“EUPHORIA” και η προβληματική ζωή των εφήβων

Είναι πρωί, πολύ πρωί, δύο τρεις διακριτικές αχτίδες του ήλιου μπαίνουν από το παράθυρο
του δωματίου μου και τα ασύρματα ακουστικά στ’ αυτιά μου με ξυπνούν με το πιο ωραίο soundtrack που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια. Κάπως έτσι ξυπνούν και οι έφηβοι πρωταγωνιστές της σειράς “Εuphoria”. Σε ακατάστατα δωμάτια, γεμάτα οθόνες, καπνούς από τσιγάρα, ενίοτε ηλεκτρονικά, πολλά ρούχα, περίεργα μακιγιάζ, σκόνη, υγρά σεντόνια, προκλητικά εσώρουχα, θολές selfies, θαμμένα όνειρα, κρυμμένα μυστικά, χαμηλωμένα πατζούρια και happy endings που έχουν πάρει λάθος τραίνο. Δωμάτια που ίσα ίσα επιτρέπουν σε δύο τρεις ακτίνες φωτός να εισέλθουν στο χώρο. Τα νέα παιδιά δεν χρειάζονται παραπάνω, δεν επιτρέπουν στον εαυτό τους κάτι παραπάνω. Σα να τον τιμωρούν, σα να προσπαθούν να μοιάσουν στους γονείς τους που ομολογουμένως τα έκαναν όλα λάθος. Και τώρα αυτά είναι η συνέχεια τους. Και εσύ τους βλέπεις και προσεύχεσαι να μην κάνουν τα ίδια λάθη. Αλλά ξέρεις ότι δεν γίνεται. Κι εσύ τα ίδια δεν έκανες άλλωστε;

Ναι, σωστά καταλάβατε, σήμερα θα ασχοληθούμε με το «αρρωστημένο αριστούργημα», δική μου κατηγορία σεναρίου αυτή, με το “Euphoria”. Θα είναι ένα διαφορετικό άρθρο. Ένα άρθρο που με παίδεψε πολύ αλλά το αγάπησα ακόμη πιο πολύ. Όσο και το soundtrack της σειράς. Που με συνόδευε στ’ αυτιά μου όσο έκανα έρευνα, όσο έγραφα τα κείμενα, όσο προετοίμαζα αυτό το άρθρο. Ένα soundtrack που όχι απλά συνοδεύει τη σειρά που παρακολουθείς αλλά την αλλάζει, τη διαμορφώνει, τις προσθέτει πόντους, σου προσθέτει πόντους, σε ανατριχιάζει, σε απορροφάει, σε χώνει κι εσένα μέσα στην οθόνη, σε κάνει ένα με τους πρωταγωνιστές, κάνει το σώμα σου να κουνιέται, να πάλλεται, να συσπάται, να ταράζεται, να λαχανιάζει… Ένα soundtrack που κουμπώνει τόσο ωραία με τη σειρά, που ξεχνάς ότι ακούς τραγούδια, νιώθεις ότι η μουσική προέρχεται από τα σώματα των ηρώων, από τις ατάκες τους, από τις ανάσες τους.

Πάντα πίστευα ότι υπάρχουν κάποιες σειρές που κάνουν επιτυχία επειδή προμοτάρονται σωστά, κάποιες τις βλέπεις επειδή σου τις πρότεινε ένας φίλος και άλλες επειδή παίζει ο αγαπημένος σου ηθοποιός. Σπουδάζοντας σενάριο και ασχολούμενος συστηματικά με αυτό τα τελευταία 12 χρόνια κατάλαβα ότι υπάρχουν και κάποιες σειρές που έρχονται και σε βρίσκουν μόνες τους. Σα να έχουν δική τους βούληση, δικό τους τμήμα marketing. Έρχονται ένα βράδυ, ανοίγουν την οθόνη σου και αυτοπροβάλλονται. Κάτι τέτοιο συνέβη και με το “Euphoria”.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. H Wikipedia αναφέρει το “Euphoria” ως ένα νεανικό δράμα αλλά you wish bitch, για να μιλήσω κι εγώ σαν τους χαρακτήρες της σειράς. Ναι είναι δράμα, ναι είναι νεανικό αλλά δεν έχει καμία σχέση με τα νεανικά δράματα όπως τα ξέρατε μέχρι σήμερα. Είναι ωμό, ρηχό, σκληρό, με πραγματικά προβλήματα, πολύ σημερινό, σχεδόν εφιαλτικό για όσους είναι 20+ και έχουν ξεφύγει από την κατάθλιψη της εφηβείας και πολύ αληθινό για όσους βιώνουν την εφηβεία στην εποχή των πολέμων, των social media, της εφήμερης δημοσιότητας, του tinder και της κυριαρχίας του πορνό.

