Συνέντευξη στον Κωνσταντίνο Καραγάνη

Ο Κωνσταντίνος Καραγάνης είναι ένας από τους πιο ταλαντούχους ηθοποιούς της γενιάς του. Τον έχουμε παρακολουθήσει σε πάμπολλες θεατρικές ερμηνείες ενώ με την πένα του και την υποκριτική του δεινότητα, κατάφερε να μας κάνει να κλάψουμε από τα γέλια στα δεκάδες πολυθεματικά stand-up comedy αλλά και τα αγαπημένα βιντεάκια που ανεβάζει στο κανάλι του στο TikTok. Άνθρωπος με εσωτερικό χιούμορ και μεγάλο πάθος για τη δουλειά του. Στη σχολή "Tabula Rasa" διδάσκει τα μαθήματα της υποκριτικής και του stand up comedy εδώ και τρία χρόνια.

- Καλησπέρα σας κύριε Καραγάνη.

Κ.Κ. Πολύ καλησπέρα και σε σας.

- Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίζετε στην κατανόηση της κλασικής θεατρικής παράδοσης από τους φοιτητές σας; 

Κ.Κ. H μεγαλύτερη, και ίσως δυσκολότερη από όλες, πρόκληση αφορά την ομαδικότητα της τέχνης. Το θέατρο λειτουργεί, κατ’ εμέ, σε 2 πυλώνες: την προσωπική δουλειά, και την προσφορά αυτής της δουλειάς στην ομαδικότητα. Το θέατρο, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, είναι «ομαδικό άθλημα», στο οποίο αγωνίζεσαι με σεβασμό, απέναντι στην τέχνη αλλά και τους συναγωνιστές του. Η πρόκληση λοιπόν είναι να προσπαθήσουμε να σταθούμε απέναντι στην τέχνη μας, με σεβασμό, προς κάθε κατεύθυνση.

- Ποιες είναι οι βασικές αξίες και θέματα του θεάτρου που εστιάζετε να διδάσκετε και να ενισχύετε; 

Κ.Κ. Για εμένα το θέατρο αποτελεί καθρέφτη, όχι μόνο κοινωνικό, αλλά και βαθιά ανθρώπινο. Κάθε έργο, για να μας «πει» αυτό που θέλει χρησιμοποιεί ανθρώπους, που είναι, άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο, εμείς. Οφείλουμε λοιπόν, να κατανοήσουμε το αξιακό σύστημα κάθε χαρακτήρα, και τα κίνητρά του, και με αυτόν τον τρόπο, ίσως να μπορέσουμε να κατανοήσουμε, και δικές μας προσωπικές πτυχές. Τα θέματα που πάντα με προσελκύουν είναι εκείνα που έχουν να κάνουν με το προσωπικό δράμα, την ολοκλήρωση, και τελικά την κάθαρση των ηρώων.

- Αν σας ρώταγα ποιο είναι το απαραίτητο εφόδιο που θα αποκομίσουν οι φοιτητές σας από τα μαθήματά σας, ποιο θα λέγατε πως είναι; 

Κ.Κ. Το πρώτο και βασικό είναι το θάρρος για την σκηνή και τη δουλειά. Να μην φοβούνται την έκθεση και την προβολή των συναισθημάτων τους στο κοινό. Το δεύτερο και εξίσου σημαντικό, είναι να καταπολεμήσουν τον φόβο τους. Να αισθάνονται ελεύθεροι να προτείνουν, να δημιουργήσουν και να παράγουν τέχνη. 

- Ποιες είναι οι πιο εμπνευσμένες ερμηνείες που έχετε δει από φοιτητές σας και πώς αυτές οι εμπειρίες έχουν επηρεάσει τον τρόπο που διδάσκετε; 

Κ.Κ. Πάνω σε αυτό έχω υπάρξει πολύ τυχερός. Έχω παραδείγματα σε δραματικό έργο, σε κωμωδία, σε stand up comedy, που φοιτητές κατάφεραν να κάνουν την αίθουσα, εμού συμπεριλαμβανομένου, να χειροκροτάμε όρθιοι. Αυτό συνέβη γιατί στις συγκεκριμένες αυτές περιπτώσεις, οι φοιτητές φάνηκε ότι έχουν προσπαθήσει να ξεπεράσουν τον εαυτό τους, πράγμα απόλυτα γοητευτικό πάνω στη σκηνή. Το αντίκτυπο αυτών πάνω μου, και στο αν επηρέασε την διδασκαλία, αφορά το ότι μετά από αυτές τις παρουσιάσεις, έπρεπε (και πρέπει) να προσπαθήσω παραπάνω γιατί φάνηκε ότι ο πήχης μπορεί να ανέβει πολύ ψηλά. 

- Ποιοι είναι οι κύριοι προβληματισμοί που αντιμετωπίζουν οι φοιτητές στην ερμηνεία θεατρικών χαρακτήρων και πώς τους βοηθάτε να τους αντιμετωπίσουν; 

Κ.Κ. Ένας εξ’ αυτών είναι το ότι πολλές φορές οι φοιτητές δυσκολεύονται να αγαπήσουν τους χαρακτήρες εξαιτίας των κινήτρων τους. Στην προσπάθειά τους να τους κατανοήσουν, κρίνουν την συμπεριφορά τους σαν παρατηρητές, και όταν δυσκολεύονται να βρουν «τα δίκια» των ηρώων, τότε μπορεί να δυσκολευτούν να τους ερμηνεύσουν. Αυτό που προσπαθώ να πετύχω είναι οι φοιτητές μου να καταλάβουν ότι δεν πρέπει να παριστάνεις, αλλά να είσαι ο χαρακτήρας. Μόνο αν τον αγαπήσεις μπορείς να τον ερμηνεύσεις. Οπότε, θα αναλύσουμε, θα καταλάβουμε, θα δικαιολογήσουμε, και μετά θα ερμηνεύσουμε. 

- Τι σας ενδιαφέρει περισσότερο όταν διδάσκετε θέατρο; 

Κ.Κ. Με ενδιαφέρει οι φοιτητές μου, να αγαπήσουν την τέχνη, να την αγκαλιάσουν, να αισθάνονται ελεύθεροι , κι όσο κι αν ακουστεί περίεργο, να περνάνε καλά, είτε με ένα δραματικό έργο, είτε με μία κωμωδία. Το ρήμα του θεάτρου είναι το «παίζω». Με ενδιαφέρει λοιπόν να τους προκαλέσω να «παίξουν», και να χρησιμοποιούσουν το θέατρο, όχι μόνο για την ψυχαγωγία του κοινού, αλλά και την δική τους.