"Λαβύρινθος" της Καλλιόπης Κούση

Είναι πρωί. Ανοίγω τα μάτια. Με έκπληξη ανακαλύπτω ότι το περιβάλλον γύρω μου δεν είναι γνώριμο. Βρίσκομαι σε ένα άγνωστο μέρος. Γύρω μου υψώνονται πολύ υψηλοί τούβλινοι αδιαπέραστοι τοίχοι. Βγάζω ασυναίσθητα μια κραυγή. Κανένας δεν είναι εκεί για να την ακούσει. Τι είναι αυτό το μέρος; Που βρίσκομαι; Ω, Θέε, είναι ένας τεράστιος λαβύρινθος.

Το βλέμμα μου τρέχει, και ξαφνικά το μάτι μου παρατηρεί μία ταμπέλα. Η ταμπέλα γράφει: Έχετε μια ώρα. Μην αγγίξετε τους τοίχους. Μόνο μια ώρα. Μια ώρα για τί; Να βγω απο εδώ μέσα; Να βρω μια έξοδο, τί; Ή θα γίνει κάτι απρόσμενο; Και χωρίς να ακουμπήσω στους τοίχους. Και με μόνα στοιχεία αυτά και τίποτα άλλο πιο διαφωτιστικό.

Βάζω το μυαλό μου να σκεφτεί. Αρχικά γιατί είμαι εδώ, είναι κάποιο παιχνίδι, είναι μια διαδικασία επιβίωσης ή απλά κάποιος σπάει πλάκα μαζί μου; Δεν μπορώ να αποφασίσω και δεν υπάρχει κάποιο στοιχείο για να μου δώσει απαντήσεις στο ερώτημά μου. Ο χρόνος τρέχει, πρέπει να κινηθώ γρήγορα. Ότι και αν γίνει θα πρέπει να έχω κάνει μια κάποια πρόοδο μέσα σε μία ώρα.

Κοιτάω ψηλά. Ο ουρανός διακρίνεται καθαρά, έστω και αν ο λαβύρινθος είναι γιγαντιαίος. Ο ήλιος. Να δω σε ποιο σημείο βρίσκεται περίπου ο ήλιος. Επειδή ο ήλιος βγαίνει απο την ανατολή, το μεσημέρι βρίσκεται προς το Νότο και το βράδυ στη Δύση, μπορούμε, γνωρίζοντας την ώρα, να προσδιορίσουμε κατά προσέγγιση κάποιο σημείο του ορίζοντα. Η ώρα πρέπει να είναι 09.00 το πρωί.

Ξεκινάω να περπατάω με κατεύθυνση το βορρά. Λογικά, η έξοδος βρίσκεται εκεί. Το βήμα μου είναι γοργό, αλλά σταθερό. Αναζητώ γύρω μου το οποιοδήποτε στοιχείο μπορεί να με βοηθήσει, αλλά δεν υπάρχει τίποτα. Μόνο ψηλοί τοίχοι και διακλαδώσεις. Αν περπατήσω τουλάχιστον στο σημείο που έχω καθορίσει ως βορρά, δεν θα κάνω κύκλους στο λαβύρινθο.

Συνεχίζω να προχωράω, προσπαθώντας να μην χάσω τον προσανατολισμό μου. Ξάφνου ένας ήχος καμπάνας ακούγεται απο μακριά, και μία φωνή απο το βάθος ανακοινώνει ότι μένουν ακόμα 50 λεπτά της ώρας για να βρω την έξοδο. Να και κάτι νέο λοιπόν. Ξέρουμε τουλάχιστον ποιος είναι ο τελικός στόχος. Να βρεθεί η έξοδος.

Ο βηματισμός μου γίνεται πιο γρήγορος. Έχω καλύψει ένα ικανοποιητικό μέρος της διαδρομής. Στο τέλος αυτής, υπάρχει ένας ηλεκτρονικός πίνακας. Σε πενήντα πόρτες είναι η έξοδος. Άρα λεπτό και πόρτα κάνω ένα γρήγορο υπολογισμό. Το παν είναι η προσήλωση στο στόχο. Συνεχίζω για να καλύψω τη διαδρομή σε εύλογο διάστημα.

Γιατί όμως βρίσκομαι στο λαβύρινθο; Είναι της φαντασίας μου παιχνίδι ή μήπως όχι; Είναι κάτι βαθύτερα ψυχολογικό ή μήπως έχω μπλέξει κάπου; Μήπως είναι δοκιμασία και στο τέλος κερδίσει ο καλύτερος, και αν ναι που είναι όλοι οι υπόλοιποι διαγωνιζόμενοι; Με αυτές τις σκέψεις να με βασανίζουν συνεχίζω την πορεία μου. Πρέπει να έχουν περάσει άλλα δέκα λεπτά. Όντως, η επόμενη καμπάνα ξαναχτυπά ανακοινώνοντας ότι μένουν 40 λεπτά. Ο ηλεκτρονικός πίνακας που συναντώ στη συνέχεια μου επιβεβαιώνει ότι πάω καλά και ότι μένουν σαράντα πόρτες για το τέλος.

Η διαδρομή συνεχίζεται με τον ίδιο ακατάπαυστο ρυθμό μέχρι και την τελευταία πόρτα. Στο θέαμα της, παγώνω. Είναι μια τεράστια σιδερένια πόρτα η οποία για να ανοίξει χρειάζεται κωδικό. Ωραία, αναφωνώ, ποιος να είναι αυτός; Αδυνατώντας να σκεφτώ κάτι πολύπλοκο, πληκτρολογώ την ημερομηνία γέννησής μου. Ω, του θαύματος είναι ο σωστός κωδικός. Η πόρτα ανοίγει. Μπαίνω σε ένα σκοτεινό δωμάτιο που φωτίζεται κατευθείαν. Εκεί βρίσκονται και οι υπόλοιποι διαγωνιζόμενοι, ή καλύτερα όσοι κατάφεραν να εξέλθουν του λαβυρίνθου. Και είναι αρκετοί.

Συζητώντας μαζί τους για το ποια διαδικασία μας πέταξε σε αυτό το λαβύρινθο μου εξηγούν. Είναι ένα παιχνίδι του μυαλού. Μην ανησυχείς, σε λίγο όλα θα τελειώσουν. Τα φώτα σβήνουν και νιώθω να λιποθυμώ.

Συγγραφέας: Καλλιόπη Κούση  - Σπουδάστρια Tabula Rasa