Δεν είναι τυχαίο που όλα αυτά διαδραματίζονται στο HBO, ένα τηλεοπτικό δίκτυο που πάντα πρωτοπορεί με τις σειρές του, πάντα προσπαθεί να βρει σενάρια που θα μιλήσουν, συγκινήσουν, προβληματίσουν το θεατή, θα του προσφέρουν κάτι παραπάνω και θα κάνουν τη διαφορά σε μία κορεσμένη πια αγορά. Κι όμως τελικά δεν είναι τόσο κορεσμένη. Και μη νομίζετε, δεν πληρώνομαι από το HBO, για να λέω καλά λόγια αλλά σκέφτομαι πόσο δειλή είναι η μυθοπλασία στην Ελλάδα, πόσο φοβούνται τα δικά μας κανάλια να αγγίξουν θέματα όπως αυτά που αγγίζει το “Euphoria”. Θέματα όπως τα ναρκωτικά, η αλλαγή φύλου, η ομοφυλοφιλία, το περιστασιακό σεξ, η προβληματική ζωή των εφήβων... Η λίστα είναι ατελείωτη όπως και η κουβέντα αυτή, οπότε θα κλείσω την παρένθεση και θα γυρίσω στη σειρά.

Το “Euphoria” λοιπόν, με λίγα λόγια, αφορά τη ζωή μίας ομάδας νέων παιδιών, κάπου εκεί στην Γ’ Λυκείου και τα παθήματα τους γύρω από θέματα όπως τα ναρκωτικά, η φιλία, η αγάπη, το σεξ, τα ψυχικά τραύματα, η απόρριψη, η διαφορετικότητα κλπ. Με πολύ λίγα λόγια, γιατί όλα αυτά είναι η αφορμή. H αφορμή για το μεγαλύτερο, ισχυρότερο και ίσως αληθινότερο (δεν υπάρχει τέτοια λέξη) σύγχρονο ψυχογράφημα, στην ψυχολογία των νέων, που έγινε ποτέ. Γι΄ αυτό, μεταξύ άλλων, και η καθολική επιτυχία της σειράς. Μέχρι σήμερα έχουν προβληθεί δύο σεζόν, των οχτώ επεισοδίων η κάθε μία, δύο μονόωρα σπέσιαλ επεισόδια και φυσικά η σειρά έχει ανανεωθεί και για τρίτη σεζόν.

Όπως διαβάζω, η σειρά έχει αποσπάσει κυρίως θετικά σχόλια για την κινηματογράφηση, τις ιστορίες, τη μουσική, για τους ηθοποιούς αλλά και για την σύγχρονη και ώριμη ματιά στη ζωή των νέων ανθρώπων. Ξέρετε δεν είναι εύκολο. Καθόλου μάλιστα. Να γράψεις μία σειρά για τόσο νέους ανθρώπους και τα προβλήματα και την ψυχολογία τους και όλα όσα συμβαίνουν στην εφηβεία. Και δεν είναι εύκολο γιατί οι καιροί αλλάζουν, οι εποχές αλλάζουν, η καθημερινότητα αλλάζει.

