“Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια” της Σοφίας Κουτσούκου

Καθισμένη στη θέση του συνοδηγού, προσπαθώ να ηρεμήσω τις μικρές στα πίσω καθίσματα που κλαίνε και ωρύονται. Η μία έχασε το κουκλάκι της, η άλλη ψάχνει την πιπίλα. Μια κυριακάτικη εκδρομή είπαμε να πάμε και θα μας βγει ξινή. Ο Κωστής δίπλα μου αλλάζει συνεχώς τους σταθμούς στο ραδιόφωνο μήπως και πετύχει κάποιο παιδικό τραγούδι και τους αποσπάσει την προσοχή. Ακούω την εισαγωγή του τραγουδιού με την κιθάρα κι η καρδιά μου σφίγγεται. Του πιάνω το χέρι «Άφησε το» του λέω. Δυναμώνω τον ήχο να καλύψω το χαμό πίσω μου, κλείνω τα μάτια και ταξιδεύω στο παρελθόν σιγοτραγουδώντας. Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε τα χέρια θα περάσουμε στους ώμους παλιά τραγούδια για να θυμηθούμε ονόματα και βλέμματα και δρόμους...

Καλοκαίρι 2004. Καθισμένες στο αγαπημένο μας παγκάκι χαράσσουμε τα αρχικά μας στο ξύλο με τα κλειδιά από το μηχανάκι της Βαγγελιώς. Σ+Φ+Β+Α+Ν= Ε.Φ. Είχαμε ονομάσει την συμμορία μας Ε(ενωμένες) Φ(φίλες), κατά το Ε.Π. της Ζωρζ Σαρή, που είχαμε διαβάσει και λατρέψει όλες μας. Μόνο που εμείς ήμασταν πέντε, αχώριστες, φίλες κολλητές. Οι τέσσερις από εμάς συμμαθήτριες και φίλες από την πρώτη δημοτικού. Η Νάντια ήρθε να ολοκληρώσει την πεντάδα στο γυμνάσιο. Ύστερα η Αγαθή έβγαλε το κασετόφωνο από την τσέπη και πάτησε το κουμπί. Αρχίσαμε να τραγουδάμε με όλη μας την δύναμη περνώντας τα χέρια στους ώμους. Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια που θυμάσαι και θυμάμαι τίποτα δε χάθηκε ακόμα όσο ζούμε και πονάμε, χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια μόνο τρόπο να κοιτάνε.. Κι ύστερα γέλια, πειράγματα, φωνές.. Ήταν το αγαπημένο μας τραγούδι. Πώς θα μπορούσε να μην είναι; Μέναμε όλες στο Παγκράτι (συνοικία της Λαμίας) την εποχή που το Λόγω Τιμής, η σειρά με τον Παπακαλιάτη, έκανε θραύση. «Εμείς δε θα χαθούμε ποτέ» είπε η Φανή «θα σπουδάσουμε στην ίδια πόλη κι ύστερα θα επιστρέψουμε όλες στην Λαμία». «Κι όταν γεράσουμε και μεγαλώσουν τα παιδιά μας θα χωρίσουμε τους άντρες μας και θα μείνουμε σε ένα σπίτι όλες μαζί, να παίζουμε μπιρίμπα τρώγοντας ξηροκάρπια» πρόσθεσα. Και το πίστευα. Λίγες μέρες αργότερα όμως άλλαξαν όλα..

11 Ιουλίου 2004. Τα τηλέφωνα δε σταματούν να χτυπάνε, οι έκτακτες ειδήσεις στα τοπικά κανάλια δίνουν και παίρνουν. Τροχαίο δυστύχημα στο πέταλο του μαλιακού. Οικογένεια ξεκληρίστηκε. Νεκροί οι γονείς και τα δύο από τα τρία παιδιά τους, ο Γιώργος και η Φανή.

Οι μέρες που ακολούθησαν εφιαλτικές. Τι κι αν έξω ήταν καλοκαίρι, τι κι αν ήμασταν μόλις 17 χρονών; Το πένθος μάς είχε κυριεύσει, η συμμορία μας είχε ορφανέψει. Η τετράδα πια, κάθε απόγευμα έκλαιγε αγκαλιασμένη στο παγκάκι της, πάνω στο χαρακωμένο ξύλο που δεν χωρούσε άλλες αφιερώσεις και στιχάκια. Και τα χρόνια πέρασαν. Και οι φίλες μου μεγάλωσαν και άλλαξαν, άλλαξα και εγώ με τη σειρά μου μα η φιλία μας δυνάμωνε όλο και πιο πολύ. Μπορεί να μη βρισκόμασταν πλέον κάθε απόγευμα, στην πραγματικότητα ίσως και να βρισκόμαστε πια 2 φορές το χρόνο μόνο, αλλά οι φίλες γίναμε αδερφές και κάθε φορά που συναντιόμαστε μιλάνε πρώτα τα μάτια μας. Μας πήρε πολλά χρόνια για να μπορέσουμε να ακούσουμε ξανά το τραγούδι μας κι όταν το κάναμε τα δάκρυα έτρεχαν ποτάμι. Δάκρυα θύμησης και λύτρωσης μαζί. Γιατί όσο ζούμε και πονάμε θα είμαστε για πάντα οι Ε.Φ.

Ναι, χαθήκαμε μια νύχτα στο Παγκράτι. Εγώ παραμένω στην Λαμία, αλλά σε άλλη συνοικία, η Βαγγελιώ ζει με την οικογένεια της στον Πύργο Ηλείας, η Νάντια στην Αθήνα και η Αγαθή, λόγω επαγγέλματος, γυρίζει όλη την Ελλάδα. Με τη Φανή βλεπόμαστε στα όνειρά μας.

Το τραγούδι τελειώνει, μα θέλω λίγο χρόνο ακόμη να ανασυγκροτηθώ. Είχα καιρό να το ακούσω και τα συναισθήματα μου ανάμεικτα. Τόσες ωραίες στιγμές για να θυμάμαι, τόση ξεγνοιασιά και αγάπη για αυτή την πεντάδα και παράλληλα τόσος πόνος για την απώλεια, τόσος θυμός κι ένα τεράστιο γιατί. Πλέον έχω τη δική μου οικογένεια, τη δική μου ζωή, τα παιδιά μου. Ξέρω ότι δε θα χωρίσω τον άντρα μου για να συγκατοικήσω με τις φίλες μου (αν και καμιά φορά του το λέω αστειευόμενη) αλλά τα όνειρα που κάνεις από παιδί, οι φιλίες, ακόμη κι αυτές οι τόσο στενάχωρες εμπειρίες, σε στιγματίζουν μια ζωή, δημιουργούν το χαρακτήρα σου. Και μ’ αρέσει που έζησα ό,τι έζησα με τους ανθρώπους που τα έζησα, παίρνω κουράγιο και δύναμη από αυτούς για να συνεχίσω. Γιατί τίποτα δεν τέλειωσε ακόμη, όσο ζούμε και πονάμε.

Ανοίγω τα μάτια, σκουπίζω διακριτικά τα δάκρυα μου και ξεροβήχω για να διώξω τον κόμπο που έχει σταθεί στον λαιμό μου. Κοιτάζω πίσω, οι μικρές μου κοιμούνται ήσυχες, έκανε δουλειά ο Ανδρεάτος. Παίρνω το κινητό και πληκτρολογώ μήνυμα προς την ομάδα Ε.Φ.: Κορίτσια μου, μου λείψατε.

Συγγραφέας: Σοφία Κουτσούκου - Σπουδάστρια Tabula Rasa