"Είναι αυτός...;" της Μαρίνας Πλούμπη

Κοίταξε στον καθρέφτη και αντίκρισε τη γυναίκα με το αριστοκρατικό νυφικό. Το είχε επιλέξει μέσα σε εκατοντάδες άλλα. Απλό, αρχοντικό, σεμνό. Ήταν ο εαυτός της. Ήταν αυτό ακριβώς που έψαχνε. Αυτός που θα στεκόταν στο πλευρό της όμως, είναι αυτό που έψαχνε; Η σκέψη αυτή τη βασάνιζε. Σκεφτόταν τι θα γινόταν εάν δε χώριζε με το Παύλο. Τον μεγάλο της έρωτα. Εκείνον που την έμαθε πως για να αγαπήσεις και να αγαπηθείς πραγματικά, πρέπει να είσαι ο εαυτός σου, πως πρέπει να εκτεθείς. Και εκτέθηκε. Άνευ όρων. Αγάπησε και αγαπήθηκε. Πολύ.

“Όταν θέλει η νύφη…” της Σταυρούλας Τσούτσα

Έκλεισα το κινητό, κοίταξα τους συγγενείς και φίλους που ήρθαν να ετοιμάσουν τη νύφη, άρπαξα την τσάντα μου και έτρεξα προς την πόρτα. Συνήθως κινούμουν στους χώρους απαρατήρητη, μπορούσα να ξεφεύγω χωρίς να με παίρνει χαμπάρι κανείς, κάτι που αποδείχτηκε ιδιαίτερα χρήσιμο στη ζωή μου. Δεν ήμουν ούτε ψηλή, ούτε κοντή, ούτε αδύνατη, ούτε χοντρή, ούτε ακριβώς ξανθιά ούτε ακριβώς καστανή, ούτε όμορφη ούτε άσχημη. Μετριότης μετριοτήτων τα πάντα μετριότης. Κανείς δεν με πρόσεχε και έτσι την κοπανούσα εύκολα από χώρους που δεν με εξέφραζαν, από την τάξη, τις βαρετές φιλικές συγκεντρώσεις, τα σεμινάρια στη δουλειά…. Σήμερα όμως δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι τέτοιο, έτσι απλά. Βλέπεις, η νύφη ήμουν εγώ.

"Μια αναλυτική ματιά στο γραφικό χαρακτήρα της Μέριλ Στριπ" της Αναστασίας Καμπάνου Καββαδία

Η Μέριλ Στριπ (22/6/1949- ) μεγαλώνει μαζί με τα δύο αδέλφια της στο Νιου Τζέρσεϊ σπουδάζει δραματική τέχνη στο κολέγιο Βάσαρ, Ντάρτμουθ, Γέηλ και το 1971 συμμετέχει στις πρώτες τις θεατρικές παραστάσεις. Το 1976 στο κάστινγκ για την ταινία Κινγκ Κονγκ ο παραγωγός Ντίνο ντε Λαουρέντις λέει «Είναι άσχημη. Γιατί μου έφερες αυτό το πράγμα;». 

Δύο νέα παραμύθια από την σπουδάστριά μας Δέσποινα Φίλιου

H σπουδάστρια του εργαστηρίου δημιουργικής γραφής Tabula Rasa, Δέσποινα Φίλιου μόλις εξέδωσε τα δύο νέα της παραμύθια, «Το χάρτινο ανθρώπάκι» και «Το δάσος της αγάπης», από τις εκδόσεις «Οσελότος»
 

"Λαβύρινθος" της Καλλιόπης Κούση

Είναι πρωί. Ανοίγω τα μάτια. Με έκπληξη ανακαλύπτω ότι το περιβάλλον γύρω μου δεν είναι γνώριμο. Βρίσκομαι σε ένα άγνωστο μέρος. Γύρω μου υψώνονται πολύ υψηλοί τούβλινοι αδιαπέραστοι τοίχοι. Βγάζω ασυναίσθητα μια κραυγή. Κανένας δεν είναι εκεί για να την ακούσει. Τι είναι αυτό το μέρος; Που βρίσκομαι; Ω, Θέε, είναι ένας τεράστιος λαβύρινθος.