Είμαι σχεδόν σαράντα ετών και η εφηβεία μου δεν είχε καμία σχέση με τη δική τους. Εννοείται κάποια στοιχεία παραμένουν τα ίδια. Όλοι οι έφηβοι επιζητούν την αποδοχή της κοινωνίας, επιζητούν να ανήκουν σε μια ομάδα, όλα τους φαίνονται τεράστια, ο έρωτας, η αποτυχία, το μέλλον, όλα στα μάτια τους είναι σαν ένα τεράστιο τείχος που πρέπει να ξεπεράσουν, να ανέβουν πάνω του και να το κατακτήσουν. Και όταν αυτό δεν γίνεται, ο έφηβος έχει την ίδια αντίδραση, το ίδιο συναίσθημα σε όποια εποχή κι αν είμαστε. Αυτό που αλλάζει είναι οι εξωτερικοί παράγοντες. Τα συναισθήματα παραμένουν ίδια. Η ένταση του μίσους αλλά και της αγάπης για τους γονείς σου, τους φίλους σου, την αγαπημένη σου. Το αίσθημα που έχεις ότι όλα θέλεις να τα αλλάξεις, να τα καταστρέψεις, να ανάψεις ένα σπίρτο και να τους βάλεις φωτιά. Και μετά σκέφτεσαι ότι είσαι τρελός, ότι κάνεις άγριες σκέψεις και αυτές δεν βοηθάνε. Και την επόμενη μέρα πάλι τα ίδια. Και ξανά και ξανά. Γιατί οι ορμόνες σου κάνουν πάρτι. Γιατί ο κόσμος δε σου αρέσει, γιατί έχεις την ορμή να τον αλλάξεις. Αλλά είναι και φορές που δεν έχεις καμία ορμή. Που κουκουλώνεσαι κάτω από δύο χοντρές κουβέρτες και μένεις εκεί μέρες, βδομάδες, δε θέλεις να βγεις. Και εκείνες τις μέρες δεν αφήνεις ούτε αυτές τις δύο τρεις ακτίνες να μπουν από το στραβό πατζούρι σου. Όσοι είστε έφηβοι, νομίζω καταλαβαίνετε τι εννοώ. Όσοι δεν είστε, το έχετε περάσει, προσπαθήστε να το θυμηθείτε. Πραγματικά να το θυμηθείτε όμως. Είναι πολύ δύσκολο. Και ξέρετε γιατί; Ήταν τόσο έντονο που ο οργανισμός μας δεν θέλει να το θυμάται, το έχει απωθήσει από πάνω του. Και όλο αυτό που μόλις περιέγραψα σε μία παράγραφο να καταφέρεις να το αποτυπώσεις σε ένα σενάριο τηλεοπτικής σειράς με αληθοφάνεια και πιστό στη σημερινή εποχή και όχι στην εποχή που εσύ ήσουν έφηβος; Καλύτερα δώστε μου ένα κουτί με χάπια, γιατί αυτό είναι εφιάλτης!

Και κάπου εδώ αρχίζει το περίφημο χάσμα των γενεών. Και βλέπουμε σειρές που γράφονται από πενηντάρηδες, που προσπαθούν να γράψουν για τα προβλήματα των νέων, των σημερινών νέων. Αλλά δεν είναι τόσο εύκολο. Γιατί πρέπει να μπεις μέσα σε αυτό τον κόσμο. Να θυμηθείς πως είναι, πως ένιωθες όταν το αγαπημένο σου κορίτσι, αυτό που ήθελες για χρόνια και που έτυχε να σε φιλήσει μία φορά σε ένα πάρτι, μαθαίνεις ότι τα έφτιαξε με τον καλύτερο σου φίλο. Που έκανες πέντε μέρες να φας κι άλλα δεκαπέντε να πλυθείς. Που φόραγες τα ίδια ρούχα καθημερινά, που δεν χτένιζες τα μαλλιά σου, που έκανες το πρώτο σου τσιγάρο μήπως και νιώσεις καλύτερα αλλά τελικά ανακατεύτηκες τόσο πολύ που ξέρασες πάνω στο κρεβάτι σου και μάζευες τα σεντόνια κρυφά να μην το καταλάβει η μάνα σου. Και έτσι έβαλες για πρώτη φορά πλυντήριο και ανακάτεψες σκούρα με λευκά και βγήκαν όλα γκρι και έφαγες τιμωρία. True story! Αυτό είναι το euphoria. Αυτή είναι η προβληματική ζωή των εφήβων. Που κανείς μας δεν καταλαβαίνει, που όλοι τη ζούμε και μετά την ξεχνάμε. Σα να μην υπήρξε ποτέ.  

