 |
Για την Diamond, τη σκυλίτσα οδηγό τυφλών που κάποιος της στέρησε τη ζωή |
Κλείσε τα μάτια σου σφιχτά ή καλύτερα δέσε τα με ένα μαντίλι,
ώστε να μην περνάει καθόλου φως από τα βλέφαρά σου. Βυθίσου στο σκοτάδι
και μπες στη διαδικασία να ακολουθήσεις την καθημερινή σου ρουτίνα.
Άπλωσε τα χέρια σου και ψηλάφισε τα αντικείμενα στο χώρο και προσπάθησε
να προχωρήσεις χωρίς να κινδυνέψεις. Η ακοή σου οξύνεται. Προσπάθησε
μέσα από τις άλλες αισθήσεις να νιώσεις, να δεις, να αντιληφθείς. Βγες
τώρα βόλτα με τα μάτια δεμένα, κρατώντας στα χέρια σου ένα μπαστουνάκι.
Προσοχή στις σκάλες, στο μετρό, στους δρόμους, στα φανάρια, στα
πεζοδρόμια, στα αυτοκίνητα, στις πόρτες... στις χιλιάδες παγίδες που
βρίσκονται στη διαδρομή σου. Και μετά, επιστροφή στο σπίτι.
Γιατί τη σκότωσες; Γιατί στέρησες τη ζωή μιας ψυχής; Γιατί στέρησες τον σύντροφο από έναν άνθρωπο που τον είχε ανάγκη; Γιατί του έκοψες τα πόδια; Γιατί του στέρησες την επαφή;
Από τον ίδιο δρόμο; Θα τον βρεις; Χάθηκες;
Όχι, δεν θα λύσεις τα μάτια σου. Θα παλέψεις να φτάσεις στο σπίτι σου.
Τι κάνεις; Δεν βλέπεις κανέναν να ρωτήσεις; Σε πιάνει πανικός; Πρέπει με
κάποιο τρόπο να βρεις κάποιον να ρωτήσεις. Φώναξε. Δεν σου απαντάει
κανείς; Προσπάθησε πάλι. Κάποιος θα συγκινηθεί. Πίστεψέ με, υπάρχουν
άνθρωποι. Δεν τους εμπιστεύεσαι; Γιατί; Επειδή δεν βλέπεις; Εδώ σε θέλω.
Τώρα σε θέλω. Πρέπει να εμπιστευτείς κάποιον στα τυφλά.
Άπλωσε τα χέρια σου και ζήτησε βοήθεια. Φώναξε δυνατά. Απελπίσου.
Κάποιος θα σε ακούσει. Φοβάσαι; Τι φοβάσαι; Το σκοτάδι; Τι έχει το
σκοτάδι; Δεν έχει χρώμα; Δεν έχει σχήμα; Και που είναι το πρόβλημα;
Κλαις; Όχι, δεν θα λύσεις τα μάτια σου. Πάλεψε να ζήσεις τουλάχιστον δυο
ώρες χωρίς το φως του ήλιου. Χρειάζεσαι βοήθεια; Από ποιον; Από ένα
χέρι να σε οδηγήσει; Ποιον εμπιστεύεσαι να σε οδηγήσει; Κανέναν; Πέθανε
αυτός που θα μπορούσες να εμπιστευτείς; Πώς πέθανε; Κάποιος τον
σκότωσε; Όχι, δεν θα το βγάλεις το μαντίλι σου. Θα μείνεις με αυτό. Για
δυο ώρες μόνο. Όχι για όλη σου τη ζωή. Μα γιατί κλαις; Δεν σταματάει
κανείς να σε βοηθήσει;
Θυμάσαι την Diamond; Ποια είναι αυτή; Σκυλίτσα;
Το σίγουρο πάτημα ενός τυφλού; Οι αισθήσεις του; Γιατί τη σκότωσες;
Γιατί στέρησες τη ζωή μιας ψυχής; Γιατί στέρησες τον σύντροφο από έναν
άνθρωπο που τον είχε ανάγκη; Γιατί του έκοψες τα πόδια; Γιατί του
στέρησες την επαφή; Τη φιλία; Την αγάπη; Τη συντροφικότητα; Την
τρυφερότητα; Γιατί του στέρησες τον οδηγό; Ξέρεις πόσοι άνθρωποι δούλεψαν για να μπορεί η Diamond να προσφέρει τις υπηρεσίες της;
Η Diamond είχε παιδεία. Αλήθεια εσύ έχεις; Εκπαιδεύτηκε από τότε που
γεννήθηκε για να τα καταφέρει. Μεγάλωσε σε μια οικογένεια γεμάτη αγάπη. Η
οικογένεια είχε και παιδιά που την λάτρεψαν. Έπαιξε, έμαθε να ζει με
τους ανθρώπους. Να τους αγαπά.
Μετά, όταν μεγάλωσε την παρέλαβαν
οι εκπαιδευτές. Κι όταν τέλειωσε η εκπαίδευσή της ήταν περήφανη για τα
μπράβο που εισέπραττε, αλλά και για όσα μπορούσε να προσφέρει. Ήξερε να
κυκλοφορεί καλύτερα από σένα τώρα που έχεις δεμένα τα μάτια σου. Ήξερε
να συνεργάζεται και να υπακούει το αφεντικό της. Η ζωή έγινε πιο εύκολη,
σκάλες, μετρό, δρόμοι, φανάρια, μαγαζιά... Η πόλη απέκτησε μαζί της
άλλη διάσταση. Απέκτησε χρώμα, μα πάνω από όλα χάθηκε ο φόβος. Τα βήματα
έγιναν σίγουρα. Η πορεία του αφεντικού της φωτεινή. Η εμπιστοσύνη
χτίστηκε σιγά σιγά. Όσο γνωρίζονταν, τόσο καλύτερα συνεργάζονταν. Έγιναν
ένα, μια ομάδα οι δυο τους.
Τι θέλεις; Να βγάλεις το μαντίλι; Ναι, βγάλτο, ούτως ή άλλως και χωρίς αυτό στο σκοτάδι θα ζεις.
Αντιγόνη Πόμμερ
Καθηγήτρια δημιουργικής γραφής Tabula Rasa
Αγαπημένη καθηγήτρια! :-)
ΑπάντησηΔιαγραφή