Το βλέμμα μου τρέχει, και ξαφνικά το μάτι μου παρατηρεί μία ταμπέλα. Η ταμπέλα γράφει: Έχετε μια ώρα. Μην αγγίξετε τους τοίχους. Μόνο μια ώρα. Μια ώρα για τί; Να βγω απο εδώ μέσα; Να βρω μια έξοδο, τί; Ή θα γίνει κάτι απρόσμενο; Και χωρίς να ακουμπήσω στους τοίχους. Και με μόνα στοιχεία αυτά και τίποτα άλλο πιο διαφωτιστικό.

1o βραβείο παραμυθιού για την σπουδάστριά μας, Χριστίνα Κωνσταντουδάκη

H σπουδάστρια του εργαστηρίου δημιουργικής γραφής Tabula Rasa, Χριστίνα Κωνσταντουδάκη, μας έκανε υπερήφανους με το 1ο βραβείο συγγραφής παραμυθιού, στον λογοτεχνικό Διαγωνισμό των εκδόσεων Βιβλιοσκοπίο.

Το παραμύθι της με τίτλο «Το αρχηγείο» είναι ένα παραμύθι για παιδιά προσχολικής και πρωτοσχολικής ηλικίας. Ένα παραμύθι για τις αδελφικές σχέσεις, την αχαλίνωτη φαντασία των παιδιών και για μεγάλους που δεν ξέχασαν πως να είναι μικροί.

"Τερέζα" της Χριστίνας Στεφανίδου

ΤΕΡΕΖΑ – ΣΕΛ 42 – ΦΡΕΝΤΥ  ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ 1997

Ήταν τρελό που είχα πάει και ήταν το ίδιο τρελό τώρα που ήθελα να φύγω. Ακόμα θυμάμαι τα λόγια του θείου μου που με παρότρυνε ότι θα μου κάνει καλό ο εγκλεισμός μου σε αυτό το νοσοκομείο.

- Τερέζα, είναι το καλύτερο που έχεις να κάνεις! Εγώ και η θεία σου θα φροντίσουμε όλες τις εκκρεμότητές σου και σύντομα θα έρθουμε να σε επισκεφθούμε, μου είχε δηλώσει. 

"Εσύ ποιόν εμπιστεύεσαι τυφλά;" της Αντιγόνης Πόμμερ

Για την Diamond, τη σκυλίτσα οδηγό τυφλών που κάποιος της στέρησε τη ζωή

Κλείσε τα μάτια σου σφιχτά ή καλύτερα δέσε τα με ένα μαντίλι, ώστε να μην περνάει καθόλου φως από τα βλέφαρά σου. Βυθίσου στο σκοτάδι και μπες στη διαδικασία να ακολουθήσεις την καθημερινή σου ρουτίνα. Άπλωσε τα χέρια σου και ψηλάφισε τα αντικείμενα στο χώρο και προσπάθησε να προχωρήσεις χωρίς να κινδυνέψεις. Η ακοή σου οξύνεται. Προσπάθησε μέσα από τις άλλες αισθήσεις να νιώσεις, να δεις, να αντιληφθείς. Βγες τώρα βόλτα με τα μάτια δεμένα, κρατώντας στα χέρια σου ένα μπαστουνάκι. Προσοχή στις σκάλες, στο μετρό, στους δρόμους, στα φανάρια, στα πεζοδρόμια, στα αυτοκίνητα, στις πόρτες... στις χιλιάδες παγίδες που βρίσκονται στη διαδρομή σου. Και μετά, επιστροφή στο σπίτι.

Γιατί τη σκότωσες; Γιατί στέρησες τη ζωή μιας ψυχής; Γιατί στέρησες τον σύντροφο από έναν άνθρωπο που τον είχε ανάγκη; Γιατί του έκοψες τα πόδια; Γιατί του στέρησες την επαφή;

“Το βιολί της Μαρίζας” της Ευτυχίας Χαλκιά

Η Μαρίζα ήταν ένα ντροπαλό κοριτσάκι, σπάνια γελούσε και κρυβόταν στο δωμάτιο της κάθε φορά που ερχόταν κόσμος στο σπίτι. Στο σχολείο ήταν πολύ μοναχική παρά τις προσπάθειες των δασκάλων να την εντάξουν στις παρέες των συμμαθητών. Μόνο με τη δασκάλα της μουσικής είχε στενή επαφή και επιζητούσε τη συντροφιά της ακόμη και μετά το μάθημα μουσικής.