Για να μην αναφέρουμε τη σεξουαλικότητα. Εκεί τα πράγματα περιπλέκονται. Πολύ. Αγόρια που ονειρεύονται κορίτσια, που ονειρεύονται τη μαμά τους, που ονειρεύονται άλλα αγόρια, που φαντασιώνονται τους κολλητούς και τις κολλητές τους και που μόνοι τους, χωρίς καμία ενημέρωση και σεξουαλική διαπαιδαγώγηση αλλά με βοηθούς το ίντερνετ και τα πορνογραφικά site προσπαθούν να καταλάβουν πως γίνεται τελικά αυτή η περιβόητη πράξη που έχει μόνο τρία γράμματα αλλά είναι τόσο περίπλοκη. Τι επιτρέπεται και τι όχι, τι είναι σωστό και τι όχι, τι θέλουν οι γονείς και η κοινωνία και τι όχι, τι κάνω απ’ όσα βλέπω στις τσόντες και τι όχι, τι είναι τελικά αλήθεια και τι όχι; Χάος, μπέρδεμα, περιέργεια κι ένας χάρακας που μετράει πόσο άντρας είναι ο καθένας.

Και μη νομίζετε ότι στα κορίτσια τα πράγματα είναι πιο εύκολα. Το αντίθετο θα έλεγα. Τα κορίτσια πρέπει να είναι και αρσενικά και θηλυκά ταυτόχρονα. Πρέπει να μπορούν να χειριστούν τα αγόρια, να τα κάνουν να τρέχουν πίσω τους, σα σκυλιά που μυρίζουν σκυλίτσα σε οίστρο αλλά και να μην είναι και πάρα πολύ εύκολες. Να μπορούν να ισορροπήσουν σαν κινέζος ακροβάτης σε τεντωμένο σκοινί. Και παράλληλα να είναι θελκτικές, με πολλούς followers ώστε να γίνουν κι εκείνες κάποτε όπως όλες αυτές οι influencers εγχώριες και διεθνείς που βλέπουν και θαυμάζουν. Όχι αυτές, τα αγόρια –υποτίθεται- τις θαυμάζουν! Άθραυστες, τέλειες, πλαστικές κούκλες, όσο κρατάει μία τέλεια selfie. Και μετά; Ποιος ξέρει… Μετά το χάος.

Αλλά ας επιστρέψουμε στο “Euphoria”. Βασικά στο “Euphoria” είμαστε τόση ώρα. Αλλά είναι μία σειρά που δεν μπορείς ακριβώς να πεις «γίνεται αυτό» και μετά «γίνεται το άλλο» και τελικά «καταλήγουμε εκεί». Όχι, ότι δεν υπάρχει πλοκή, σκελετός, ανατροπές ή ότι άλλο υπάρχει σε μία οποιαδήποτε σειρά. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας στο “Euphoria”. Οι εξελίξεις στην πλοκή έρχονται συμπληρωματικά για να βοηθήσουν τη μυθοπλασία να εξελιχθεί. Αυτό που σε ενδιαφέρει βλέποντας τη σειρά είναι η ατμόσφαιρα, η ζωή η ίδια, οι συμπεριφορές, οι συνέπειες, τα συναισθήματα τους, οι ήρωες οι ίδιοι. Αυτή η σειρά σε κάνει να ψαχτείς, να προβληματιστείς, να συζητήσεις, να βιώσεις. Και είναι τόσο αληθινή που ξεχνάς ότι βλέπεις σειρά. Πιστεύεις ότι όλα αυτά γίνονται στην πραγματικότητα. Μα γιατί δε γίνονται;

