"Η μητέρα μου" της Κατερίνας Ντρέλλα

Η μητέρα μου είναι μια κυρία μέτριου αναστήματος με ξανθά μακριά μαλλιά και μεγάλα αμυγδαλωτά, υγρά, καστανά μάτια. Η επιδερμίδα της είναι λευκή και αψεγάδιαστη, θαρρείς και ξεπήδησε απο κάποιον αναγεννησιακό πίνακα. Το όνομά της είναι Σταυρούλα. Είναι πολύ γλυκιά και πολύ όμορφη. Είναι μόλις 52 ετών,και εύκολα θα παρατηρήσει κανείς πως η ηλικιακή διαφορά μας δεν είναι μεγάλη, αφού με έκανε σε πολύ μικρή ηλικία. Απο μικρή την θαύμαζα καθώς ήταν πολύ λεπτή και κομψή. Πάντα περιποιημένη και πάντα κοκέτα. Με τα κατάξανθα μακριά μαλλιά της μου θύμιζε γοργόνα. Είχε απίστευτη δυναμικότητα και αυτό που μου κέντριζε το ενδιαφέρον ήταν πάντα η ευφράδια λόγου της. Ήταν, και είναι, ένας άνθρωπος που δεν μασάει τα λόγια του,  λέει πάντα αυτό που σκέφτετε και δεν καταπατάει τα πιστεύω της. Μεγαλώντας βέβαια οι συγκρούσεις μαζί της ήταν αναπόφευκτες. Το να είσαι τόσο δυναμικός και τόσο ανεξάρτητος εκτός απο τα καλά του, δημιουργεί και κάποια προβλήματα όταν αυτό δεν έχει μέτρο. Ήταν αρκετά ισχυρογνώμων και δεν έκανε πίσω. Θεωρούσε πως πάντα εκείνη είχε δίκιο, πως η γνώμη της ήταν πάντα σωστή και αλάνθαστη, και πως εφόσον όπως έλεγε πάντα «έχει δει τον ήλιο νωρίτερα απο εμένα» είχε περισσότερες εμπειρίες άρα περισσότερες πιθανότητες να έχει πιο σωστή γνώμη και κρίση. 

Αυστήρη αλλά και γλυκιά. Σκληρή αλλά και ευάλωτη. Πειθαρχημένη αλλά και απείθαρχη. Είναι σαν ένα κράμα απο πολύτιμους και ημιπολύτιμους λίθους που πρέπει να δυσκολευτείς πολύ για την επεξεργαστείς και να φτάσεις στην καρδιά της προσωπικότητάς της. Μεγαλώνοντας άρχισα να καταλαβαίνω πως όλα αυτά αποτελούν μέρος των εμπειριών που αποκομίζει κάποιος απο την ζωή του. Καλά μα και κακά, και πως αυτά είναι που διαμορφώνουν τον χαρακτήρα μας και μας καθορίζουν σαν προσωπικότητα. Έτσι μικρότερη την έβλεπα δυναμική και γλυκιά. Μεγαλώνοντας επιβλητική, σκληρή και αμετακίνητη. Και τώρα μια γυναίκα δυναμική, με απίστευτα κοφτερό νου, που ότι και να βάλει στο μυαλό της θα το καταφέρει, με απίστευτο πείσμα και υπομονή και μία ρητορική δεινότητα που πολύ θα ζήλευαν. Οι δυσκολίες της ζωής απο μικρή ηλικία την έκαναν να είναι βράχος και πάντα ένα αποκούμπι για έμενα. Έτσι νομίζω σε όλα αυτά τα χρόνια προσπαθώντας να μιμηθώ την δική μου «γοργόνα» μέσα απο τα δικά μου παιδικά μάτια, εκτός απο την εξωτερική ομοιότητα με την μητέρα μου, που ο Θεός διάλεξε να μου χαρίσει, με έκανε σε πολλά πράγματα που ως έφηβη δεν ήθελα να της μοιάσω, τελικά να γίνω καθ’εικόνα και κατ’ομοίωση. Το σημαντικό είναι πως καθώς επέρχετε η ωριμότητα συνειδητοποιείς πως όλα είναι απόρροια των γεγονότων της ζωής και πως η λαϊκή ρήση που λέει «εδώ που είσαι ήμουνα και εδώ που είμαι θα έρθεις» επιβεβαιώνεται πανηγυρικά.

Συγγραφέας: Κατερίνα Ντρέλλα - Σπουδάστρια Tabula Rasa