"Καταδίκη" του Αργύρη Γιαμάλογλου

Την ώρα που κατέβαινα από το αεροπλάνο ένιωσα ανακούφιση. Δεν έπρεπε να το δείξω. Έπρεπε να φαίνομαι σκληρός, μετανιωμένος, πικραμένος και απογοητευμένος που με είχαν συλλάβει. Και ήξερα πώς να παίξω το παιχνίδι. Χρόνια επαγγελματίας ηθοποιός. Όχι από αυτούς του θεάτρου. Απ’ τους άλλους. Της ζωής, της πραγματικότητας. Τα σκαλιά λιγόστευαν και ένιωθα τη ζωή μου σα να ξεκινάει από τώρα. Τι ειρωνεία, φυλακισμένος ελεύθερος! Τουλάχιστον πλέον είχα μόνο χειροπέδες στα χέρια μου. Τέλος τα αίματα, οι δολοπλοκίες, τα ψεύτικα χαρτιά, τα χρήματα. Τώρα μόνο χειροπέδες. Οι συνοδοί μου με μεταφέρουν στο κελί. Το προσωρινό, το βρώμικο. Αυτό που θυμίζει φυλακή και σαπίλα.

Masterclass: Εγκληματολογία - Η Γυναίκα Εγκληματίας

Το Σάββατο 20 Μαίου, 14:00-19:00, η Έλενα Μπολονάση θα μελετήσει την έμφυλη εγκληματικότητα, πιο συγκεκριμένα το προφίλ της γυναίκας εγκληματία. Μάθετε πώς να σχεδιάζετε το προφίλ της γυναίκας δολοφόνου και γράψτε την ιστορία της. Για ποιους λόγους φτάνει στο έγκλημα και πως αντιμετωπίζεται από τον νομοθέτη;

“Η οπτική ενός μεθυσμένου” της Ευαγγελίας Ντόβα

Ωραίο το μπαράκι. Μα πως βρέθηκα εδώ; Α! Ναι. Ήρθα με τα παιδιά από την δουλειά. Που πήγαν πάλι όλοι; Τι ξενέρωτοι που είναι, έφυγαν τώρα που αρχίζει το πάρτι. Όπως λέει και η Βανδή, περνώ και μόνος μου καλά, τα καταφέρνω μια χαρά. Εντάξει είναι γραμμένο για γυναίκες, όμως πάντα είχα την δυνατότητα να φέρνω τα τραγούδια στα μέτρα μου. Είμαι απίθανος ρε φίλε.

"Όταν ο έρωτας επικίνδυνα τυφλώνει" της Μαρίνας Πλούμπη

«Μπήκα! Είμαι σπίτι μου! Στο ολοκαίνουριο δικό μου σπίτι!» φώναζε η Μαρίνα εκστασιασμένη και χοροπηδούσε στο σαλόνι. Είχε καταφέρει μόλις στα τριάντα της χρόνια να αγοράσει ένα διαμέρισμα και μάλιστα στην αγαπημένη της περιοχή, στο Φάληρο. Ένα πρωινό σταμάτησε στο κόκκινο φανάρι ακριβώς έξω από την είσοδο της πολυκατοικίας.  Περίεργη καθώς ήταν, χάζευε δεξιά και αριστερά του δρόμου και το είδε! Είδε το πωλητήριο κολλημένο στα κάγκελα της πιλοτής. Λες και κάποιος την είχε υπνωτίσει, έβγαλε αλάρμ και πάρκαρε το αυτοκίνητο στην άκρη του δρόμου. Κατέβηκε και κατευθύνθηκε προς την πολυκατοικία. Μόλις το διάβασε ήξερε ποια θα ήταν τα επόμενα βήματα της. 