H δεύτερη σεζόν του “Euphoria” που ολοκληρώνεται πια, ξεκινάει με ένα πέος σε στύση. Κάτι που μέχρι πριν κάποια χρόνια ήταν απαγορευμένο. Αυτό και η γυναικεία ρώγα για κάποιο λόγο, που δεν έχω καταλάβει. Μου φαίνεται αστείο αλήθεια και τρομερά υποκριτικό, στην εποχή της παντοδυναμίας του πορνό και όλων αυτών των αυτοκρατοριών, η γυναικεία ρώγα να είναι απαγορευμένη ενώ η αντρική ρώγα (λες και έχουν κάποια διαφορά) μεταδίδεται μέρα μεσημέρι από τον πρωθυπουργό της χώρας μας σε πανελλαδική εμβέλεια με αφορμή ένα εμβόλιο. Θυμάμαι που είχα πέσει πάνω σε ένα κίνημα στο instagram με τίτλο «free the nipple» ή κάπως έτσι και με έκανε να αναρωτιέμαι πότε εμείς οι άνθρωποι θα αποδεχτούμε το σώμα μας, τη σεξουαλικότητα μας, το «είναι» μας χωρίς ταμπού, διακρίσεις και ντροπή.

Αυτό λοιπόν σου κάνει το “Euphoria”. Μία λέξη λες, δέκα συζητήσεις βγαίνουν. Ο Σαμ Λέβινσον λοιπόν, σεναριογράφος και δημιουργός της σειράς, στην ηλικία μου ευτυχώς, δεν θα το άντεχα αν ήταν πολύ μικρότερος μου, κατάφερε να πλάσσει έναν κόσμο κατεστραμμένων εφήβων με ακόμα πιο κατεστραμμένους γονείς, που όλοι μαζί συνθέτουν ένα παζλ που…αποσυντίθεται σιγά σιγά. Σα να κάνουν την ανάποδη διαδικασία. Σα να παίρνουν ένα φτιαγμένο, έτοιμο παζλ και βλέπουμε πως σιγά σιγά ένα ένα τα κομμάτια φεύγουν και πετιούνται στο καλάθι των αχρήστων.

Οι γονείς στο “Euphoria”, οι φροντιστές των ανήλικων ακόμη παιδιών είναι συμπληρωματικοί και μόνο φροντιστές δεν είναι. Αυτά τα παιδιά μεγαλώνουν στον αυτόματο, όπως πολλά νεότερα παιδιά της ίδιας γενιάς μεγαλώνουν μπροστά σε οθόνες ή μόνα τους παρατημένα σε δωμάτια με άπειρα παιχνίδια για να μην πλήττουν. Αλλά δε φταίνε απαραίτητα οι γονείς. Δεν είναι κακοί γονείς, όπως δεν είναι κακά και τα παιδιά τους. Είναι παιδιά που έχουν γεννηθεί την περίοδο των δίδυμων πύργων, την περίοδο της τρομακρατίας, των πολέμων, όπως αναφέρουν και σε κάποιο επεισόδιο. Πολέμων που συνεχίζονται μέχρι και σήμερα. Και που οι συνέπειες είναι έκδηλες πια. Αυτά τα παιδιά, αυτοί οι γονείς και αυτή η κοινωνία έπρεπε λοιπόν να αναπτύξει ένα μηχανισμό ενάντια στην τρομοκρατία, στο φόβο, στη δυστυχία που απλώνεται γύρω τους σαν την ομίχλη του Στίβεν Κίνγκ. Κυριεύοντας τα πάντα στο πέρασμα της και αφήνοντας πίσω της ανθρώπους – ζόμπι που περνούν τις ζωές τους μπροστά από οθόνες. Τουλάχιστον με αυτό τον τρόπο ορίζουν οι ίδιοι την πραγματικότητα τους. Είναι μέσα σε μια δική τους φούσκα όπου μπορούν να ζουν τον κόσμο που οι ίδιοι επιθυμούν.

