«Άτακτα πόδια» της Μαριέττας Μαρκοπούλου

Που λέτε, καλοί μου φίλοι, πάνε χρόνια που διαγνώστηκα, ότι πάσχω απ’ αυτή τη σουρλουλού, την πάρκινσον και από τότε αλίμονο! Γίναμε συγκάτοικοι. Προσπερνώντας, όχι πάντα ανώδυνα, το γεγονός ότι με έχει βάλει κατά καιρούς σε μεγάλους μπελάδες και ότι δεν προβλέπεται, σύντομα τουλάχιστον, να χωρίσουν οι δρόμοι μας, η παρδαλή η πάρκινσον έχει και την πλάκα της. 

 

Ας πούμε, τον τελευταίο καιρό, εκεί που κάθομαι στον καναπέ μου και πίνω ήσυχα το λικεράκι μου βλέποντας ταινία, η παρδαλή, ενεργοποιεί την “τρεμούλα”. Βρε καλώς την κι ας άργησε, σκέφτομαι, πάλι θα αρχίσω τα ταχυδακτυλουργικά μου, αλλά που θα μου πάει! θα τη γαληνέψω. Μάχες επί μαχών, άλλωστε, συνηθισμένη από χρόνια, κάτι καταφέρνω στο τέλος.

Η “τρεμούλα”, γίνεται πιο ενδιαφέρουσα, όταν επισκέπτεται τα πόδια μου. Εκεί να δεις: Όταν είμαι όρθια ή περπατώ, η ισορροπία που βαριά χτυπημένη, με εγκαταλείπει κι εγώ παραπατώ, συμπαρασύροντας ότι υπάρχει στο διάβα μου και ενώ βρίσκομαι μετέωρη στον αέρα, βγάζω μια κραυγή ινδιάνου πολέμαρχου ωωωωχ! και προσγειώνομαι στο έδαφος ή στην καλύτερη περίπτωση, για μένα τουλάχιστον, στην αγκαλιά κάποιου περαστικού λαβωμένη από τα ίδια μου τα βέλη. Αλλά και στην περίπτωση που είμαι καθιστή, μιλώντας πάντα για τα άτακτα πόδια μου, τίποτα δεν τα εμποδίζει ώστε, στα καλά καθούμενα και χωρίς να έχουν πάρει ανάλογη εντολή από το αφεντικό τους, ν’ αρχίσουν δραστηριότητα. Χοροπηδάνε λοιπόν που λέτε, διαταράσσοντας τόσο τη σιωπή του χώρου όσο και την προσοχή των παρευρισκομένων που αρχίζουν τις ερωτήσεις.

Να ας πούμε, ο στοργικός μου σύζυγος, με ύφος ανακριτή προσπαθεί να εξιχνιάσει “το έγκλημα”.

- Πήρες τα φάρμακα στη σωστή δοσολογία ή έκανες πάλι τις αλχημείες σου;

- Όλα γίναν κατά γράμμα πασσά μου, του απαντώ, απλώς έχουμε ένα ακόμη περιστατικό “επίθεσης των αυτονομιστών” και με την ευκαιρία, για να το διασκεδάσουμε και λίγο, καλέ μου, λέω να σηκωθούμε τώρα, ν’ακολουθήσουμε τα άτακτα πόδια μου ρυθμικά, χορεύτρια εγώ - καβαλιέρος μου εσύ, να χορέψουμε ένα Rock n' roll που μου’ χει λείψει τόσο.

- Είσαι σαν ταινία του Τσιφόρου, μου είπε κάποτε ο γιατρός μου, όταν σε μια επίσκεψη μου σκόνταψα και στην προσπάθεια μου να κρατηθώ όρθια, γέρνοντας σαν τη σκούνα μες το κύμα, πότε δεξιά και πότε αριστερά, δώρισα στο έδαφος, τσάντα, πορτοφόλι και ό,τι άλλο μαραφέτι κρατούσα.

Ταξιδεύοντας όμως μέσα σ’ αυτή τη σκούνα, με καπετάνιο τη θέληση να φτάσω οπωσδήποτε
και το συντομότερο στον προορισμό μου και με την έγνοια και προτεραιότητα να μη χρειαστώ για το ταξίδι αυτό πρόσθετο πλήρωμα από τους ανθρώπους μου, έμαθα να αγωνίζομαι στοχαστικά, σιωπηλά και ψύχραιμα.

Αποκαλύφθηκαν έτσι οι πρωτοφανείς δυνάμεις που διαθέτουμε όλοι μέσα μας. Παράλληλα, για να μεγιστοποιήσω τις επιδόσεις του αγώνα μου, ασκήθηκα σιωπηλά σε καθημερινή αυτοσυγκέντρωση και παρατήρησα με τον καιρό και με την επέκταση των πνευματικών μου δυνάμεων και οριζόντων, να ευδοκιμούν μέσα μου εργαλεία, που μπορούν πια πιο εύκολα να δαμάζουν τα “άτακτα πόδια”.

Η  χαλιναγώγηση  και εκγύμναση της σκέψης μου ελέγχουν την φλυαρία της πάρκινσον , βελτιώνει την υγεία μου και καθησυχάζει την σκέψη μου. Εξάλλου, οι εξελίξεις από τις έρευνες για το θέμα που αντιμετωπίζω, είναι και αισιόδοξες και ελπιδοφόρες.

Σας αφήνω, φίλοι μου, εδώ, με ένα ποίημα του Παναγιωτόπουλου που το σκέφτομαι συχνά:

“περίμενα καιρό πολύ καιρό

δεν είπα σε κανέναν λέξη

δεν ήθελα κανένας να προσέξει

πως δίψαγα πολύ και ήθελα νερό,

κι ηρθε από πάνω η εντολή να βρέξει.”

Ελπίδα λοιπόν, αισιοδοξία και που θα πάει, “μέσα στην ξηρασία, θα βρέξει και για μας”

 

 Συγγραφέας: Μαριέττα Μαρκοπούλου – Σπουδάστρια Tabula Rasa