“Θυμάμαι…” της Μαρίνας Πλούμπη

Θυμάμαι τα ανέμελα χρόνια που ήμουν παιδί. Τις αλάνες, ναι το Μαρούσι τότε είχε αλάνες, που παίζαμε με όλα τα παιδιά της γειτονιάς, αλλά και τα παιδιά της άλλης γειτονιάς. Ναι, τότε υπήρχαν γειτονιές. Ανά γειτονιά χωριζόμασταν και στα παιχνίδια μας πολλές φορές. Θυμάμαι τα παιχνίδια μας, το κρυφτό που για να μη μας βρουν κρυβόμασταν σε άλλη γειτονιά. Τόσο μακρινή που δεν ακούγαμε καν το μέτρημα και το φτου ξελεφτερία. Τα μήλα, το κουτσό, τα μολυβένια στρατιωτάκια, το σκοινάκι και ότι αυτοσχέδιο παιχνίδι μπορούσε να σκαρφιστεί ο μικρός μας εγκέφαλος. Που τώρα που το σκέφτομαι ήταν τεράστιος σε φαντασία και δημιουργικότητα! 

"Ο πύργος των ονείρων" της Χριστίνας Στεφανίδου

Έβαλα το κλειδί στην παλιά σκουριασμένη μεταλλική κλειδαριά και το γύρισα τρεις φορές. Ένα βουητό ακούσθηκε, σαν να άνοιξε παλιό σκονισμένο σεντούκι. Η πόρτα έτριξε και μπήκα όπως συνηθίζεται με το δεξί πόδι. Επιτέλους μετά από πολύμηνη μάχη είχα αυτό το καταπληκτικό σπίτι στην κατοχή μου.

Masterclass: Ελληνική Γλώσσα - Πρακτικά μυστικά της γλώσσας. Κείμενα για διαδίκτυο, διαφήμιση, blogs.

Το σεμινάριο αυτό θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 13 Μαίου, 13:00-18:00, με την Αλεξάνδρα Χειμώνα και είναι σχεδιασμένο για άτομα που σκοπεύουν να δημιουργήσουν επαγγελματικά κείμενα για το διαδίκτυο (blog, διαφήμιση, social media). Oι σπουδαστές συμπληρώνουν τις γνώσεις τους πάνω στην ελληνική γλώσσα, λύνουν απορίες, διευκολύνονται σε ζητήματα λεξιλογίου, έκφρασης, ύφους. Τους δίνονται όλα τα γλωσσικά εργαλεία, προκειμένου να τα αξιοποιήσουν για την καλλιέργεια του προσωπικού τους τρόπου συγγραφής.

"Το αλατάκι" της Μαρίας Μποτέα

Γεννήθηκε στην Αλυκή
κι ήταν νόστιμο πολύ
Οι άνθρωποι το αγαπούσαν
μα όταν πείναγαν το κυνηγούσαν
Το φαΐ να νοστιμίσει
Τη γλώσσα τους να ευχαριστήσει
Τα μεσημέρια και τα βράδια
κρυβόταν πάντα στα σκοτάδια
Έβγαινε έξω την αυγή
μα φοβόταν τη βροχή
κι έτσι μπήκε σ’ ένα πλοίο
για να πάει στην Αφρική

"Αναπάντεχος επισκέπτης" της Χριστίνας Στεφανίδου

Χριστός Ανέστη! Αληθώς ο Κύριος! Ακούγονταν οι ευχές των συγχωριανών καθώς το φως από τις λαμπάδες τρεμόπαιζε. Το μικρό ξωκλήσι στεκόταν αγέρωχο στην κορυφή του βράχου και φωτιζόταν μόνο από τα φώτα των λαμπάδων και ένα μικροσκοπικό φως πάνω από την ξύλινη μπροστινή πόρτα. Η φουντωτή βελανιδιά που έστεκε δίπλα του χρόνια τώρα σκοτείνιαζε το χώρο, μην αφήνοντας πολλά περιθώρια να φωτισθεί καλύτερα.

«Ήτοι μεν πρώτιστα άνθρωπος εγένετο». Νέο θεατρικό έργο για τον Κωνσταντίνο Παλίλη και την Μαρία Αποστολάτου.

Ο κόσμος έχει καταστραφεί. Πριν συμβεί αυτό, επιστήμονες έκλεισαν μια «ιδιαίτερη» ομάδα ανθρώπων σε ασφαλή περιοχή. Την ονόμασαν «Δευκαλίωνα» και είναι η τελευταία ευκαιρία για την αναγέννηση της ανθρωπότητας.