Η ωμότητα, το γυμνό, τα ναρκωτικά και η απόρριψη παίζουν πρωτεύοντα ρόλο στο “Euphoria”. Ίσως ενοχλητικό για κάποιους, ίσως πρωτόγνωρο για άλλους, ίσως υπερβολικό για τρίτους. Μπορεί. Μπορεί και όχι. Υπάρχουν πάντως, είναι εκεί, σε κάποια γωνιά της φούσκας που έχει κλειστεί ο καθένας μας. Σε άλλους βρίσκονται έξω από τη φούσκα και σε άλλους μέσα στη φούσκα.

Ο σεναριογράφος λοιπόν παίζει αριστοτεχνικά με την υπερβολή των πραγμάτων που συμβαίνουν και κατά τη γνώμη μου, έτσι καταφέρνει να πιάσει τον παλμό των εφήβων. Αυτή η υπερβολή, είτε πρόκειται για κάτι θετικό είτε για κάτι αρνητικό, είναι που σε τσακίζει. Εσένα, που έχεις περάσει αυτή την ηλικία. Εσένα, που πλέον δεν έχεις αυτή την ορμή της νιότης. Που όλα τα αντιμετωπίζεις με ψυχραιμία. Αυτή η υπερβολή, που πια δεν την αντέχεις. Αυτή η υπερβολή υπάρχει παντού στη σειρά. Ακόμη και στη σκηνοθεσία. Πολλές φορές νιώθεις ότι βλέπεις ένα έργο τέχνης και όχι μία απλή νεανική δραματική σειρά. Ειδικά για εσάς που έχετε δει την πρώτη σεζόν απλά θυμηθείτε το φινάλε. Ίσως από τις πιο περίεργες αλλά και συναισθηματικά ακραίες σκηνές που έχουν υπάρξει σε τηλεοπτική σειρά. Μετά από αυτό το φινάλε, τι μπορείς να πεις. Τι ανάλυση σεναρίου μπορείς να κάνεις;

Αλλά για κάποιους η σειρά αυτή είναι και πολύ ενοχλητική. Για κάποιους που δεν καταλαβαίνουν τη διαφορετικότητα, τους νέους, την αλλαγή της κοινωνίας. Για κάποιους που μπορεί να έχουν παιδιά σε αυτή ή σε μικρότερη ηλικία και δεν μπορούν να δεχτούν ότι τα παιδιά τους φέρονται ή πρόκειται να φερθούν έτσι, όταν θα είναι στην εφηβεία. Για αυτούς που επιτρέπουν στα παιδιά τους να περνούν όλη τη μέρα τους μπροστά σε τάμπλετ και κονσόλες παιχνιδιών πιστεύοντας ότι όλα είναι μια χαρά, για αυτούς που επιτρέπουν στα παιδιά τους να κάνουν μπούλινγκ στο σχολείο και μετά λένε αποκλείεται να το έκανε το δικό μου παιδί, για αυτούς που αφήνουν τα παιδιά τους να κινηματογραφούν άλλα παιδιά στις τουαλέτες των σχολείων, για αυτούς που αφήνουν τα παιδιά τους να ακούνε τραγούδια που μιλάνε για γυναίκες πουτάνες, ναρκωτικά και όπλα, αυτοκίνητα που τρέχουν με 200χλμ και ερωτικές σχέσεις που έχουν σκοπό μόνο τον εξευτελισμό και όχι το συναίσθημα. Και τι να κάνεις άραγε; Να τους το απαγορεύσεις; Να τους κλείσεις σε μία φούσκα; Φυσικά και όχι. Αλλά έχεις υποχρέωση, εσύ γονέα, εσύ σχολείο, εσύ κοινωνία να τους μάθεις ότι είναι άσχημο για έναν άντρα να τραγουδάει έτσι για μια γυναίκα και εμείς όλοι να το χειροκροτούμε. Και αυτό να είναι το πρότυπο μας. Είναι άσχημο, άνανδρο και επικίνδυνο. Και άσε το παιδί σου να το ακούσει το τραγούδι όσες φορές θέλει. Αρκεί να ξέρει τι είναι. Να του έχεις πει τι είναι. Να ξέρει ακριβώς τι λέει, τι πρεσβεύει, τι αντιπροσωπεύει. Γιατί δεν είναι ένα απλό, σαχλό τραγουδάκι για τον έφηβο γιο σου. Είναι κάτι χειρότερο. Είναι αυτή η υπερβολή που ζητάει, που τον τρέφει σα βαμπίρ. Και μετά πια θα είναι δική του επιλογή αν θα το ακούσει ή όχι το τραγουδάκι.

