την μέρα και εγώ εγκλωβίζομαι όλο και πιο πολύ όσο περνά ο καιρός.

Η βιοπάλη  δεν θα είναι εύκολο, αλλά έχω χέρια και πόδια, μπορώ να δουλέψω και ακόμα και αν είναι δύσκολα, θα είμαι ελεύθερος, να κάνω τα σωστά και τα λάθη, τα δικά μου! Να ψάξω να βρω την ταυτότητα μου και τον εαυτό μου και να ζήσω επιτέλους για μένα!

 

Συγγραφέας: Λαμ Θι Κιμ Φουνγκ – Σπουδάστρια Tabula Rasa