Ο απόφοιτος της σχολής μας Κωνσταντίνος Παλίλης και η σπουδάστρια Μαρία Αποστολάτου γράφουν και σκηνοθετούν το σπονδυλωτό έργο με θέμα τον άνθρωπο «Ήτοι μεν πρώτιστα άνθρωπος εγένετο». 

"Η Σταχτοπούτα" της Αθανασίας Αλεξανδρίδη

Και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα! Όμως τα παραμύθια συνεχίζονται, όπως όλοι ξέρουμε ή μπορούμε να φανταστούμε. Εγώ, λοιπόν, γνωρίζω τι έγινε μετά και γι’ αυτό θα σας πω.

Η σταχτοπούτα και ο πρίγκιπας, αφού παντρεύτηκαν και έκαναν μια φαντασμαγορική δεξίωση, ανέβηκαν πάνω στο άσπρο άλογο και έφυγαν μακριά για ταξίδι του μέλιτος. Μακριά, σε ένα μαγευτικό μέρος πέρα από τα σύνορα του βασιλείου, οπού εκεί δεν είχαν την ιδιότητα του πρίγκιπα και της  πριγκίπισσας, αλλά ήταν ένα ερωτευμένο ζευγάρι που έζησε λίγες μέρες ξεγνοιασιάς και ελευθερίας. Οι μέρες πέρασαν και το πριγκιπικό ζευγάρι έπρεπε να γυρίσει πίσω στις υποχρεώσεις του.

Masterclass: Μακιγιάζ – Μεταμορφώσου στον πιο λαμπερό εαυτό σου με την Τζένη Άνθη

Στο masterclass αυτό, που θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 06 Μαΐου, 14:00 – 19:00 από την Τζένη Άνθη, οι σπουδαστές θα ασχοληθούν με τη χρωματολογία και την εφαρμογή των ανταγωνιστικών χρωμάτων στην πλήρη κάλυψη των ατελειών ενός προσώπου όπως σημάδια ακμής, κοκκινίλες και μαύροι κύκλοι – full cover make up.

Στη συνέχεια θα αξιοποιήσουμε την τεχνική της φωτοσκίασης για να κάνουμε «κοψίματα» και να βάλουμε λάμψη σε ένα πρόσωπο – face sculping.

Τέλος, θα ολοκληρώσουμε με ένα νυφικό μακιγιάζ για το 2017.

“Ιστορία μιας γέφυρας” της Καλλιόπης Κούση

Το πέτρινο γεφύρι φαινόταν ανέπαφο στο πέρασμα του χρόνου. Το μυστικό αυτό πέρασμα στεκόταν αγέρωχο και καμαρωτό. Ανάμεσα σε δύο κραταιούς βράχους, αποτελούσε την ένωση δύο κόσμων. Οι παλιοί μιλάγανε πολύ και εξιστορούσαν περίεργες και ευφάνταστες ιστορίες για αυτό, παρόλο που κανείς απο όλους αυτούς δεν το είχε δει πραγματικά.

Η επικρατέστερη ιστορία έλεγε, ότι το γεφύρι αυτό δεν είχε χτιστεί απο ανθρώπους, αλλά απο ξωτικά. Το περίτεχνο σχέδιο και τα σκαλίσματα πάνω του φάνταζαν εξωπραγματικά. Μόνο αυτός που γνώριζε τη γλώσσα τους και ήξερε να αποκωδικοποιήσει τα σημάδια μπορούσε να περάσει.

“Στο βουνό” της Χριστίνας Αλεξίου

Εκείνη τη μέρα ο ήλιος έδυσε νωρίτερα. Όλοι ήξεραν τί πλησίαζε... Σε λίγο το σκοτάδι θα κάλυπτε τα πάντα. Κι εκείνοι εγκλωβίστηκαν στο βουνό και στον συγκεκριμένο λάκκο. Παγίδα; Κι εκείνος ο τύπος που τους ακολουθούσε απ' το πρωί; Πού πήγαινε και πού εξαφανίστηκε; Τώρα είχε πέσει απόλυτη σιωπή ανάμεσά τους. Δεν κοιτάζονταν μεταξύ τους. Είχαν ήδη τσακωθεί πέντε λεπτά νωρίτερα. Το ένιωθαν, θ' άφηναν τα κοκαλάκια τους εκεί.