Αγόρια μάγκες που χρησιμοποιούν τα κορίτσια για τις ορέξεις τους και κορίτσια που δε λένε τίποτα αρκεί να έχουν φτιαγμένα νύχια, επώνυμες τσάντες και χρυσαφικά. Αυτοί οι γονείς δεν αρέσκονται να βλέπουν τέτοιου είδους σειρές γιατί υποσυνείδητα τους θυμίζουν τους εαυτούς τους, τις οικογένειες τους, το κακό που κάνουν στα παιδιά τους. Αλλά δε φταίνε αυτοί, όπως δεν φταίνε και τα παιδιά. Φταίει μία ολόκληρη κοινωνία που έχει πάρει ένα δρόμο στραβό, ξεστρατισμένο, ανάποδο. Όπως λέει και μία ηρωίδα της σειράς, «Τι μου συμβαίνει, συνεχίζω να κάνω λάθη αλλά συνεχίζω και να μη μαθαίνω από αυτά». Είναι δύσκολη η συνειδητοποίηση γιατί εμπεριέχει και απόρριψη, του προβληματικού μας εαυτού και των λαθών που κάνουμε και συνεχίζουμε να κάνουμε.

Δεν ξέρω αν θέλετε να μπείτε στον κόσμο του “Euphoria”. Είναι ένας κόσμος δύσκολος, δύσμορφος, με ξανθές καλλονές που στον καθρέφτη είναι σαν τέρατα, με γυμνασμένους άντρες που προσπαθούν να υποτάξουν όποιον βρουν μπροστά τους προκειμένου να νιώσουν μία σταλιά όμορφα με τον δυσμορφικό εαυτό τους, με γονείς αδιάφορους και τοξικούς, με μία κοινωνία διαστρεβλωμένη υπό το πρίσμα των social media, λαμπέρη έξω, σάπια μέσα, με αμφισβήτηση, αίμα, σπέρμα, υποταγμένο σεξ, λερωμένα λεφτά, άβουλα περιφερόμενα πλάσματα. Μία κοινωνία σε σήψη. Υπερβολή λέτε; Μία δοκιμή θα σας πείσει. Αλλά πραγματικά σκεφτείτε καλά πριν κάτσετε στον καναπέ σας να δείτε αυτή τη σειρά. Γιατί έχει πολύ μαυρίλα. Που σου σκάει στα μούτρα. Μαυρίλα σκέτη. Χωρίς φιοριτούρες, χωρίς καλλωπίσματα.  Αντέχετε να δείτε τη σκοτεινή πλευρά των πραγμάτων; Αν αντέχετε, σας έχω και καλά νέα. Εκτός από μαυρίλα έχει και ελπίδα. Και ξέρετε γιατί; Γιατί μόνο αν καταφέρουμε να δούμε τη σκοτεινή πλευρά του εαυτού μας, θα αναγνωρίσουμε τη φωτεινή πλευρά. Μόνο στη σύγκριση κατανοούμε το φως και το σκοτάδι. Δεν υπάρχει το ένα χωρίς το άλλο. Και όταν το αναγνωρίσουμε αυτό ίσως είμαστε έτοιμοι πια να κάνουμε το πρώτο βήμα.

Υ.Γ. Νιώθω ότι είπα τόσα λίγα για το τι είναι πραγματικά το Euphoria αλλά η ουσία του δεν μπορεί να εξηγηθεί με λόγια. Αν ακούσετε το εκπληκτικό soundtrack ίσως καταλάβετε περισσότερα.